ΝΑΙ ΚΑΛΑ [2]

2.3

Κοιταζόμαστε εδώ και ώρα. Δεν μιλάμε. Απλά κοιταζόμαστε. Έχω να τον δω περίπου 10 με 11 χρόνια. Έχει αλλάξει! Έχει γίνει πιο... ώριμος; Ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.

Με ακούμπησε στην κοιλιά και ένας αναστεναγμός πόνου βγήκε από το στόμα μου.

<<Είσαι καλα;>> ρώτησε έντρομος και εγώ απλά έγνεψα και τον απομάκρυνα απο κοντά μου <<Συγγνώμη για πριν. Δεν το ηθελα>> περιμενε να του απαντήσω, να του πω κάτι, αλλά δεν το εκανα. Δεν μπορούσα να του μιλήσω. Ούτε καν μια απλή λέξη δεν μπορούσα να πω. Ξανά ήρθε κοντά μου

<<Μπορείς να σηκώσεις την μπλουζα σου;>> εβηξε αμήχανα <<για να δω, εε αν έπαθες έγκαυμα ή κάτι τετοιο>> συνέχισε αμήχανα <<δεν χρειαζετε, είμαι καλα>> ουαου, μίλησα. Χωρίς να πουμε κάτι άλλο ήρθε και σήκωσε την μπλούζα μου λίγο πιο κάτω από εκεί που ήταν το σουτιέν μου και είδε το κοκκίνισμα. Αυτό είναι λίγο έως αρκετά αμήχανο έτσι άρχισα να κοιτάω γύρω γύρω τον χώρο, γιατί δεν άντεχα αυτή την μεταξύ μας απόσταση.

<<δεν είναι σοβαρό>> ειπε μετά από λίγα λεπτά και μου κατέβασε την μπλούζα. <<αν θες βρεξε λίγο το σημείο με δροσερό νερό και θα σου δώσω μια κρεμα. Που θα σε βρω μετα;>> συνέχισε

<<Δεν χρειάζεται να με βρεις. Θα το κανονίσω μονη μου. Ούτως ή άλλως είπες πως δεν είναι κάτι σοβαρο>> του ειπα με σταθερή φωνή.

<<Πρέπει να φύγω έχω επισκεπτήριο>> είπε και έφυγε

Έβρεξα όπως μπορούσα τη κοιλιά μου και έφυγα με προορισμό το δωμάτιο της κόρης μου.

<<Που ήσουν ρε Μυρτώ;>> με ρώτησε αναστατωμενος ο Μιχάλης <<στο κυλικείο, έγινε κατι;>> <<καταρχάς, γιατί η μπλούζα σου είναι λερωμένη; και ναι, κάτι έγινε>> κατάπιε και μόλις πήγε να μιλήσει στο δωμάτιο μπήκαν μερικοί γιατροί.

ΠΑΙΔΙΑ ΝΑΙ, ΒΛΈΠΩ ΓΚΡΕΥΣ ΑΝΑΡΟΜΥ ΚΑΙ ΠΙΘΑΝΌΤΑΤΑ, ΌΣΟΙ ΒΛΈΠΕΤΕ, ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΆΒΕΤΕ😂😂

<<Καλημέρα>> είπε μια γιατρός και ο Μιχάλης ήρθε δίπλα μου και με έπιασε από τους ώμους <<Παπαγεωργίου, τι έχουμε εδω;>> συνέχισε η ίδια γιατρός και ο Χρήστος άρχισε να μιλά- Ο ΠΟΙΟΣ;

<<Ελπίδα Αναστασίου, εισήλθε χθες το βράδυ στο νοσοκομείο με κάταγμα χεριού. Όλες οι εξετάσεις ειναι κανονικές και σήμερα μπορεί να πάρει εξιτήριο>> όση ώρα μιλούσε μας έκαιγε με το βλέμμα του.