ΝΑΙ ΚΑΛΑ [2]

2.19

Όταν έφτασα στο σπίτι της μυρτους ήταν ήδη απόγευμα. Χτύπησα το κουδούνι του σπιτιού της από την κάτω πόρτα και περίμενα αρκετή ώρα μέχρι κάποιος να μου ανοίξει. Όταν τελικά άνοιξαν ανέβηκα στο πανω όροφο και χτύπησα την πόρτα του σπιτιου της. Όταν η πόρτα άνοιξε δεν είδα την Μυρτώ Αλλά την κόρη της. Την ελπίδα. 

<<γειαα>> είπα γλυκά με ενα χαμόγελο έως τα αυτιά <<Γεια σας>> είπε και κοκκινισε ολόκληρη από την ντροπή της ενώ παράλληλα εκρυψε το σώμα της πίσω από την πόρτα <<τι κάνεις ελπίδα μου>> <<Καλά είμαι εσεις;>> με ρώτησε και η καρδιά μου έλιωσε. Είναι τόσο γλυκιά... 

<<καλα ειμαι>> είπα και το χαμόγελο μου μεγάλωσε <<η μαμα>> ρώτησα Και έκατσα στα γόνατα μου για να πέσω στο ύψος της <<Κοιμάται>> μου ειπε γλυκα <<μπορώ να περάσω και να σου κανω παρεα;>> <<εμμ ναι>> είπε και άνοιξε την πόρτα για να μπω

Πήγαμε στο καναπέ και κάτσαμε μαζί <<είναι καλά η μαμα;>> ρώτησα αφού μου φάνηκε περίεργο που κοιμοταν από τόσο νωρίς <<ναι, σε λίγο όμως θα ξυπνήσει για να πάει στην δουλειά της>> ειπε και με κοιταξε στα ματια <<Α ναι;>> ήταν το μόνο που είπα. Ήταν λίγο έως πολύ αμήχανο το να μιλάω με την κόρη της και την κόρη του Μιχάλη.

<<τι δουλειά κάνει η μαμα;>> έκανα άλλη μια ερώτηση <<δουλεύει σε μια καφετέρια>> <<ωραια>> ήταν το μόνο που είπε και άρχισα να κοιτάω γύρω γύρω στο σπίτι προσπαθώντας να σκεφτώ ερωτήσεις να της κάνω για να φύγει αυτή η αμήχανη σιωπή από το δωμάτιο 

<<τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;>> την ρώτησα για να μάθω περισσότερα για αυτήν <<γιατρός>> είπε με ενα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της <<σαν εσενα>> συνέχισε και όταν άκουσα το 'σαν εσένα' ένιωσα ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να περιγράψω 

<<να σε ρωτήσω κάτι;>> με ρώτησε με την σειρα της <<φυσικα>> δεν μπορούσα να της αρνηθώ <<από που την ξέρεις την μαμά μου;>> με ρώτησε και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Να της πω; Ή να μην της πω;

<<χρηστο;>> μας διέκοψε η Μυρτώ <<Γεια σου Μυρτώ>> την χαιρέτησα και σηκώθηκα <<τι κάνεις εδω; πόση ώρα έχεις που ήρθες;>> <<εμμ, ήθελα να σου μιλήσω!>> της είπα και Κοίταξα την μικρή θέλοντας να της μεταφέρω το μήνυμα πως είναι ιδιαιτερος 

<<ελπίδα μου;>> φαίνετε πως το έπιασε το νόημα μου <<ένα μαμα>> <<θα πας να κάνεις αυτό το μπάνιο που λέγαμε πριν;>> την ρωτησε <<να γεμίσω και την μπανιερα;>> Ρώτησε με μια ελπίδα στην φωνή της <<ναι>> είπε η Μυρτώ Και η μικρή άρχισε να πηδαει πάνω κάτω <<γιουπιιιι>> φωναξε και χάθηκε μέσα στο διάδρομο.