ΝΑΙ ΚΑΛΑ [2]

2.8

ΜΥΡΤΟΥΣ POV

<<Καλημέρα μαμα>> <<Καλημέρα μωρό μου>> <<πως είσαι;>> <<Καλά εσυ;>> <<καλα>>

Το κινητό μου άρχισε να χτυπά <<μπορείς να δεις ποιος ειναι;>> την ρώτησα καθώς έπλενα τα πιάτα <<δεν λέει>> σκούπισα τα χέρια μου και το σήκωσα. Και χθες το βράδυ με πήρε κάποιος τηλέφωνο, αλλά δεν μιλούσε.

<<παρακαλώ;>> <<Γεια σας>> ακούστηκε μια γνωριμη για μενα γυναικεία φωνή <<Γεια σας>> <<ειστε η δεσποινίς Μυρτώ Κυριακοπούλου;>> <<η ίδια, ποιος ειναι;>> <<σας καλω από το νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, την προηγούμενη φορά η κόρη σας είχε ξεχάσει την ζακέτα της εδω>> <<αα μάλιστα>> ειπα καθως κοιταξα την ελπιδα <<θέλετε να σας της στείλουμε;>> <<θα το εκτιμούσα>> της απαντησα ευγενικά <<ωραία, θα την στείλουμε το συντομότερο δυνατόν>> <<σας ευχαριστώ πάρα πολυ>> <<παρακαλώ>> <<Γεια σας>> ειπαμε και το κλείσαμε

<<Ποιος ήταν;>> <<απο το Νοσοκομείο, είχες ξεχάσει την ζακέτα σου>> <<αα εκεί ήταν και την εψαχνα;>> ειπε και χτύπησε το κεφαλι της με το χερι της <<απο οτι φαίνεται ναι>> <<οκευ, πάω να δω τηλεόραση>> ειπε ενω εφυγε απο την κουζινα 

Μόλις έφυγε άρχισα να σκέφτομαι. Αν ξεχάσει κάποιος, όπως στην περίπτωση μας που η ελπίδα ξέχασε την ζακέτα της, σε νοσοκομείο, σου την δίνουν πισω; Γιατί εγώ άλλο νόμιζα...

ΧΡΉΣΤΟΥ POV

<<το ξέρεις πως αν αυτό το μάθει η Μαίρη την κάτσαμε;>> μου ειπε καθως εκλεισε το τηλεφωνο <<το ξέρω ρε Ανδρονίκη, αλλά τι να κανω;>> ειπα ενω στήριξα το σωμα μου απο το τοιχο <<δεν την ξεπεράσει ποτέ εε;>> με ρωτησε ενω γυρισε ολο της το σωμα προς το μερος μου <<όπως όλοι βλέπουμε, Πότε, απλά το είχα Καλά κρυμμένο>> <<τέλος πάντων, Εγώ πάω γιατί έχω έναν ασθενή>> <<Ευχαριστώ εε>> φώναξε λίγο παραπάνω για να με ακούσει αφού είχε απομακρυνθεί και μου σήκωσε το χέρι λέγοντάς 'τιποτα'.

Η βάρδια μου τελείωσε και αύριο είχα ρεπό, αλλά ο μικρός και η βασια είναι ακόμα σε αυτή την σχολική εκδρομή και δεν είχα τι να κάνω.

Γύρισα σπίτι, εβαλα την ζακέτα της μικρής στο αυτοκίνητο μου και έβαλα το τζιπιες μου. Θα πάω Φλώρινα. Δεν ξέρω με τι δικαιολογία και όλα αυτά. Απλά θέλω να την δω. Εδώ και τώρα.

Έτρεχα σαν τρελος στην εθνική, ξέρω ότι κανονικά πρέπει να κόψω λίγο, αλλά σκέφτομαι μόνο πως σε λίγη ώρα θα την δω και θα ειμαι κοντα της και αυτο με κάνει να θέλω να πηγαίνω πιο γρήγορα για να την δω πιο νωρίς.