ΝΑΙ ΚΑΛΑ [2]

2.13

<<τις είδε;>> με ρωτησε <<οχι, αλλά αν της ξανά στείλουν;>> <<Χρήστο τι θα κάνουμε;>> <<δεν Ξέρω, πρεπει να βρούμε ποιος κρύβετε πίσω από όλο αυτό και γιατί το κάνει, τι συμφέρον εχει>> της ειπα την σκεψη μου <<πως;>> η φωνή της έτρεμε <<θα δεις>> της ειπα και της το έκλεισα.

<<Φίλε βοήθεια>> του ειπα μολις το σηκωσε <<στο γνωστό σε 10>> είπε ο Δημήτρης και έβαλα μπρος προς την γνωστή καφετέρια.

[...]

<<όπως είπαμε, και με Προσοχή, μην μας καταλάβουν>> <<τα είπαμε ρε μαλακά, ξερω!>>

ΜΥΡΤΟΥΣ POV

Το κουδούνι χτύπησε. Δεν περιμένω κανέναν. Φοβήθηκα να ανοίξω. Είμαι και μόνη μου στο σπίτι. Αποφάσισα την μικρή να την αφήσω με τον Μιχάλη, είναι πιο ασφαλής εκεί. Πλησιασα την πόρτα, ενώ τα πόδια μου έτρεμαν. Έπρεπε να δω ποιος ήταν. Είδα από το ματακι και η αλήθεια είναι πως δεν τον περίμενα. Δεν μου είπε πως θα ερχοταν.

<<δεν έχω αρκετό χρονο, σε 7 ώρες πρέπει να είμαι πισω>> ειπε βιαστηκα <<τι κάνεις εδω; τι εννοείς; τι γίνετε;>> έκλεισε την πορτα με το πόδι του. <<άκου το σχέδιο, δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε. Είναι ο μόνος τρόπος!>> ειπε καθως εκλεισε την πορτα πισω του και μου ειπε τι ειχε σκεφτει.

[...]

<<θα πιασει;>> τον ρωτησα αγχωμενη <<το ελπίζω>> <<και τώρα τι θα κάνουμε; απλά θα καθόμαστε σε αυτό το παγκάκι μέσα στο κρυο;>> τον ξαναρωτησα ενω ετρεμα <<μωράκι κρυωνεις;>> χαμογέλασε πονηρά <<πρώτον, μην με λες μωράκι, δεύτερον, ναι>> <<γιατι να μην σε λεω;>> ειπε πονηρα <<Χρήστο σοβαρεψου! Δεν είμαστε μαζί! Τι θα πει η βασια;>> τον ρωτησα <<ποιος χεζεται; είμαι μαζί της εξαιτίας του παιδιού και Μόνο>> <<καλα, δεν με πολυνοιαζει, απλά θέλω να τελειώνουμε και να παω σπίτι μου>> Ναι καλά, φυσικά και με  νοιάζει Αλλά τι να ελεγα<<θα παμε, περίμενε ακόμα 10 λεπτά και θα φύγουμε>> έβγαλε την ζακέτα του, την έβαλε στους ώμους μου και με έβαλε στην αγκαλιά του.

Το κινητό του χτύπησε. <<τι εγινε;>> ... <<αλήθεια;>> χαμογέλασε <<ποιος;>> ... <<τι εννοείς;>> συνέχισε να μιλάει στο τηλέφωνο και τον κοίταξα μπερδεμένη <<ΠΟΙΑ;>> <<τι έγινε;>> τον ρώτησα χαμηλόφωνα αλλά μου έκανε νόημα να σταματήσω και πως θα μου εξηγήσει μετά <<Που;>> ... <<έρχομαστε>> ειπε και το έκλεισε

<<τι εγινε;>> τον ρώτησα <<βρήκανε ποιος Είναι, ή μάλλον ποια>> ειπε ενω μπορουσες να δεις πω; ηταν μπερδεμενος <<ποια;>> <<Δεν τα το πιστέψεις>> <<λέγε!>> <<έλα και θα δεις>> αρχίσαμε να περπατάμε γρήγορα μέχρι το αμάξι και άρχισε να οδηγάει <<ξέρεις που παμε;>> τον ρωτησα <<ξερω>> αυτή ήταν η τελευταία λέξη που είπε. Δεν ξαναμιλησα στην διαδρομή.

Φτάσαμε σε κατι σαν μια παλιά αποθήκη. Σκοτάδι παντού. Στους τοίχους είχε ιστούς αράχνης. ακουγοντουσαν κάτι φωνες. Γυναικείες φωνές. Περπατούσαμε προς ένα δωμάτιο. Φοβόμουν. Τον πλησίασα. Πρέπει να το κατάλαβε γιατί τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με εφαιρε κοντα του. Άνοιξε μια πόρτα και μέσα στο δωμάτιο αυτό υπήρχε μια καρέκλα. Μια καρέκλα με μια κοπέλα, δεμενη, κοντά στην ηλικία μου.

Ήταν και κάποια αγόρια γύρω στην ηλικια μου, ή ίσως λίγο μεγαλύτεροι μου. Ο ένας από αυτούς ήταν ο Δημήτρης. Ναι, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα τον γνώριζα. Κοίταξα και τους άλλους, αλλά δεν τους ήξερα, σίγουρα δεν τους ήξερα. Κοίταξα πάλι την κοπέλα. Κάτι μου θυμιζε. Την ηξερα από κάπου, αλλά από που; Είχα μπερδευτεί λίγο.

Και τότε ήταν που μου ήρθε βόμβα. Τότε την θυμήθηκα.

Το κεφάλαιο είναι γραμμένο στα γρήγορα, οπότε πρέπει να έχει αρκετά λαθοι. Δεν έχω τι άλλο να πω. Ααα ναι, επίσης ξέρω πώς τα πράγματα είναι αρκετά μπερδεμένα. Εδω μέχρι και εγώ δεν ξέρω τι γίνεται. Αλλά αν έχετε κάποια ερώτηση ρωτήστε με και αν δεν αποκαλύπτει κάτι από το τι θα γίνει στην συνέχεια της ιστορίας, θα σας απαντήσω😂😂😍😍

foulaaa