ΝΑΙ ΚΑΛΑ [2]

2.12

Ένα τεράστιο, με μπλε βαμενους τοίχους, πολλά παιχνίδια, και με ένα μεγάλο κρεβάτι δωμάτιο απλωνόταν μπροστά μου, αλλά το μάτια μου κορυφώθηκαν στα ράφια που υπήρχαν σε ένα τοίχο, και συγκεκριμένα; Στο αντικείμενο που ήταν πάνω στο ράφι.

Πλησίασα για να το δω καλύτερα. Ίσως να έκανα λάθος. Αλλά όχι. Δεν το πιστεύω. Τι είναι πάλι αυτο; από την μια να έχω κάποιον να στέλνει φωτογραφίες με εμενα και τον Χρήστο στον Μιχάλη, και τώρα αυτο;

Οχι-οχι. Αποκλείεται! Βασικά τίποτα δεν αποκλείεται! Όλα είναι πιθανά. Αλλά πρέπει να το ψάξω πριν ανοίξω το στόμα μου και πω καμία μαλάκια και γίνουν όλα ανω κάτω. Αλλά ρε εσύ δεν γίνετε.

<<εδώ εισαι;>> η πόρτα άνοιξε από πίσω μου και γύρισα να τον κοιτάξω τρομαγμενη. <<Εεε, ναι>> ειπα ενω γυρισα να ξανακοιταξω το ραφι πισω μου <<όλα καλα;>> <<ναι ναι>> είπα βιαστικά. <<πάμε κατω;>> εγνεψα και τον ακολούθησα, αλλά πριν βγω από το δωμάτιο γύρισα πίσω μου να δω αυτό το πραγμα για αλλη μια τελευταια φορα. Ίσως να είναι και σύμπτωση.

<<από τότε που ανέβηκες πάνω συμπεριφέρεσαι λίγο περίεργα. Τι εγινε;>> με ρωτησε και με κοιταξε καλυτερα <<εγω; οχι. Τίποτα. Απλά, για τις φωτογραφίες, εεε. Χρήστο τι θα κάνουμε;>> η φωνή μου στο τέλος άρχισε να τρέμει και έπιασα το πρόσωπο μου <<δεν ξερω ρε Μυρτώ, δεν ξερω>> φαινόταν πως δεν είχε απάντηση. Φαινόταν μπερδεμένος, όπως και εγώ.

<<ίσως να περιμένουμε να δούμε αν θα ξανά κανει κίνηση. Μέχρι Τότε, δεν κάνουμε τίποτα.>> ειπε και συμφώνησα μαζι του

<<γιατι ήρθες μέχρι εδώ και δεν με καλεσες;>> <<σε πείρα τηλέφωνο αρκετά φορές αλλά δεν το σήκωνες, τέλος πάντων εγώ να φεύγω>> του ειπα και σηκωθηκα 

<<είναι αργά. Θες να σε πάω εγω;>> με ρωτησε <<καλύτερα οχι>> του απαντησα και εβαλα την ζακετα μου <<και πως θα γυρίσεις πίσω;>> <<θα περιμένω για το επόμενο κτελ>> ειπα καθως πείρα τον φάκελο <<φευγω>> <<Αντίο>> βγήκα από την πόρτα και αισθάνθηκα σαν κάποιος να με βλέπει, αλλά δεν έδωσα σημασία.

[...]

ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1 ΕΒΔΟΜΆΔΑ

ΧΡΉΣΤΟΥ POV

Το κουδούνι χτύπησε, αλλά ήμουν αρκετά κουρασμένους για να σηκωθώ να ανοίξω. Θα πάει η βασια. Αισθάνθηκα να με κοιτάει αλλά δεν της έδωσα σημασία και απλά συνέχισα να είμαι ξαπλωμένος στο καναπέ.

<<τι είναι αυτό>> Η φωνή της με έκανε να γυρίσω και να την κοιτάξω. Είχε ένα φάκελο στα χέρια της και έλεγε το ονομα της. Κάπου πήγε το μυαλό μου. Σηκώθηκα χωρίς να το σκεφτώ. Λες; άρπαξα το φάκελο από τα χέρια της. <<Πας καλα; τι κάνεις;>> με ρωτησε <<άστο>> της απαντησα και την πλησιασα <<Χρήστο τι κάνεις;>> είχε ενωσει τα φρύδια της και και προσπαθούσε να μην αρχίσει να φωνάζει. Πρεπει να σκεφτώ κάτι, και γρήγορα.

<<Άσε το φακελο για μετά>> πέταξα το φάκελο στο καναπέ και την ακούμπησα στο μάγουλο τρυφερά. Της ήρθε ξαφνικό. Φυσικό το βρίσκω. Τοσα χρονια μενουμε μαζι και ποτε δεν εχω κανει κατι τοσο 'τρυφερο'

<<πάμε πανω>> είπα τρυφερά κοντά στο αυτί της. Φαινόταν χαμένη. Δεν καταλάβαινε τι ακριβως  γινόταν. Οχι ότι εγώ ήξερα. Ξέρω πως αν γίνει κάτι, θα το μετανιώσω, αλλά Δεν πρέπει να δει το φάκελο.

<<πήγαινε να κάνεις ένα μπάνιο και θα έρθω και εγω>> της ειπα και απλά την έβαλα μέσα στην τουαλέτα του κάτου ορόφου και πήγα να δω το περιεχόμενο του φακέλου. Όπως το φαντάστηκα. Φωτογραφίες. Φωτογραφίες δικές μου με την Μυρτώ. Με την Μυρτώ να φεύγει απο το σπίτι μου. Ποιος τραβάει τις φωτογραφίες και γιατι;

Άκουσα τα βήματα της βασια και πέταξα το φάκελο κάτω από το καναπέ. <<εε με πήραν για ένα έκτακτο περιστατικό, πρεπει να φυγω>> της ειπα και δεν την άφησα να πει τίποτα. Πήρα την ζακέτα μου, τα κλειδια μου, το κινητο μου και έφυγα από το σπιτι.

<<μυρτω, τώρα έστειλαν φωτογραφίες στην βασια>> είπα αναστατωμένος μόλις το σήκωσε.

foulaaa