AYLA (Töre)

30.Bölüm (d)

Dokunma...
...Acıtıyorsun

                              * * *

Ayla dudaklarına kapanan sıcaklıkla biran afallamış. Bu adamın şuan ne yaptığını kestirememişti. Aklı başına geldiğinde ellerini Baran'ın göğsüne koyup hızla kendini uzaklaştırdırdı. Baran'ın ani tavrıyla Ayla'nın gözleri buğulaşırken

"Ne yapıyorsun sen Baran ağa!"

Demişti sert çıkan sesiyle, kolunu dudaklarına bastırdı. Gözlerinden bir damla yaş akarken hızla göz yaşlarını sildi. Korkuyla karışık asi gözlerini Baran dikti.

Baran afallamış haliyle gözleri karısındaydı. Nasıl da biran onun büyüsüne kapılıp böyle bir hata yapmıştı. Gözlerini kapayıp kendine bir küfür savurdu koca adam. Ama Ayla onun karısı değilmiydi.

Hatta karnında parçalarını bile taşıyorken böylesine uzak olup hem Ayla'ya hem Baran'a cehennem ızdırabı yaşatıyordu. Bu sefer tekrar aynı hataları yapıp karısıyla arasında ki duvara bir set daha öremezdi. Aralarında ki bu koca duvar Baran ağanın artık içini yakmakla kalmayıp bedeninde ki parçaları bir bir yok edecekti.

Çatık ve kırık dökük bakışlarını Ayla'ya çevirmiş derin bir nefesi çiğerlerine çekip banyoya atmıştı kendini Baran ağa. Hiç birşey yapamıyordu. Kırıp döktüğü umutları tekrar toplayıp hayat veremiyor açtığı yaraya merhem olamıyordu.

Kalbine en çokta ağır gelen Ayla'nın gözlerinde gördüğü korkuydu. Kocasından karnında ki bebeğinin babasından korkuyordu. Uzaktı ona çok uzak. 

Baran girdiği banyonun lavobosuna gelip güç almak istercesine iki yanından tuttu. Öfke dolu gözlerini ayna da ki yansımasına cevirip

"Hiç bir zaman sevmeyecek seni!"

Yansımasına kin kusuyordu. İçinde ki kin kendine değil yaptığı hatayı duzeltemediği içindi. Ama ya o hatayı yapmasaydı. Şimdi Ayla yanında olabilirmiydi. Bakmaya kıyamadığı gözlerini görüp kokusunu uzaktanda olsa çiğerlerine çekebilirmiydi... Çekemezdi...Gözleri bir daha hayat kaynağını göremeyip kalbini ebedi bir sancı sunardı. Gitmemeliydi... Ne olursa olsun o mis kokusu burnun da gözleri her akşam eve geldiğinde gözlerinde olmalıydı. Ama şuan ki öfkesi.

Baran şuan o kadar öfke doluydu ki kendiyle sıkı bir tartışmaya girmiş hem kendini haklı çıkarmaya çalışırken hemde gördüğü o bakış için  kendine küfürler savuruyordu. 

"Bütün ömrü boyunca nefret edecek senden Baran!"

"Sen! kendi ellerinle kendi sevdanı yok ettin!"

Sevda... Yok olmuş bir sevda... Can çekişen bir sevda.. Baran içinde büyüyen yangının ateşine atmıştı kendini ,sanki bedeni birer birer dökülüyor ruhu içinde can çekişiyordu.

"Her defasında... Her defasında kaçacak senden!"

Baran ayna da ki yansımasına kükrerken sanki karşısında ki Baran dile gelmişti. Delirmisti...

"Eğer onu gerçek karın yapmasaydın şuan gitmiş olacaktı... Yanında değil de belki de başka adamların gözlerinde kaybolacaktı"

Baran'ın yüzünde ki ifade kendini şaşkınlığa bırakırken kaşları çatık ayna da ki yansımasını izliyordu. Yada kendine benzeyen ama o olmayan yansımasını

"Başkasının olacaktı.. İlki gibi.. Ardına bakmadan çıkıp gidecekti bu konaktan "

Yansıması  yan gülümseyip devam etti. Şimdi Baran'a darbeyi vurmaya başlayacaktı.