AYLA (Töre)

21.Bölüm (d)

Vazgeçme savaş

                           *****

Ayla, bitmek bilmeyen bir saatin sonun da kendini yine  Elif doktorun yanında buldu. O bir saatin her bir saniyesine göz dikmiş geçmek bilmeyen dakikaları saymıştı. Şimdi karşında oturmuş doktorun eline aldığı dosyalarla genç kız ellerini birbirine kenetlemiş tırnaklarını etlerine geçiriyordu. İçinde ki korku gün yüzüne çıkmış gözleri doktorun ağzından çıkacak iki kelimeye bakıyordu. O kağıtta yazan her neyse öğrendiğinde başına neler gelecek muammaydı. Şuan tek hissettiği korkuydu.

Elif doktor elinde ki dosyayı inceledikten sonra yüzüne bir gülümseme yayıldı. Karşısında ona hüzünle kaşlarını çatmış  Ayla'ya döndü. Keyifle bir nefes alan doktor

"Tebrik ederim Ayla, hamilesin"

Demişti ... Ayla doktorun dediğiyle gözlerini ona sabitlemiş donup kalmıştı. Bir an yerinde sallandı sanki. Kulakları uğuldamaya başladı.Nefesi çiğerlerine dolmuyor için de ki acı gözlerini yakıyordu.

O dalgalı bir denizde boğulurken onun aksine Baran duyduğu şeyle yerden gözlerini kaldırmış şaşkınca doktora gözlerini dikmişti. Bunu beklemiyordu. Aklının ucundan bile geçmemişti. Aklın da sürekli hasta olabileceği ihtimali vardı. Kaşlarını çatarak şaşkınca dilinden

"Ne... h..hamilemi?.... Ayla hamilemi"

Baran buna içten sevinirken doktor onu doğrulamış

"Evet Baran bey karınız hamile" demişti. Bunu tekrar duyan Ayla yutkunmuş ruhu çekilmişti

Baran oturdu yerden kalkıp ne yapacağını şaşırdı. Heyecan ,şaşkınlık hepsi bir arada onu iyice şaşkına çevirmişti. Sevdiği kadından bir bebeği olacaktı daha ne isteyebilirdi ki hayatında aldığı en güzel haber buydu belkide.   

Ayla ise hamile olduğu söylendiğinden beri hala yerinden kıpırdamamış karşısında boşluğa bakıyordu gözleri. Hiç bir mimiği oynamıyor sadece için de ki bu tuhaf his buz kesmesine neden oluyor du. Bir buz nasıl olurda içini bu denli yakabilirdi.

Elinin altında ki çantayı sıktı içinde ki acıyı dindirmek adına. Bütün enerjisi çekilmişti sanki. Boş boş baktığı yerden başını karşısında gözleri ışıldayan adama çevirdi. Mutluydu. İlk defa onu böyle görüyordu. Gözlerinde ki ışıltıya ilk defa şahit oluyordu Ayla. Başını yere indirip gözlerini kapadı. Neden oda mutlu olamıyordu. Bu duruma sevinmesi gerekirdi dimi. Bir bebeği olacagı için içinde ki acıyı mutluluk kaplamalıydı ama olmuyordu bu haber onu baştan aşağı sarsmıştı. Daha fazla durmak istemedi bu dört duvar odada. Beyni sanki yerinde çalkalanıyor ruhu karanlığa haps oluyordu. Oturdugu sandalyenin kollarında tutup ayağa kalktı. Gözleri yerde 

"Gidelim" demişti. Sadece gidelim ...

Baran karısının sesiyle kendine gelip doktordan çevirdigi gözlerini Ayla'ya dikti. Bebeği olacağını duyduğunda Ayla'yı unutmuş sevdiği kadından çocuğu olacağına kendini kaptırmıştı. Taki Ayla'nın o donuk yüzünü görene kadar. O an onun da kanı çekilmiş bu duruma sevinenin sadece kendisi olduğunu anlamıştı. O bebeği istemiyordu.

Karısını onaylayıp kısa vedadan sonra çıkmışlardı odadan.

Ayla ruh gibiydi...Sanki üzerinde öyle büyük bir yük taşıyordu ki yürümesini engelliyor her adım attığın da ayakları titriyordu. Taşıyamıyordu. Bu ağır bir yüktü fazla ağır.

Baran onun bu haline gözlerini kapayıp yutkundu. Derin bir nefes alıp yanında ki karısına.

"Ayla... iyimsin" diye sormuştu.