İŞARETLENMİŞ

Bölüm 35: Hayalet ayırma ritüeli ve olanlar

"Hey! Neler oluyor orada?"

Siktir, mezar koruyucusu. Bir bu eksikti. "Mezara dikkat edin geliyorum."

Sesin geldiği yöne doru koştum ve siyah şapkalı, göbekli adamın boğazını yakaladığım gibi onu dizlerinin üzerine çöktürdüm. Bakışlarındaki korku işime gelirdi. "Beni görmedin. Binaya geri dön ve son yarım saati unut. Bir saat uyuyacaksın. Sakin bir gece geçiriyorsun. Uyandığında her şey normal olacak. Anladın mı?" Boğazını bıraktıktan sonra bir iki adım geri çekildim. Orta yaşlı adam mekanik bir şekilde kafasını salladıktan sonra ayağa kalktı ve arkasını dönerek ilerlemeye başladı.

Mezarın başına geri döndüğümde Ravi de, Aiden de yoktu. "Eğer kaçtıysanız ikinizi de öldüreceğim."

"Çok beklersin." Ağlayan melek figürünün arkasından çıkan Ravi yavaşça yanıma geldi. Aiden da az ilerideydi. "Artık gidebilir miyiz?"diye homurdandığında kafamı salladım.

Mezarı kapatmam çok sürmemişti. Bunlara kalsa bir yirmi dakika daha kaybedebilirdik.

Arabada Boston'a doğru ilerlerken havanın aydınlanmasına bir saat kalmıştı. Ravi arka koltukta uyuyordu.

"Jen?"

Bakışlarım yanımda oturan Aiden'a kaydı. "Evet?"

"Bana güvenebileceğini biliyorsun değil mi? FBI olayını söylemediğim için üzgünüm ama bu davaya iki yılımı verdim."

Bakışlarımı yola çevirdikten sonra nefes verdim. "Sana güvenmek istiyorum ama hayatımı görüyorsun, oldukça bombok. Daha da zorlaştırmak istemiyorum, anlıyorsundur."

"Evet,"diye mırıldandığında ona döndüm. "Sana köstebek konusunda yardım edebilirim ama önce şu gerizekalı hayaletten kurtulmam lazım."

"Kurtulmamız,"diye düzeltti. "Dostlar birbirine yardım eder Sivri Diş."

*********

____________________________

Kime: Aiden Hardwood

Ne demek anca akşama gelebilirim? Konuşmamız gereken "şeyler" var biliyorsun değil mi?____________________________

Çevrimiçi olmasına rağmen cevap vermeyince sinirle telefonun tuş kilidini kapattım. Adama ayini nasıl yapacağımızı konuşmamız lazım, plan yapmamız lazım diyorum, adam ancak akşama gelebilirim diyor. FBI ajanı olunca böyle oluyor demekki. Her neyse...

Ben Instagram'da boş boş dolaşırken telefonum bipleyince bildirimi aşağı doğru kaydırdım.

Aiden Hardwood: İşlerim var Jennifer. Akşam geleceğim. Biliyorsun bazılarımızın gündüz halletmesi gereken işleri var.

Kaşlarım çatılırken hızla yazmaya başladım.

Ben: Ben bayılıyorum sanki eve tıkılmaya be. Ne halin varsa gör. Umarım kafanı koparırlar.

Aiden Hardwood: Sen kıyamazsın bana. İşlerimi halledip geleceğim. Ve kafamı yerinde seviyorum, teşekkür ederim.

Orta parmak emojisi yolladıktan sonra homurdanarak telefonu kapattım. Gece ayin sırasında bir aksilik çıkmasa bari.

"Neler karıştırıyorsunuz siz yine?" Eğer ölü olmasaydım, Tony bir anda karşımda belirdiğinde öbür tarafı boylardım.

"Sana bir anda odamda belirme demiyor muyum ben?"

"Ravi ile birlikte geldin gece. Botlarınız çamurluydu ama yağmur yağmıyordu."

Tek kaşımı kaldırarak omzumu silktim. "Şimdi de Sherlock mu oldun?"