skazana na łzy//NINJAGO

Rozdział 1 - Zostałam sama.

-Tatiana-
Gwałtownie wstałam miałam bardzo dziwny sen. Po rozejrzeniu się zrozumiałam, że to nie był sen. Siedziałam na asfalcie wokół mnie pełno krwi. A za mną stali policjanci, strażacy oraz ratownicy. Wstałam chciała wiedzieć co jest z moją rodziną. Gdy podeszłam zobaczyłam mamę i tatę na jednym na noszach. W pobliżu stał ratownik.
-Proszę pana!-Nie zareagował- Haloo mówię do pana! Co jest z moją rodziną!
Ratownik- Junita masz wyniki dziewczyny?
- Jakiej dziewczyny?
Junita- owszem w śpiączce
Junita stała za mną podała ratownikowi wyniki. Ale gdy podawała jej ręka przeszła przez moje ciało. Na wynikach badań zobaczyłam moje imię i nazwisko. Nie to niemożliwe.
Ratownik- dziwne po tak dużej stracie krwi.
Junita- lepsze to niż żeby była martwa.
Zakręciło mi się w głowie przecież to nie możliwe. Usiadłam na ziemi, nie wiedząc co zrobić.
Junita- a jak z nimi.
Ratownik- Ojciec dziewczyny nie żyje, a matka ledwo ledwo.
Junita- dobra zabieramy ich.
Weszłam do jednej z karetek, tej w której był mój ojciec.

- w szpitalu-
Ojca zabrali do kostnicy, a ja siedziałam przy matce. Co chwilę drzwi na salę się otwierały, a moja mama cały czas patrzyła w ich stronę.
Mama-Nereszcie jesteś!- Krzykneła
Do sali wszedł starszy mężczyzna z długą siwą brodą, charakterystycznym dla dawnych chin słomianym kapeluszu oraz był ubrany na biało.
?- co się stało?
Mama- nieważne, ale proszę zaopiekuj się moją córka...
PIIIIII.....
To był dźwięk który z pewnością przez długi czas będzie mi brzmiał w uszach. Ten dźwięk wydała jedna z maszyn do której była przypięta moja mama. Wiele lekarzy do niej przyszło, a zaraz potem zrobili jej masaż serca ( tym metalowym wihajstrem co jest w szpitalach). Powtórzyli to kilka razy. A "Pii" ciągle trwało, nagle ten dźwięk zniknął. Wiedziałam co się stało moja mama też jest martwa, ją także zabrali do kostnicy. Po paru minutach dotarło do mnie że jestem całkiem sama.