BAY EGOİST

Anılar

Sahile geldiğimizde Meriç'e yalnız kalmak istediğimi söyledim ve o da beni yalnız bıraktı. Daha iyi olacaktık. Önce şu Can denen kardeşimi öldürmeliydim. Yaşarken ölecekti ! Pis yılan ! Annemde gitmişti hayatımdan. Bir babam vardı. Onunla kalamazdım. O yaşamını kurmuştu bile. Zaten beni sevseydi bırakmazdı. Tamam onunla görüşüyorum ama o da mahkeme kararı ! Ne saçma dimi ! Meriç vardı bir tek bu hayatımda. Teyzem anneannem dedem annem babamla evlendi diye onunla konuşmadılar. Ben onları bir kez gördüm. O da o geceki kavgada. Zaten annem ve babam o yüzden ayrılmıştı.

- O adamla evlenmeyecektin ! Bir de bu çocuğu doğurdun !

- Biz mutluyuz !

- Her gece içerek eve gelen adamla mı mutlusun ?

- Sana son bir şans ya gelirsin ya da bizi unutursun.

Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu annem.Babam ise içiyordu hala. Aldırış etmeden. Annem onun için ailesini bırakıyordu ! Ama o hala içiyordu. Birden kolunu çekti dedem.

- Şu kıza bak ! Bu da senin gibi masum görünüyor. Ama şeytan. Çünkü o adamın çocuğu.

Ben daha beş yaşındaydım. Bir şey anlayamıyordum. Dede diye sarılıyordum ona. O ise beni itiyordu.

- Yok hanım bu kıza şans filan.

diyerek babamın yanına gitti.

- Sende içkini iç. Aldırma !

diyerek babama bağırdı. O an ne olduysa oldu. Babam birden kükredi. Duymamam için kulaklarını kapatmıştım. Ama çaresizdi.

- YETER LAN GİDİN EVİMDEN. KIZINIZI DA ALIN GİDİN. BEN AYSEL'İ SEVİYORUM ! AYSEL'LE EVLENİCEM.

dedi ve anneme vurmaya başladı. Dedem ise sadece bakıyordu.

- Benim onun gibi bir kızım artık yok !

diyerek gitmişlerdi.

Anılar gelince aklıma daha çok ağlamaya başladım. Her şey dedem yüzündendi. Belki o gün öyle demeseydi annem ve babam ayrılmayacaktı. Ne diyorum ben ! Adam orda Aysel'i seviyorum demiş. Can'ın annesi yani ! Hayat hep bana ters davranmış. Neden !? Mutlu olamayacakmıydım acaba ? Gülemeyecek miydim ? Annem gitti. Babam gitti. Ailem yok ! Peki ben neden yaşıyorum ? İskeleye doğru ilerlemeye başladım. Bende bu çılgın denizde boğulup giderdim.Annemi özlemiştim hem. Onun yanına giderdim. Biraz daha yaklaştım iskeleye. Tam ucunda durdum. Bak hayat gidiyorum bende. Sende bulamadım mutluluğu. Annemi de aldın benden. Beni de al şimdi ! Diye kendimi tam atacakken birisi tuttu. İçimden küfür ettim. Meriç. O nasıl geldi buraya ?

- Bakma hiç öyle. Böyle bir delilik yapacağını tahmin etmiştim.

- Neden tuttun beni ?

- Tutmamam için ne sebep vardı ?

- Kimsem kalmadı hayatta !

- Peki ben neyim Melis !

- Ya sende gidersen ?

- Bak söz veriyorum bitanem gitmeyeceğim. Hep seninle kalacağım.

- Hep söz verenler gitti Meriç.

O an aklıma annemle olan anım geldi.

Mezarlığın önünden geçiyorduk.

- Anne neden burada bu taşlar var ?

- Orada ölüler yatıyor bitanem.

- Neden ölüyorkarkii ?

- Herkesin süresi vardır bitanem. Süremiz dolunca bizde öleceğiz.

- Sen ölme anne. Ben sensiz duramam kii.

- Söz Melisciğim sen yuva kurana kadar ölmeyeceğim.

Yine gözlerim dolmuştu.

- Annemde söz vermişti ama bak gitti.

- Elinde değildi Melis. Ben elimde olduğum sürece seninleyim.

- Hiç bırakma beni !

- Daha çocuklarımız doğmadan bırakmam. O zamanda bırakmam. Biz bastonla bu yollardan geçeceğiz. Hadi taksi bekliyor. Eve gidelim çok yorgunsun.

dedi ve kolunun altına aldı. Taksiye bindiğimizde başımı onun göğüsüne yasladım ve gözlerimi kapattım.