ချစ်သူသာနေကြာပန်းတပွင့်ဆိုရင်🌻(Season-2) Completed

Part-6

ကုတင္​​ေပၚက​ေန ​ေျခ​ေထာက္​အစံုကို ​ေအာက္​သို႔ခ်လိုက္​​ေတာ့ သံမံတလင္​းရ​ဲ႕ အ​ေအးဓာတ္က​ေျခဖဝါးထဲထိ စိမ္​့ဝင္​လာတယ္​။

​​ေလဝင္​​ေပါက္​က​ေန အခန္​းထဲတိုးဝင္​လာတဲ့ မထင္​မ႐ွားအလင္​း​ေရာင္​​ေလးမွာ ပုစြန္​ဆီ​ေရာင္​ ထင္​ဟပ္​​ေနတယ္​။ ည​ေန​ေစာင္​းၿပီထင္​တယ္​။

ပထမဆံုးအႀကိမ္​အ​ေနနဲ႔ ျပင္​ပ​ေလာကကို ခန္​႔မွန္​းလိုက္​မိ​ေတာ့ ကိုယ္​့ကို​ေတာင္​ အံ့ျသမိတယ္​။ ဘယ္​အရာကိုမွ စိတ္​ဝင္​တစား မ႐ွိခဲ့တာ ကာလၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘယ္​​ေလာက္​ၾကာခဲ့ၿပီမွန္​း​ေတာ့မသိ။ အခ်ိန္​​ေတြ ​ေန႔ရက္​​ေတြ နာရီ​ေတြဟာ ကြၽန္​​ေတာ္​့ ဦး​ေႏွာက္​ထဲမွာ​ေတာ့ ​​ေဝါဟာရအသံုးအႏူန္​းတစ္​ခုထက္​ မပို​ေတာ့။

"႐ွင္​းသန္​႔​ေလး....။"

ကြၽန္​​ေတာ္​ အသံလာရာကို လွည္​့ၾကည္​့လိုက္​​ေတာ့ အခန္​းထဲ ဝင္​လာတဲ့ သူနာျပဳဆရာမ​ေလး။ ဆရာမရဲ႕ လက္​ထဲမွာက ခြက္​တစ္​ခြက္​တင္​ထား​ေသာ ဗန္​းတစ္​ဗန္​းကို ကိုင္​​ေဆာင္​ထားလ်က္​။

"ႏိုးလာၿပီလား။"

ကြၽန္​​ေတာ္​့ကုတင္​​ေဘးနားက ခံုနားမွာ ထိုင္​ရင္​း သူမက ဆို​ေတာ့ ကြၽန္​​ေတာ္​ ​ေခါင္​းညိမ္​့ရံုညိမ္​့ျပလိုက္​တယ္​။

"ဒါဆို အား႐ွိ​ေအာင္​ ဆန္​ျပဳတ္​​ေလး စားလိုက္​​ေနာ္​။"

သူမရဲ႕အသံဟာ ခ်ိဳသာၿပီး ၾကည္​​ေအး​ေနတယ္​။ သူမအသံ​ေၾကာင္​့ဘဲ ဗိုက္​မဆာ​ေသးတဲ့ ကြၽန္​​ေတာ္​
စားခ်င္​စိတ္​ အလိုလိုျဖစ္​​ေပၚလာရတယ္​။

သူမကမ္​း​ေပးတဲ့ ဆန္​ျပဳတ္​ပန္​းကန္​ကို ကြၽန္​​ေတာ္​ လွမ္​းယူလိုက္​တယ္​​။
အရင္​က အစားသိပ္​မစားတတ္​​ေပမယ္​့ အခု​ေနာက္​ပိုင္​း ကြၽန္​​ေတာ္​ ​ေတာ္​​ေတာ္​​ေလးစားလာတာ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို သတိထားမိတယ္​။

မိနစ္​ပိုင္​းအတြင္​းမွာဘဲ ပန္​းကန္​လံုးထဲက ဆန္​ျပဳတ္​​ေတြဟာ လံုးဝကုန္​စင္​သြားၿပီ။

ပန္​းကန္​လံုးအလြတ္​ကို သူမကို ျပန္​ကမ္​း​ေပးလိုက္​​ေတာ့ သူမမ်က္​ဝန္​း​ေတြမွာ ၾကည္​ႏူးရိပ္​​​ေတြ။