ချစ်သူသာနေကြာပန်းတပွင့်ဆိုရင်🌻(Season-2) Completed

Part-1

"Room no 103..!!!"

အနီးအနားကိုအေျပးေရာက္လာတဲ့
ေဆးရံုဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ေမာႀကီးပမ္းႀကီး
ေအာ္သံတစ္ခုထဲကအခန္းနံပါတ္က ကၽြန္ေတာ့္အာရံုကိုလူပ္ႏိူးလိုက္တဲ့ေနာက္မွာ
တိတ္ဆိတ္မူရဲ႕
တစ္မနတ္ခင္းဟာရုတ္ခ်ည္းလိုဆူညံမူေတြ
ဖံုးလႊမ္းသြားရတယ္...

ေဆးရံုၾကမ္းျပင္ကိုရွပ္တိုက္ေျပးလႊားတဲ့
သူနာျပဳဆရာမေလးေတြရဲ႕ေျခသံေတြ..

ဆရာဝန္ကိုလွမ္းေအာ္ေခၚတဲ့အသံေတြ..

ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြရဲ႕သုတ္သုတ္ပ်ာပ်ာ
ျပဳမူေဆာင္ရြက္မူေတြေယာက္ယက္ခတ္ေနတာဟာ
ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ကိုအေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတယ္
ဆိုတာသိသိခ်င္း
ထိုင္ေနရာကေနထၿပီး ေဆးရံုဝန္ထမ္းေတြ
ေနာက္ကိုအေျပးလိုက္သြားမိတယ္...

"ဖယ္ၾက!!!ကၽြန္ေတာ့္အသားကိုမထိနဲ႔!!!"

အခန္းအျပင္ဘက္တံခါးနားေလာက္မွာတင္
က်ယ္ေလာင္တဲ့အသံတစ္ခုကို
ၾကားလိုက္ရတာေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြဟာအေရွ႔ကကြယ္ေနတဲ့
သူနာျပဳဆရာမေတြကိုတြန္းဖယ္ၿပီးသား..

ေလးဘက္ေလးတန္ျဖဴေဖြးေနတဲ့နံရံေတြ..
အခန္းေထာင့္နားေလးကတစ္ခုတည္းေသာ
ေၾကမြေနတဲ့အျဖဴေရာင္အိပ္ရာခင္း
ေလဝင္ေပါက္ဆိုတာရွိရံုမၽွတပ္ထားတဲ့အခန္းရဲ႕
ပံုစံကိုျမင္လိုက္ရံုနဲ႔
လူနာအေျခအေနကိုအကဲခတ္မိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ

ၾကမ္းျပင္အျဖဴေပၚမွာအစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ
ကြဲေၾကေနတဲ့မွန္ကြဲစေတြက
ကၽြန္ေတာ့္ခန္႔မွန္းခ်က္ကိုထပ္ေလာင္းသက္ေသျပဳ
လိုက္တယ္...

ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကေန
ထိန္းထားတာေတာင္ ဝုန္းဒိုင္းၾကဲ..
ရုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ျဖဴေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေကာင္ေလး..

"တာဝန္က်ဆရာဝန္ဘယ္မွာလဲ??.."

"သြား..သြားေခၚေနတယ္.."

ေဘးနားကသူနာျပဳဆရာမေလးရဲ႕ျပန္ေျဖသံက
ကတုန္ကယင္..
မတတ္ႏိုင္ဘူး...ဘယ္သူနာျပဳမွလဲဒီေလာက္
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနတာေရွ႔ထြက္ရဲတဲ့သူမရွိ
သည္မို႔..

"စိတ္ၿငိမ္ေဆးဘယ္မွာလဲ??"

သူနာျပဳဆရာမေလးကကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတာင္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ျပန္ၾကည့္ေနသည္မို႔
Duty Coatဝတ္မထားမိတဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ
ႀကိတ္အျပစ္တင္လိုက္မိတယ္..