Shin
ဖုန္းျမည္သံႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ ဖုန္းscreenေသးေသးေလးထက္ေပၚလာတဲ့စကားစုေလး။ အခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ္ေဆးခန္းထိုင္ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့အခ်ိန္။ ညေန ၆နာရီေက်ာ္ခန္႔။
ဘာလို႔မ်ားပါလိမ့္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ပတ္ေလာက္ကမွ ေဆးခန္းလာျပသြားေသးသည္။ တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ ထိုတစ္ေခါက္က ႐ွင္းေဆးခန္းျပရမည့္ ေနာက္ဆံုးရက္ခ်ိန္းပင္။ ျပီးေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္သာ ယူထားၿပီး ဒီကေလးက ဖုန္းဆက္ေလ့ဆက္ထမွမ႐ွိဘဲ။
ဘာမွ႐ွည္႐ွည္ေဝးေဝးထပ္ေတြးမေနေတာ့ဘဲ ဖုန္းေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
"ဟဲလို.."
"ဟဲလို..ဆရာလား.."
႐ွင္းအသံက တုန္ခိုက္လို႔ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ ရဲ႕ မသိစိတိေရာ သိစိတ္ေရာကေရာ ခ်က္ခ်င္းေစ့ေဆာ္သည္။ ႐ွင္းဘာျဖစ္တာလဲ။
"ကြၽန္ေတာ္အခုအေဝးေျပးလမ္းမွာ.."
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းနပမ္းေတႀကီးသြားသည္။ ဒီကေလး ဒီအခ်ိန္ႀကီး အေဝးေျပးလမ္းမွာ ဘာသြားလုပ္တာလဲ။
" ဘယ္လမ္းလဲ။ ရန္ကုန္ မနၱေလး လမ္းမလား။"
ကြၽန္ေတာ္ ေမးလည္း ေမးရင္း ကားေပၚလည္းတက္ၿပီး စက္ကို အျမန္ႏိူးလိုက္သည္။ ႐ွင္းက သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာကိုေတာင္ ေသခ်ာသိပံုမရပါ။ မနၱေလးမွာ က်ဴ႐ွင္ကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအဖြဲ႔နဲ႔ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ရာကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာ က်န္ခဲ့တာလို႔ ေျဖသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဖုန္းလိုင္မိတဲ့ ေနရာမို႔လို႔။
"မိုင္တိုင္ဘယ္ေလာက္လဲ။ အဲ့နားမွာ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး ၾကည့္,ၾကည့္။႐ွင္း။ လမ္းေဘးမွာ အုတ္တိုင္ေလးေတြနဲ႔ မိုင္တိုင္ေတြေရးထားတယ္။"
႐ွင္းဘက္က အသံတိတ္လို႔သြားသည္။ လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး မိုင္တိုင္ကို ႐ွာေနပံုရသည္။ ဒီေကာင္ေလးကေတာ့ ကားျပန္ထြက္သြားတာကိုေတာင္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ ႐ွင္းတစ္ေယာက္လံုး ကားေပၚပါမလာတာကို မသိဘူးလား။
စိတ္တိုတိုနဲ႔ စ္ိတ္ထဲက ေတြးလို႔ရသမ်ွ လူေတြကို ပတ္ၿပီး အျပစ္တင္ေနမိသည္။
ESTÁS LEYENDO
ချစ်သူသာနေကြာပန်းတပွင့်ဆိုရင်🌻(Season-2) Completed
Ficción GeneralUNICODE VERSION: နေကြာပန်းနှစ်ပွင့်ကိုသူတစ်ချက်လေးစောင်းငဲ့ကြည့်တယ်.. ခပ်ဖွဖွလေးပြုံးရင်းနဲ့... "နောက်ဆိုနေကြာပန်းယူလာရင်နှစ်ပွင့်ဖြစ်စရာမလိုတော့ဘူး..ဆရာ" ကျွန်တော့်ဆီသူ့အကြည့်တစ်ချက်ရောက်လာပြီးနောက်မှာ ကျွန်တော့်ရဲ့ဆွံ့အနေမူကိုသူအခွင့်ကောင်းယူသွားခ...
