PROLOGUE

161 9 15
                                    

"Goodmorning Cin!" bati ni Happy sabay hug pa.

"Goodmorning Hap!" Ngumiti naman siya.

Si Happy Charles ay best friend ko simula pa no'ng first year kami. Magkasama kami kahit saan. Para na nga kaming kambal na hindi mapaghiwalay, lintang mahirap alisin at tinuturing ko na rin siyang kapatid. It made me happy when I saw her smile, it made me smile when I saw Happy.

"Kumusta kayo ni Eijun?" Napawi ang ngiti ko sa tinanong niya. Who's Eijun? How did she know him? When did I heard that NAME?!

Pero kinabahan ako ng maramdaman kong may mali sa paligid ko. Everything seems like disappearing including Happy.

Hey! Anong nangyayari?

Bakit lumalabo ang paningin ko?

Bakit lumalabo...teka!

Ba't nawawala si Happy?

Hey!

Happy?!

Asan ka?!

Hey! Hey!

Hap?!

Hinanap ko siya sa paligid pero hindi ko siya makita. It was nothing but darkness.

Bigla akong lumitaw sa harap ng school ko, my public school. Yes! I'm studying in a public school but I'm not a commoner and I'm rich. We owned a company, a big company na sa sobrang laki ay nakuha ko itong pangit, and dangerous so I hate it. Ayaw kong maging mayaman, hindi dahil sawa na ako sa buhay ko kundi dahil I hate my family, my parents. They are so strict and full of pride. They always do what they want and control me like a puppet and I hate it.

I HATE IT, I HATE THEM.

Biglang may lumitaw na truck na sobrang laki as in MALAKI. It is moving towards my school.

W-what? No..no..wait! Hey! Wag niyong sabihin na...

*blaangks*

Napapikit na lang ako nang marinig ko ang ingay na iyon.

Oh no, my school, sinisira nito ang school ko...unti-unti.

Tumakbo ako palapit dito, nagbabakasakaling may maisalba pa ako pero kahit anong takbo ko, hindi ko ito marating. I can't reach it. When it was totally destroyed I stop running. Wala man lang akong nagawa.

I started crying, ang school na yan ay regalo ng kuya ko... his last gift. It's a precious treasure for me. Who could have done such a terrible thing?

"Whahaha!" I heard someone laughed and her voice is familiar.

"Whahahahahaha!" Patuloy itong tumawa na parang mangkukulam, isang masamang mangkukulam.

I look at it. Sila ba ang may pakana ng lahat? I know SILA, no doubt about it.

"Oh my...what happened?" May halong pang-aasar ang tanong na iyon ni Mommy.

"Oo nga pala, tayo ang may pakana." Tumawa silang dalawa na para bang nakakatawa ang nangyari. Sa tingin nila nakakatawa iyon?

Tumataas ang dugo ko sa ulo ko. Mukhang sasabog na ang puso ko dahil sa sobrang galit.

Somebody...

Somebody please stop me...

Pigilan niyo ako o baka makapatay ako ng dalawang tao.

I will really kill them!

"Paano ba yan? No more public school so it means babalik ka sa bahay and transfer to that private school."

Biglang lumitaw ang private school that we owned.

"Hell no! Not a chance!" Napahawak na ako sa kamay ko. I want to punch him, hurt him and kill him. Both of them pero pinipigilan ko ang sarili ko.

"Andyan na si Eijun Warross, your future husband." At tinuro niya ang lalaki sa may gate. I can't clearly see his face but I saw him smirked.

Then he walked towards me and immediately hold my pulse and pulled me inside the school. Nang nasa loob na kami ay nagulat ako.

Why?

Dahil instead na view ng isang school, view ng church ang nakikita ko.

Nahanap ko na lang ang sarili na nasa harap na ng altar and I saw Eijun beside me.

"I do." He said.

And I said—

*****

My Ella's Fairytale (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon