The Legend of Heaven (တစ္ခါတုန္းက ေကာင္းကင္နန္းေတာ္မွာ..)

မင္းမွာ ငါ ႐ွိတယ္

‘မင္းက ပထမဆံုး ေတြ႔ဆံုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေတာင္မွ.. မင္းမသိေတာ့တာ.. မင္း ဘယ္လိုျဖစ္ျပီး လူတစ္ေယာက္ကို အိမ္မွာ ေမြးထားမွာလဲ ပင္းရွီ.. မျဖစ္ႏုိင္ဘူး ဒီလူသားက ႏွစ္ရက္ဆိုတာနဲ႔ ေသဆံုးသြားလိမ့္မယ္..’

‘ငါအခု သိျပီေလ.. ခ်ီးရွီေတာင္မွ ရုပ္ဆိုးတဲ့ ၾကြက္လို သက္ရွိေတာင္ သူ႔အိမ္ေတာ္မွာ ေခၚထားႏုိင္တာ ငါက ဘာလို႔ ရုပ္ေခ်ာတဲ့လူလို သက္ရွိကို မေခၚထားႏုိင္ရမွာလဲ.. ငါ သူ႔ကို ေမြးဖို႔ သင္ယူစရာေတြ ခ်ီးရွီ ဆီမွာ သင္ယူရအံုးမွာ.. ငါသြားျပီ..’

ရွီးပိုင္ဆိုတဲ့ အိမ္ေမြးလူသားငယ္ကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္ျပီး.. ခ်ီးရွီရဲ႕အိမ္ေတာ္ကို ဦးတည္ ပ်ံသန္းလိုက္တယ္။ ပင္းရွီရဲ႕ ပ်ံသန္းမႈ ႏႈန္းက သိပ္ျပီး ျမန္လြန္းလို႔ ရွီးပိုင္ မႏိုးလာခင္မွာပဲ ေလာကရဲ႕ေတာင္ဖ်ားက ခ်ီးရွီရဲ႕ အိမ္ေတာ္ကို ေရာက္လာတယ္။ ခ်ီးရွီရဲ႕ အိမ္ေတာ္ဟာ အေကာင္ပေလာင္ေတြနဲ႔ ဆူညံေနတာပဲ။ ပင္းရွီ ခ်က္ခ်င္းပဲ လက္ကို ေဝွ႔ယမ္းပစ္လုိက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ အိမ္ေမြးလူသားေလးဟာ အိပ္ေနတာ ခ်ီးရွီရဲ႕ အေကာင္ေတြ ေအာ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။

အေကာင္ေတြဟာ ပင္းရွီရဲ႕ ေရခဲမႈန္ေတြေၾကာင့္.. ပါးစပ္ေတြ ေစ့ပိတ္သြားၾကတယ္။ ခ်ီးရွီဟာ အိမ္ေတာ္ထဲကေန အေကာင္ေတြ အသံတိတ္သြားလို႔ ထင္တယ္။ အျပင္ကို ေျပးထြက္လာတယ္။ ပင္းရွီကို ျမင္ေတာ့မွ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားျပီး တအံ့တၾသနဲ႔ လွမ္းေမးလာတယ္။

‘ပင္းရွီ.. မင္း ဘယ္လို ျဖစ္ျပီး ဒီလူသားကို ေပြ႔လာရတာလဲ..’

‘သူကငါရဲ႕ အိမ္ေမြးလူသား.. ငါ မင္းဆီက သင္ယူဖို႔ တခ်ိဳ႕ ရွိလို႔ ေရာက္လာတာ..’

အကူညီေတာင္းတဲ့ေလသံဟာ တင္းျပတ္ေနျပီးေတာ့ တိုက္ရိုက္သေဘာသက္ေရာက္တယ္။ သူတို႔လို နတ္ဘုရားေတြမွာ အားနာမႈဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္ က်န္ရွိမေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အားမနာတတ္ၾကဘူး။

ခ်ီးရွီဟာ ၾကြက္ရုပ္ဆိုးရဲ႕ ဦးေခါင္းကို အသာေလး ပြတ္သပ္ေနရင္းက ပင္းရွီ အနားကို တိုးလာတယ္။ ပင္းရွီလည္း သူ႔လက္ထဲမွာ ေပြ႔ထားတဲ့ အိမ္ေမြးလူသားေလးကို လက္တစ္ဖက္ တည္းနဲ႔ ေပြ႔ခ်ီလုိက္ျပီး.. ဦးေခါင္းကို အသာေလး ပြတ္သပ္ေပးလိုက္တယ္။ လူသားတစ္ဦးရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ဟာ ၾကြက္ထက္ေတာ့ ၾကီးမားတယ္။ သယ္ရတာ မလြယ္ဘူးလို႔ ထင္ဖို႔ ရွိတယ္။