Jonginသူ႔ကေလးကို ကေလးအေမႏွင့္ အိမ္ျပန္လိုက္ဖို႔ေျပာလည္း ကေလးကေတာ့ သံတိုင္ေတြၾကားထဲက သူ႔လက္ကိုသာ မလြတ္တမ္းဆြဲထားရင္း ေခါင္းတတြင္တြင္ခါကာ အေၾကာက္အကန္ကိုျငင္းသည္..
ဒီလိုပံုစံမ်ိဳးကို ျမင္ေတြ႕ေစမိလို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္...
ဒီမနက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕အမႈဟာ တရားရံုးထိ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းရမည္..ဘယ္လိုအဆံုးအျဖတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူလက္ခံမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ထားသည္..တစ္ခုပဲ..ကေလး...ကေလးကို jonginစိတ္မခ်..ကေလးက ဘယ္ေလာက္ထိ တစ္ဇြတ္ထိုးႏိုင္လည္းဆိုတာ သူအသိဆံုး..ကေလးအေၾကာင္းေတြးမိတာနဲ႔ အလိုလိုျပံဳးမိလာတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ မအံ့ဩေနမိေတာ့..ဒီအေျခအေနမွာေတာင္ ကေလးအေၾကာင္းေတြးမိရံုနဲ႔ သူ႔စိတ္ေတြ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနတတ္သည္..အေတြးနဲ႔အတူ ကေလးကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျခားထားတဲ့ သံတိုင္ေတြကို ေခါင္းေလးမွီပီး ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္..ညကထိ ဒီသံတိုင္ေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးပီး သူပါ ဝင္လာမယ္ ဘာညာဆိုပီး ေသာင္းက်န္းခဲ့တာ..ခုေတာ့ သူမဟုတ္သည့္အတိုင္းပင္..လက္ကိုလည္း သူထြက္ေျပးသြားမွာ ဆိုးသည့္အလား မလြတ္တမ္းကို ကိုင္ထားေသးသည္..'ဒီသံတိုင္ေတြခံေနတာ ဘယ္လိုလုပ္ ထြက္ေျပးႏိုင္မွာလည္း ကေလးရာ..'ဆိုပီး စေတာ့လည္း မ်က္ေစာင္းေလးထိုးပီး ရယ္ျပသည္..ျဖဴစင္လြန္းတယ္ ကေလး..
ေအးခ်မ္းစြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ကေလးကိုၾကည့္ရင္း သူပါေအးခ်မ္းလာရသည္..ခုေတာ့ ကေလးနဲ႔သူ ႏွစ္ေယာက္ထည္းသာ..hyunsooကေတာ့ ကေလးကို အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ပ်က္ပီး မလိုက္ရင္လည္း နင့္အေကာင္နဲ႔ပဲေနခဲ့ ဆိုကာ ထြက္သြားခဲ့သည္..ဒါကို ကေလးက သူ႔အေမကို အဖတ္လုပ္ပီးေတာင္ လွည့္မၾကည့္ခဲ့..အေတြးနဲ႔အတူ လႊတ္ခနဲ ရယ္မိျပန္ေတာ့ လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ အေျခအေနကို ေခါင္းထဲျပန္ထည့္ရျပန္သည္..
" ကေလးက ဆိုးလိုက္တာကြာ.."
ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို မမွီမကမ္းလွမ္းနမ္းေတာ့ ညေစာင့္ရဲဦးေလးႀကီး၏ ေစြၾကည့္ျခင္းကို ခံရသည္..မ်က္ခမ္းေထာင့္ကေန လွမ္းျမင္ေနရလည္း မရွက္ေနေတာ့..မဟုတ္ဘူး..jonginမရွက္တတ္ေတာ့တာ..သူ႔ဂုဏ္..သူ႔မာနေတြအကုန္ စြန္႔လႊတ္ပီး ကေလးကိုခ်စ္ခဲ့မိတာ..
