Remember me, Athalia

Kapitulo XIV - Time

Ayoko nang lokohin pa si Vermont pero anong magagawa ko kung ang kapalit naman no'n ay ang pagkakaibigan naming dalawa ni Tuesday? Damn, I sound like a martyr for friendship! But what can I do right? She's been my best friend for years! I can't afford to lose her! Not now that she has a heart condition!

"Tuesday, can I talk to you for a minute?" seryosong sabi ko.

Napataas ang isa niyang kilay bago ngumiti sa akin. "Sure!" Bumaling siya kay Vermont na nakatingin lang sa unahan. "Sandali lang, Vermont, ah? Mag-uusap lang kami saglit ng best friend ko. I'll be back," pagpapaalam niya.

Nagulat ako nang bigla niyang halikan sa pisngi si Vermont bago bumaling sa akin at ngumiti nang matamis. Nag-iwas agad ako ng tingin bago tumalikod at nauna nang maglakad papalayo. Ramdam kong nakasunod sa akin si Tuesday kaya hindi na ako humarap pa.

"So anong pag-uusapan natin, Lia?" Napatigil ako sa paglalakad dahil sa tanong niya.

Hinarap ko siya at nakitang hindi pa rin mawala-wala ang saya sa ekspresyon ng kanyang mukha. Ngumiti ako sa kanya nang tipid bago agad nag-iwas ng tingin. "Anong ibig sabihin nitong ginagawa mo?" mahinahong tanong ko sa kanya.

She chuckled a bit. "What? I was allowed to go out of the hospital today noong sinabi kong dito lang naman ako sa park at kasama naman kita."

Napatingin ako sa malaking hospital building kung saan siya nakaconfine na matatanaw nga hindi kalayuan mula rito sa park. Napasinghap ako nang may mapagtanto sa set-up na ito.

"Tuesday, let's stop this bullshit already," mariing sabi ko sa kanya. Mabilis na napawi ang ngiti niya bago kumunot ang noo sa sinabi ko. "We can't just keep fooling him! Sobra na nga 'yong ginawa natin, dinagdagan mo pa talaga ng panibagon!"

"Why do you suddenly care so much about him?" nagdududang tanong niya sa akin.

Natigilan ako nang bahagya ngunit agad ding nakabawi. "Hindi iyon ang ibig kong sabihin, Tuesday. I'm talking about us– fooling him! Akala ko ba ay napag-usapan na natin ito dati? Sabi mo ay ititigil na natin ito? Pero ano 'to? Ano na naman 'to?!"

"Gusto ko lang namang maranasan—"

"We can fool Vermont, but we cannot fool ourselves and the world, Tuesday! Hindi lahat ng tao ay bulag at makakaya nating lokohin nang ganito! Especially Kuya Melvin because he already knew me! Isang maling salita niya lang ay buking na ang panloloko nating ito!"

Napakurap-kurap siya sa sinabi ko. "You didn't answer my question earlier, Athalia. Why do you care so much about him?" malamig na tanong niya sa akin.

"This is not about me, Tuesday! Ilang beses ko bang—"

"Bakit nga?" Nagulat ako sa bahagyang pagtaas ng kanyang boses at sa pagiging seryoso niya ngayon.

Nang makabawi ay marahas akong bumunot ng hininga. "I-It's not like that! I care for you, that's why I'm worried—"

"Stop lying to me! I've been your best friend for twenty two fucking years, Athalia Serene. Sanggol pa lang tayo ay magkasama na tayong lumaki! Ginagawa mo ba akong tanga?"

Bayolenteng tumulo ang mga luha ko dahil sa sinabi niya. Sumabog ang aking buhok sa mukha dahil sa biglaang paglakas nang pag-ihip ng hangin. Sa pagkakataong ito, wala akong ibang narinig kun 'di ang bayolente ring pagtibok ng aking puso. I wish I could stop the time and rewind everything...

"T-Tuesday—"

"Minahal mo na ba?" simpleng tanong niya na nagpakirot lalo sa puso ko.

Napaatras ako dahil sa kanyang tanong. Pakiramdam ko ay nanlambot bigla ang tuhod ko dahil sa mga binibitiwan niyang salita.