Senden Sonra

Gözlerimin şiştiğini hissediyordum.Kapanmaya çalışan göz kapaklarıma engel olduğum her saniye gözlerimin içindeki iğneler daha çok baş gösteriyordu sanki.Oturduğum yerde dizlerimi kendime çekip sırtımı iyice duvara yasladıktan sonra kafamı dizlerimin üstüne bıraktım ve göz kapaklarıma kapanmaları için bir iki dakika müddet tanıdım.Ağzımdan kaçan bir hıçkırıkla elimin tersiyle dudaklarımın üstünü kapattım.

Hani bazen göz yaşlarınızın tükendiğini sanırsınız ama göz yaşlarınız canınızı yakma pahasına da olsa akıyordur...İşte şuan ki durumum tamda öyle.Kalbimdeki o iğrenç sızıyla dudaklarımdan tekrar bir hıçkırık koptuğunda kafamı arkamdaki duvara bıraktım.Nefes almaya çalışırken içimdeki o lanet ses beni suçluyor

''Senin yüzünden '' diye çığlıklar atıyordu.

Dudaklarımdan bir hıçkırık daha koparken artık elimi dudaklarımın üstünden çekmiştim.Zaten orada olması pek bir işe de yaramıyordu.

Hastanelerden hep nefret etmiştim.Burada zaman geçmiyordu.Siz bir haber bekliyordunuz ama kimse oralı olmuyordu.Mezuniyet gecemin hastane de geçmesini bende beklemiyordum.Her an kriz geçirebilecekmişim gibi hissediyordum.Ama kendimi sıkmak zorundaydım.O buradaysa bende burada onu bekleyecektim.Gözyaşlarım benden bağımsız akmaya devam ederken "Neden ben değilim?" diye bağırmak istiyordum.

İçimdeki o lanet ses tekrar ''Senin yüzünden'' diye bana bağırdığında kafamı salladım '' Benim yüzümden '' diye mırıldandım.Ne vardı sanki biraz daha susuz kalsaydım?Ölmezdim ya susuzluktan... Ama o?O benim içeceğim bir yudum su yüzden canıyla savaşıyordu.İçimdeki ses ''Senin yüzünden'' diye çığlık atarken bu sefer ona eşlik edip bende çığlık attım ''Benim yüzümden!''

Bana sarılan kollar titrememi engellemeye çalışıyor gibiydi.

"Senin yüzünden değil.Geçecek."

Küçüklüğümden beri yanımda olan tek arkadaşım Mina'ydı.Aynı ilkokuldan sonra aynı liseye gitmiştik.Ayrılmaz gibiydik. Ve yine yanımda o vardı.

''Korkuyorum''diye fısıldadım.Onun bedenine çarpan o arabayı gördüğümden beri korkuyordum.''Seni bırakmayacak'' diye fısıldadı Mina kollarını daha sıkı sararken.Ya beni bırakırsa?Bu düşünce titrememe sebep olmuştu.Ya o beni benim yüzümden bırakırsa?Gözlerimin acısına inat daha çok ağladım.Sanki daha çok ağlarsam o içerden çıkıp bana sarılacak ve ağladığım için bana kızacakmış gibi.Ama bunlar sadece benim hastalıklı hayallerimdi.O içeride benim yüzümden can çekişiyordu.

Havada takla atan bedeni gözlerimin önüne geldiğinde kalbimin daha büyük bir acıyla sıkıştığını hissettim . Nefes alışverişlerim hızlanırken gözlerimden akan yaşlar ve hıçkırıklarım nefes almamı engelliyordu bunu hak etmiyorsun dercesine.

Nefessiz kalan bedenim titremeye başladığında Mina durumu anlayıp kollarını üstümden çekti. Titremem artarken ellerimi durduracak bir yer arıyordum.En sonunda çıplak bacaklarımı tutup tırnaklarımı önemsemeden sıktım.Gözlerimin önü bulanıklaşırken Barkın'ı gördü bana gülümseyen suratını.Normalde bu surat kendimi iyi hissetmemi sağlarken şimdi bu suratın içeride yatıyor olmasını bilmek ve onu kaybetme ihtimalim daha kötü yapmıştı . Nefes almaya çalışıyordum ama alamıyordum.Klasik astım nöbetlerimden birini geçirirken etraftaki hiçbir sesi duymaz hale gelmiştim.Sadece ben ve benim nefes almaya çalışırken çıkardığım hırıltılar.

Ağzıma dayanan fısfısla derin bir nefes almaya çalıştım.Her zamanki gibi geçen bir kriz sonrası nefesim düzene girmiştiYerde neredeyse baygın bir şekilde yattığımı fark ettiğimde önce Minayı gördüm sonra beyaz önlüklü hemşireye benzeyen bir kadını.Sanırım fazla ses çıkarmıştım bu sefer.Hala dönen başıma inat yerimde deminki konumuma döndüm.Bacaklarıma geçirdiğim ellerimi çektiğimde tırnak izlerini umursamadan '' İyiyim'' diye mırıldandım.

Nefes almak benim için zordu.Barkın'a ihtiyacım vardı. Kalbimi biri eliyle sıkıyormuş gibi hissediyordum.Barkının anne ve babasıyla konuşmamıştım.Kimse konuşmuyordu.Ortamdaki tek ses hıçkırıklardı.

Yoğun bakımın önündeki insanlar olmamalıydık.Duvarların üstüme gelmeye başladığı anda kapı açıldı.Doktor olduğunu tahmin ettiğim adam kapıdan çıkınca duvardan destek alarak ayağa kalktım. Adam hepimize tek tek baktığında gözlerinde umut aramaya çalıştım.Yüzme bilmeyipte havuzda çırpınan birisi gibi gözlerine baktım.Gözlerindeki bir umut ışığı bana yeterdi.Ama sonra o sözü söyledi ve benim için her şey yok oldu.Gözlerim kapanırken doktorun sesi kulaklarımda yankılanıyordu.

"Üzgünüm. Her şeyi denedik ama Barkın Başar'ı kaybettik."

Yeni bir hikayeyle karşınızdayız yorumlarınız bizim için çok önemli :)