Once Upon A Time

It all Started in Camera

Introduction:

Projected act of ours,
Instant Love birds for hours,
Their eyes were witnesses,
To the pretend sweetness,
Deadly as Fake emotions,
Powerful as translated actions,
Giving life which not ours actually,
Taking each other hearts which is not supposedly.

I raised a brow when just a sudden swift to radio channel was a very wrong moved. That freakin' phrase shouldn't be repeated. Yes, radio never did it twice but my heart though. Nakakainis dahil nangingialam ang panahon at ang radyong ito sa timpla ng asal ko ngayon.

I looked around only to see the busy classroom and the people it has. Ang daming kalat pero lahat kami ay walang pakialam sa bagay na iyon. All we are aiming is a good final output to our theater task. 

Once again, I did the scrolling on my phone while rereading the message that Francisco had sent to me. Ilang buwan na nga ba nung nakatambal ko siya sa Teatro? 10 months na rin iyon. At ilang buwan ko pa ba balak mag moved on sa kanya? Fine! I decided not to! Ayokong mag moved on sa kanya.

I did tried finding Jarsey, yung director namin sa theater na ito. It was a minute before I found her aloof from me. Kausap niya si June John. Siguro ay mas pinagtuunan niya ito ng pansin dahil sa siya iyong bagong leading man ko.

I heaved a sigh seeing my new partner. He is good at it but my heart won't lie saying that I want Francisco alone. Ano bang magagawa ko kung kailangan namin ito para sa marka? Malabong magkatambalan kami ni Isko ulit kasi lumipat na iyon ng school.

Napabaling ang atensyon ko sa paligid nung tumingin rin si JJ pabalik sa akin. Sabihin na nating malaki ang potensiyal niya para sa role na ito pero ayoko lang palitan si Isko sa tambalan namin. Kung pwede lang. 

Maya-maya pa ay narinig ko na ang isa-isang pagtawag sa amin ng Director. "Diann! Halika, kailangan niyo talagang i-work out yung kilig scenes niyo para gumanda naman kahit papaano. Walang dapat na ilangan." giit pa niya.

I did shrugged my shoulder. "Hindi kami naiilang sa isa't isa. Sadyang wala lang talagang spark." plain na sagot ko kaya nakuha ko ang pag tawa ng mahina ni JJ.

"Pwes, work for it more." 

Those were the days on how we started as a love team. I regretted working it more dahil yung pagmamahal ko na sana ay sa papel lang? Tinotoo ko kasi, isinabuhay ko talaga. Napasobra ako sa pagwowork ng spark namin. 

Ilang buwan na rin ang lumipas matapos ang tambalan namin iyon. Akala ko ay hudyat rin iyon ng spark na meron kami upabg matapos subalit nagkamali ako. Akala ko ay sa papel lang titibok ulit itong puso. Akala ko ay hanggang sa papel lang yung kilig tsaka sakit pero bakit kahit wala na yung script ay patuloy pa rin akong nakakaramdam ng mga bagay na iyon?

Napadapo yung mga mata ko sa entablado. Ang entablado na saksi sa aming masasayang sandali. Ang entablado na nagsilbing lundayan ng aming nabuong pagmamahalan.

Hindi rin namin kasi mauuwi ang lahat ng iyon sa totohanan kung wala lang ang mga letseng tuksuhan at dare games na iyon.

Sino ba ang dapat kong sisihin nito? Ang script ba ng kwento na siyang dahilan kung bakit nagkaroon kami ng spark? Ang mga kaklase ko bang pilit kaming pinagtatambal? O laro ba na nagsilbi dahilan upang mas lumalim ang aming pagsasamahan? 

"Hey! Huwag kang magdrama dito Diann, nawawala yung ambiance ng lugar." napatingin ako sa taong lumapit sa akin. It is her. Si Jarsey na siyang pulot dulo nitong pighating nararamdaman ko ngayon. 

"Ikaw kasi! Binuhay mo sa imahinasyon si Ysa at Briel!" bagkus ay tumawa siya ng malakas. 

"Sinabi ko lang naman na gampanan niyo pero wag niyong totohanin kaya wag mo akong sisihin kung kusa kang nahulog." panunumbat pa niya sa akin.

Biglang nagseryoso ang mukha ko at maging siya rin ay sumeryoso. What's best about her is she knows when to act serious and not.

"Pero Jars, salamat dahil punagkatiwalaan mo sa akin si Ysa. Dahil sa pagiging Ysa ko ay nakilala ko siya, at sa sandaling naging kami kahit sa entablado lang ay natutunan kong magmahal ulit. Hindi ako nagsising minahal si Briel at hindi ko rin masisisi ang puso kong patuloy siyang mahalin." Saad ko pa.

Nanatili lamang na nakasarado ang mga bibig niya habang nakikinig. Hindi siya sa akin nakatingin subalit ang atensyon niya ay nasa entablado.

"Kahit ilang dosena pa na payo ang ibigay mo sa akin ay hindi ko pa rin kontrolado ang puso ko." dagdag ko pang sabi sa kanya.

Ngumiti siyang nakatingin sa akin. 

"The reality is not you and him, Diann." Yeah, I am used with her savage word. 

"May Ysa at Briel pero walang Diann at June John. You need to accept the fact that the spark that had once lit has lost its glow already. At some instance, may mga bagay na akala mong siya na pero di pwede at hindi dapat. Masakit pero you know what? Kalimutan mo na ang pagiging Ysa mo sa buhay niya. Someday, someone would walk into your life, and explain why are you meant for him and not with someone else." Isang butil ng luha ang kumawala sa aking mata subalit ay agad ko rin iyong isinawata.

"Thank you Jars. Thank you." I fake a smile.

"Why are you crying? Aren't we should supposedly enjoy this last day dahil bukas ay gagraduate na tayo!" And this time she cheered me up.

"Wait may nakalimutan ako sa room, kunin ko lang saglit. Dito ka na lang Jars." paalam ko na tinunguan niya naman.

I forgot something. I was about to enter when I suddenly froze. He is alone inside. I never dare to make a sound but it is not enough not to be notice by him.

"Ysa." I heard him calling again.

"Briel." I answered even if we were apart. May hinahanap pa ako sa bag ko.

"Sorry." This time napaangat ako.

"For what?" I waited for him to answer but it takes a minute before I heard his voice again.

"Mas pinili ko ang iba kaysa sa iyo---" Hindi ko na siya pinatapos pa dahil alam ko rin naman ang magiging kadugtong nito.

"No need Pipo. There is no need. Sige, alis na a--" I look at him at to our entertwined hands. 

"I miss us." He said but I shook my head. 

"No, you just miss being Briel.