•3• KURTLAR vs. VAMPİRLER ★ K-POP

1. Bölüm : YENİDEN UYANIŞ

Gözlerimi kırpıştırdığımda camdan içeriye süzülen ışık beni zorluyordu.

Lütfen yine aynı şeyi yaşıyor olmayayım... Komada olmak ve her şeyin hayal evrenimde beni zorlamasını istemiyorum.

- Sonunda uyandın.

Tanıdık olmayan sesle yattığım yerden hoplayarak kalkmıştım.

Kollarımdaki serumları zorladığımı fark edemeyecek kadar hızlı olduğum için çığlık atmam da kaçınılmaz olmuştu.

- Korkmana gerek yok Angel. Sana zarar vermek için gelmedim.

Anlamayı çalışan bakışlarımı kendisine doğrulttuğumda kolumdan tutarak çekiştirmeye başladı.

- Fazla zamanımız yok.

Odadan çıktığımızda köşeye başını çevirmesiyle birisinin diğer yolu göstermesi bir olmuştu.

Beni almaya tek kişi gelmemiş olması işleri iyice sinir bozucu bir noktaya çekiyordu.

Hastaneden hızlı adımlarla ayrıldığımızda beni otoparktaki siyah filmleri ile üzerinde açık renkli tek bir nokta bırakmayan spor arabaya götürüp oturttu.

- Nereye gidiyoruz peki ? Hiç değilse onu söyle !

- Rahat rahat konuşabileceğimiz bir yer bulmam gerekiyor.

- Hastanede kaçırdınız beni sonuçta o korktuğun kişiden. Bizi bulam-

- Ondan korktuğumu kim söyledi ?

- Peki neden kaçırır gibi çıkardın beni hastaneden ?

- Öyle gerekiyordu.

- Senin bana zarar vermeyeceğine nasıl inanabilirim peki ? Seni de tanımıyorum.

- Güvenmekten başka şansın yok sanırım.

Yola odaklanıp hızlanmasıyla çenemi kapattım ve kollarımı bağdaştırarak koltuğuma gömüldüm.

Sessiz devam eden yolculuğun sonunda havanın kararmaya başladığını anlamam için arabadan inmem gerekmişti.

Camlardan dolayı gündüz bile olsa geceymiş hissine kapılabilirdim sonuçta.

- İçeri girelim.

Kendisine odaklandığımda hemen arkamda kalan kafeyi göstermiş olması dikkat bozukluğumun olduğunu kanıtlıyordu.

Binayı görmemiş olma ihtimalim söz konusu bile olamazdı , değil mi ?

Önümden giderek kapıyı açması da psikolojik bir şekilde beni zorladığını gösteriyordu.

Derin bir nefes alarak içeriye girdiğimde kalabalık bir ortam olduğunu görmüştüm.

Sevilen bir mekan olduğu kesindi.

Eliyle gösterdiği masaya doğru baktığımda benimle yalnız konuşmayacağını anlamış oldum.

Beş kişinin oturduğu yuvarlak masaya doğru ilerlediğimizde boş olan üç sandalyenin ortada olanına geçmiştim.

Kendisinin de yanıma yerleşmesiyle masadakilerden birisi söze atıldı :

- Kihyun nerede ?

- Birazdan gelir. Hastaneden birlikte çıkamadık.

Birkaç saniye anlaması için beklettiği bakışlarını benim üzerimde topladığında devam etti :

- İsimlerimizi sırayla söylersem aklında kalır değil mi ? Zaman geçtikçe karakterlerimizi anlarsın zaten.