HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 2

Geschrokken draaide ik om en voelde mijn wangen rood kleuren. Ik voelde zijn aanwezigheid achter me en voelde me ineens heel klein. Mijn hart ging tekeer en mijn ademhaling werd wat onregelmatig.

"Oh, d-d-dankjewel," stamelde ik wat onwennig terwijl, ik mijn ogen nog steeds op het achterhoofd van het persoon die voor me liep had gefixt.

"Geen probleem, babe."

Ik voelde de afkeer van het woord babe. Zo noemde hij iedereen waarschijnlijk, gewoon alsof het niks was. Maar ergens diep van binnen raakte me het wel. Babe, vond hij me een babe? Wat onwennig plukte ik aan de witte coltrui met korte mouwen. Nog steeds liep hij vlak achter me. Ik stond stil voor de trap wachtende tot ik de mensen kon volgen. Toen stond hij ineens naast me en probeerde mijn blik te vangen. Ik keek wat onwennig omhoog en zag een klein scheef lachje rond zijn mond hangen. Een raar warm gevoel verspreidde zich in mijn lichaam. Snel wendde ik mijn blik af en probeerde ik dat rare gevoel van mij af te schudden. Mijn wangen werden al helemaa rood en ik probeerde mezelf te bedaren.

"Ik loop met je mee aangezien we toch samen les hebben."

Ik knikte als antwoord. We hadden al het hele jaar samen les, iets waar ik zeker bewust van was. Achterin de klas zat hij, net achter de rij waar ik met wat vrienden van mij zat. Op de achterste rij was het altijd schreeuwen en drukte maken. Iets waar ik en mijn nerdy"vrienden" vaak last van hadden. Maar nooit had hij wat tegen mij gezegd terwijl ik altijd vlakbij hem zat.

We sloegen rechtsaf de gang in van de eerste verdieping. Met lange passen haalde hij me in en liep naar de deur van het lokaal die hij opende. Ik wachtte. Hij wenkte me.

"Ik doe hem speciaal voor jou open, prinses. Beter loop je nu naar binnen."

Zijn toon klonk vrij dwingend. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren en besloot te luisteren. De klas zat al helemaal vol en ik zag heel wat nieuwsgierige blikken. Snel liep ik naar mijn plek en Silvestre slenterde langzaam ook naar die van hem. Van babenaar prinses, van een blik naar lieve woorden en een klein gesprek. Ik voelde me er wat onwennig van worden. De afgelopen jaren dat ik nu bij hem in de klas zat had hij mij nul aandacht gegeven en net gedaan alsof ik niet bestond.

"Ook welkom Silvestre en mevrouw Heide," klonk het sarcastisch. Meneer Lakens keek ons streng aan over de rand van zijn bril. Meneer Lakens was een verbitterde man van middelbare leeftijd met een kalend hoofd en piepkleine oogjes. Hij deed me altijd vaag denken aan een muis met zijn spitse gezicht. Veel deed hij nooit tijdens de les waardoor er vrij veel rumoer altijd was en niemand eigenlijk zijn huiswerk deed. Nog nooit was ik aangesproken door hem en nu voelde ik me langzaam weer rood worden.

"Altijd leuk om u weer te zien, meneer Lakens," klonk het brutaal achter me. Zijn brutale uitspraak werd gevolgd door heel wat zwaar gegniffel. Ik rolde mijn ogen, wat een neppe volgers. Iedereen lachte terwijl dit gewoon niet grappig was. Alles om het respect van Silvestre maar te krijgen.

Al snel ging de leraar verder met een kleine uitleg over verschillende soorten stenen waarbij ik driftig aantekeningen maakte. Ik kreeg het gevoel alsof ik werd bekeken en draaide me voorzichtig om. Silvestre zat onderuit geleund in zijn stoel en had zijn potlood zachtjes tussen zijn lippen. Hij ving mijn blik en hij begon te lachen. Dat verdomde scheve lachje was zo enorm sexy. Ik draaide me snel weer om en probeerde me te focussen op wat de leraar zei en begon driftig weer te schrijven. Na zijn uitleg ging iedereen aan de slag met de opdrachten. Althans, dat was de bedoeling. Het was weer een grote chaos en Lakens merkte niks, die zat aan zijn computer gekluisterd. Ik leunde op mijn hand en probeerde me op de opdrachten te focussen.

"Ik vind het wel heel sexy hoe je je zo focust," hoorde ik in mijn oor. Ik schrok op en kreeg een hoofd als een boei. Ik draaide me voorzichtig om en mijn mond valt open. Ik wist niet hoe ik moest reageren. Nooit had hij überhaupt wat tegen me gezegd en vandaag lag zijn focus op mij.

"Lukt het een beetje, je kijkt me zo moeilijk aan."

"Nee," begon ik, blij dat er überhaupt wat uit mijn mond komt.

"Ik ben blij dat je nog wat kan zeggen. Dacht bijna dat je niet het vermogen had om te spreken had. Had zo zonde geweest."

Zijn ogen gleden naar mijn lippen en ik wendde mijn blik af.

"Tuurlijk kan ik spreken," bracht ik uit.

"Ze kan dus ook nog meer dan één woord zeggen," zei hij lachend en trok een wenkbrauw op.

"Ik ben niet compleet achterlijk in tegenstelling tot jou."

Ik schrik van mijn eigen reactie. Hoe durft hij? Aan zijn gezicht te zien was hij geamuseerd en hij begon te lachen. Hij boog zich voorover, meer naar mij toe en zei zachtjes: "Ook nog wat pit, dat is al helemaal niet verkeerd."

Ik draaide me om en probeerde hem te negeren. Wat wilde hij toch ineens van me. Ik zag een van mijn wat nerdy"vrienden" naar mij kijken. Bij Aardrijkskunde zat ik niet bij Eve, waardoor ik terecht kwam bij de nerds. Ik zat naast Daniel, Tom en Kevin elk aparte types maar wel heel aardig. We zagen elkaar niet echt als vrienden maar toch zaten we naast elkaar. Misschien was het omdat we elkaar gewoon nodig hebben om een sterk front te vormen tegen andere groepen zodat we gewoon niet alleen waren.

"Wat wilt die jongen van je? Hij heeft het hele jaar nog niks tegen ons gezegd en nu zegt hij gewoon meerdere dingen tegen je," fluisterde Tom en hij keek me vragend aan. Tom was klein van stuk, net zo lang als ik ongeveer en zijn kledingstijl was niet bepaald heel best. Als hij een make-over zou krijgen zou dat hem best goed kunnen doen. Maar dan was er nog dat hij zeer verlegen was maar zodra je daar doorheen prikte was het een schat van een jongen.

"Geen idee, maar ik denk dat hij een soort met me aan het flirten is?"

Zijn ogen werden groot en vervolgens begon hij te lachen.

"Weet je dat zeker? Zo is hij tegen iedereen die borsten en billen heeft."

Ik rolde met mijn ogen.

"Laat ook maar, misschien zit ik er wel naast..."

"Ik zeg een ding tegen je," fluisterde Tom en hij kwam wat dichter naar me toe zodat niemand anders het zou horen. "Blijf uit zijn buurt, hij is je tijd en energie niet waard. En al helemaal verdient hij je hart en liefde niet."

Ik wende mijn gezicht af en zei: "Je hebt gelijk."

"I know," zei Tom en hij haalde zijn schouders op. "Ik heb altijd gelijk."

Hij begon te lachen en ik ook en ik gaf hem een vriendelijk duwtje tegen zijn schouder. Ik probeerde me al snel weer te focussen op mijn school werk.

Ik keek op de klok, was het al bijna tijd? Ik was na deze les lekker vroeg uit en ik moest nog zo'n 30 minuten naar huis fietsen. Gelukkig was het goed weer dus dan was het niet heel erg.

"Hey Mia," hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Silvestre met zijn kliek naar mij kijken.

"Wat is er?"

"Vanavond is er een feestje bij Juan thuis, kom je ook?"

Ik keek hem verbaasd aan. Ik was nog nooit voor een van hun feestjes uitgenodigd, eigenlijk was ik überhaupt nooit uitgenodigd voor een feestje van wie dan ook. De feestjes van Silvestre en Juan stonden bekend als de plek waar de "elite" van de school bij een kwamen en dat het altijd super wild af liep. Met verhalen van gevechten, tot zoenen, tot seks, tot drugs. Alles gebeurde daar. Het klonk niet als een plek voor mij en ik had al andere plannen voor vanavond.

Hij zag de twijfel in mijn ogen.

"Kom op, neem Eve mee en het wordt vast heel gezellig."

Eve zou waarschijnlijk nee zeggen maar het was het proberen waard.

"Prima, ik zal er zijn."

"Regulierstraat 25, het begint om 22:00. Doe wat leuks aan."

Zijn ogen schitterden gevaarlijk en ik kon even niks uitbrengen. Dus knikte ik en draaide ik me om. Mijn gevoel zei echter dat dit misschien niet een heel goed idee was.