HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 5

De belde ringde en ik schrok op uit mijn gedachten. De les economie was nu net klaar. Economie was mijn eerste les na gym en ik was vrij stil na wat er was gebeurd. Tijdens de gymles hadden Silvestre en ik elkaar niet echt meer gesproken maar ik was helemaal ontregeld door de trap die ik had gekregen. Alhoewel de bijna zoen met Silvestre de trap nog wel overtrof. Toen ik terugdacht aan de bijna zoen voelde ik een warm gevoel van een binnen en een lichte blos bekroop mijn wangen. Ik deed mijn boeken in mijn tas en liep het lokaal langzaam uit richting de aula. In de aula spotte ik al snel Eve, wij waren er als een van de eerste. Eve zat al aan een tafel en ik liep naar haar toe. Ik nam plaats in de stoel naast haar.

"Hey," zei ik.

"Hey, girl," begon Eve. "Hoe ging eco?"

Ik haalde mijn schouders vrij nonchalant op.

"Zoals altijd, saai."

Eve keek mij aan en observeerde mij duidelijk.

"Mia, wat is er met je? Er is iets anders?"

De aula stroomde langzaam steeds voller en ik zag Juan en Silvestre aangelopen komen. Ik verstijfde toen Silvestre mij recht in mijn ogen aankeek. Snel wendde ik mijn blik af.

"Er is niks hoor."

Eve haalde een wenkbrauw op en sloeg haar armen over elkaar.

"Ja tuurlijk, je moet echt beter gaan leren te liegen want eerlijk dit was echt heel erg slecht."

Ik keek om mij heen. Niemand stond echt dichtbij ons in de buurt en er klonk een hard geroezemoes in de aula. Ik boog wat dichter naar Eve toe en zei toen: "Na gym dat ik de zaal uitliep is Silvestre me achterna gelopen. Waarna hij mij vervolgens tegen de muur aan heeft gepind en me probeerde te zoenen maar zich toch bedacht."

Haar ogen werden heel groot en haar mond viel open. Ze keek mij zo verbaasd aan en keek toen naar Silvestre die met allemaal mensen aan het praten was.

"Bedoel je Silvestre als in Silvestre de badboy en fuckboy van de school? Mia, huh?"

"Ik weet het, het ging zo snel en het is niet gebeurd want hij wendde zichzelf al vrij snel weer af. Nog voordat onze lippen elkaar echt raakten. Hij zei ook dat ik hem gek maakte."

"Dat is zo'n raar verhaal. Maar vond je het niet erg dat hij dat deed? Ik bedoel het is wel ongepast gedrag."

"Ik was nogal overweldigd maar het was niet erg," zei ik en voelde hoe mijn wangen rood werden. "Ik weet het niet, Eve. Maar hij geeft me wel een bepaald soort gevoel. En stiekem wilde ik ook dat hij me zou zoenen."

En toen zag ik Silvestre en Juan richting onze tafel lopen.

"Wow maar oke..." begon Eve en ik kapte haar snel af.

"Ze komen eraan."

"Wie?" zei Eve en ze keek me wat verward aan.

"Hey dames," zei Juan en ik zag Eve opkijken en toen begreep ze wat ik bedoelde. Juan en Silvestre pakten twee stoelen en Juan nam plaats naast mij en Silvestre naast Eve.

"Hey," zei Eve wat verward.

"Fijn om je nu bij zinnen te zien, Evelynn," zei Silvestre. Ik zag dat Eve rood werd en zich wat onwennig voelde.

"Je hoeft het er niet in te wrijven, Silvestre. Zeg alleen wat als je wat zinnigs kan zeggen," hoorde ik mezelf zeggen. Ik schrok er zelf van en zag de ogen van Silvestre koud worden en vernauwen. Juan lachte hard op en sloeg een arm om mij heen.

"Pittig, Mia. Nee maar Silvestre kalm aan. Eve had het er denk al moeilijk genoeg mee," zei Juan. Het voelde raar hoe Juan zo zijn arm om mij heen had. Ik zag de koele blik van Silvestre en staarde terug naar hem. Eve keek naar beneden en zei niks. Er was een ongemakkelijke stilte en Juan haalde langzaam zijn arm van mij af.

"Laten we maar weer gaan, Silvestre. De sfeer is hier verpest. Mia, kan ik jou na school nog even spreken?"

Ik knikte, en Juan en Silvestre stonden op en liepen weg. Ik keek snel naar Eve.

"Jeetje Eve, ik wist niet dat Silvestre zo lullig zou gaan doen."

"Het is oké," zei ze zachtjes. Ik merkte dat ze nog met vrijdagavond zat en ik gaf haar een knuffel.

"Het komt goed! Trek je niets van ze aan!"

De dag was eindelijk voorbij. Ik had me de hele dag nog afgevraagd wat Juan wilde bespreken. Ik was ook benieuwd of hij wist van wat er zich had voorgespeeld tijdens de gymles. De rest van de dag had ik Silvestre niet meer gezien maar eerlijk had ik er ook geen behoefte aan na zijn rare gedrag tegen Eve. Ik liep de klas uit om nog even naar het toilet te gaan en vervolgens liep ik naar beneden naar de kluisjes. Het was vrij rustig omdat we het 8ste hadden en de meeste mensen waren al richting huis gegaan. Bij mijn kluisje zag ik Juan staan, hij leunde tegen het kluisje naast mij. Hij was verdiept in zijn telefoon en toen hij merkte dat ik aangelopen kwam keek hij op en grijnsde. Die verdomde grijns van hem.

"Hey Mia," zei hij en hij stopte zijn telefoon weg. Ik opende mijn kluisje en zei: "Hey Juan, waarom wilde je mij spreken?"

Ik haalde wat boeken uit mijn kluisje en stopte degene die ik niet meer nodig had er weer in. Ik pakte mijn tas en deed mijn kluisje dicht. Ik leunde toen tegen mijn kluisje aan zodat ik Juan kon zien. Nou ja, hij was wel een flink stuk groter dus alsnog moest ik wel omhoog kijken.

"Ik wilde je spreken omdat ik je sinds vrijdag niet meer uit mijn hoofd kan krijgen," begon hij. Leek Juan nou verlegen? Hij keek een soort nerveus om zich heen.

"Ik heb zoveel aan je gedacht en ik weet het niet maar ik ben gewoon zo benieuwd naar je."

Ik antwoordde niet. Was dit een grap? Zag Juan mij nou echt zitten? Een van de populairste jongens van de school? Eerst de bijna zoen van Silvestre en nu een liefdesverklaring van Juan, ik wist het allemaal niet meer.

"Mia? Zou je niet een keer wat leuks willen gaan doen?"

Ik zag Juan wat nerveus achter zijn oor krabben.

"Ja, maar is dit geen grap? Ik bedoel, je hebt me nooit zien staan!"

"Mia, ik weet niet waarom ik je nooit heb zien staan maar dat maakt mij de grootste sukkel ooit."

Ik bleef stil en zag een soort wanhopig blik en besloot hem maar uit zijn lijden te verlossen.

"Woensdag avond om 19:00? Haal je me dan op?"

Ik zag Juan opkijken met flikkerende ogen en hij begon te lachen.

"Deal, ik zal er dan zijn."

Ik knipoogde en liep langs hem heen richting de deur. Ik draaide mij nog even om en zei:

"Tot dan, Juan."

Ik zag hem nog zwaaien en ik begon te lachen. Ik liep naar mijn fiets en haalde hem van het slot. Langzaam begon ik het schoolplein af te fietsen naar huis. Op mijn gezicht verscheen een grote lach, ik had een date met Juan. Ik kon het niet helpen om te lachen en begon gelijk harder te fietsen. Maar het lachen verging al snel. Ik fietste altijd door een stuk bos en midden op de weg stond Silvestre.

En hij keek niet blij.

Lieve lezers,

OMG, wat vinden we van de date van Juan en Mia?? Heb trouwens een nieuwe cover gemaakt door de geweldige @xlezendepanda ! Ben er heel blij mee <3

Vrijdag weer een nieuw hoofdstuk!

Mocht je het een leuk hoofdstuk vinden stem dan vooral! Him & I staat weer op 3 in de chicklit <3

X