HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 25

Ik weet niet precies hoe lang ik daar in het bos lag. De tijd leek wel stil te staan en mijn tranen waren oneindig. Ik kon niet beseffen hoe dit was gebeurd. Dit was nooit de bedoeling, die uitspraak zweefde door mijn hoofd. Het was allemaal nep, het was allemaal een spel voor hem geweest. Hoe kan je met iemand zijn gevoelens spelen voor de grap. Hoe kan je het iemand aandoen om zich voor jou open te stellen en dan met het hart te spelen om het vervolgens kapot te laten vallen.

Ik hoorde het geknisper van de bladeren maar deed geen moeite om te kijken wie het was. Of waar het vandaan kwam. Het maakte allemaal niet meer uit. Ik was een nobody, dat had Juan gezegd. Ik was helemaal niemand. En nu had ik ook helemaal niemand meer.

"Mia?"

Het klonk voorzichtig en ik herkende de stem. De zware voetstappen kwam dichterbij en ik hoorde dat het persoon naast me kwam zitten. Ik deed geen moeite om overeind te komen of om hem ook maar aan te kijken.

"Iedereen zocht je, je ouders, mijn ouders en Eve. Ze maakten zich zorgen aangezien je al lang thuis had moeten zijn."

"Zeg maar dat ik alleen wil zijn," zei ik ijskoud. Gevoelloos.

"Ik zal ze laten weten dat je veilig bent."

"Ga weg, Olivier. Ik lijd liever in stilte."

"Ik ga helemaal nergens heen. Dan kom ik wel naast je liggen zodat je niet alleen bent."

De bladeren knisperden toen hij neer kwam liggen naast me. Ik was me bewust van zijn aanwezigheid maar zei er niks van. Niks deed er toch meer toe.

"Waarom wrijf je het er niet in? Dat je me gewaarschuwd had? Dat ik een domme fout ben begaan?"

"Ik zou dat er nooit inwrijven, het is echt niet iets waar ik trots op wil zijn. Ik had namelijk ook gehoopt voor jou dat het anders was."

Ik zei niks. Het schemerde al. De lucht was vol met de prachtige kleuren van het avondrood. De lucht stond in vuur en vlam. Een prachtig contrast met het gedoofde vuur in mij.

"Is jouw hart ooit gebroken?" vroeg ik met mijn ogen gefixeerd op de lucht.

"More or less, ik denk dat het bij mij meer gaat om een onbeantwoorde liefde."

"Kan je me erover vertellen," fluisterde ik. Op dit moment wilde ik alles behalve denken aan Silvestre.

"Ik voel me niet goed genoeg voor haar dus daarom heb ik haar nooit verteld dat ik verliefd op haar ben. Ze verdient beter. Dat breekt mijn hart natuurlijk maar ik ben blij wanneer zij blij is. Liefde laat je niet meer aan jezelf denken, die ander is belangrijker."

"Hoe ga je om met de pijn?"

"Tijd, tijd heelt alle wonden. Je zal je nu waarschijnlijk heel slecht voelen maar na verloop van tijd zal je je weer oké gaan voelen."

Tijd heelt alle wonden maar misschien niet deze. Mijn hart voelde als een gapend gat. Leeg.

"Ga je het haar ooit vertellen? Dat je haar leuk vind? Ik vind dat je het moet doen."

Hij lachte zachtjes. Ik wierp een blik op hem en zag hem ook staren naar de vlammende lucht. Zijn ogen waren glimmend.

"Wie weet, wanneer de tijd rijp is."

Ik knikte en richtte mijn ogen weer tot de lucht. Bewust van zijn aanwezigheid en zijn verdriet. Toch was ik blij dat hij degene was die me gevonden had. Hij dwong me niet om te vertellen over hoe ik me voelde. Hij was er voor me en dat was dat.

"Ik ben blij dat je hier bent, Olivier. Bij mij. Dat je me komt redden."

Ik hoorde zijn hoofd mijn kant op draaien en ik keek hem aan. Hij pakte mijn hand en keek me aan in het diepste van mijn ziel en zei: "Lieve Mia, ik ben niet degene die jou redt. Uiteindelijk zal jij jezelf redden. Alleen jij kan jezelf redden, niet ik of iemand anders. Alleen jij kan dat. Dus wees sterk. Want dat ben je."

Ik dacht dat mijn traanbuisjes inmiddels wel leeg waren maar toch kwamen er meer tranen. Hij gaf een begripvol kneepje in mijn hand.

De vlammen van de zon waren weg en de omringende duister begon op te komen. Het was tijd om naar huis te gaan. Dus stond ik op en werd op de voet gevolgd door Olivier. We fietsten in stilte naar mijn huis en ik was blij dat ik niet alleen was. Ik zette mijn fiets in de schuur en zag Olivier nog op de stoep wachten voor mijn huis.

"Zorg goed voor jezelf, Mia. Mocht je me nodig hebben dan kan je me altijd bellen."

"Dankjewel," zei ik zachtjes. Hij knikte als antwoord om vervolgens te verdwijnen in de nacht. Ik keerde me naar het verlichte huis om naar de voordeur te lopen. Mijn moeder deed open en nam mij in een dikke knuffel. Gelukkig zei ze verder niks over wat er was gebeurd.

"Ik breng je zo wat thee en wat lekkers," zei ze en ik knikte. Maar ik voelde me net een zombie, alles ging zo langs mij heen. Dus liep ik de trap op om me vervolgens in mijn kamer op het bed te kunnen storten. Toen pas realiseerde ik hoe uitgeput ik was. Dus deed ik het licht uit en viel in slaap.

Ik weet niet precies hoe laat het was maar het was sowieso midden in de nacht. Van buiten kwam er geluid. Een kleine tikje op mijn raam die zich een aantal keren herhaalde. Ik wreef in mijn ogen en liep naar het raam en deed deze open. Beneden zag ik Silvestre staan met een aantal steentjes in zijn hand. Mijn hart sloeg twee slagen over.

Lieve lezers,

Morgen zullen de laatste hoofdstukken van Him & I online komen. Maar niet getreurd want dan zullen ook de eerste drie hoofdstukken van mijn nieuwe verhaal online komen. Ik merk dat ik het moeilijk vind om het verhaal te beëindigen omdat ik hoop dat iedereen het einde wel goed vindt en snapt.

Als je het een leuk hoofdstuk vond stem dan vooral. Hoe denken jullie dat het verhaal gaat eindigen? Laat dat even weten in de reacties, ben heel benieuwd!

X

E