HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 23

Zijn lippen gleden over mijn nek en zijn ademhaling gaf me kippenvel. Zijn handen lagen op mijn billen waar af en toe in geknepen werd. Het was spannend en geil. Zo spannend. Zo geil.

We waren stiekem naar ons plekje gegaan, het magazijn. Ik had eerst tegengestribbeld maar al snel toegegeven. En het had ons geleid tot een heftige zoensessie.

Zijn lippen zochten de mijne en hij beet er zachtjes in. Een van zijn handen was verstrengeld in mijn haar en trok me dicht tegen zich aan. Ik voel een harde bobbel tegen mij aan.

"Ik wil je," zei Silvestre en zijn stem klonk dik.

"Binnenkort," zei ik en ik meende het. Het was tijd om verder te gaan. Alles aan hem te geven. Ik duwde hem zachtjes van mij af en plukte wat aan mijn kleding om dit recht te trekken. Een paar van de knoopjes van mijn blouse stonden open en snel knoopte ik deze dicht. Silvestre haalden een paar handen door zijn haar en duwde tegen de bobbel in zijn broek. Ik keek wat ongemakkelijk weg. Silvestre was dit duidelijk ook niet ontgaan en slaakte een lach.

"Onschuldige Mia, het duurt niet lang voordat je er meer van ziet dan dit."

Ik werd knalrood en dat zorgde ervoor dat Silvestre nog harder moest lachen. Hij liep naar me toe en haalde een hand door mijn haar om het een beetje te fatsoeneren. Het ging heel zachtjes en zorgzaam en de passievolle blik in zijn ogen veranderde naar liefdevol.

"Vertel me iets dat niemand van jou weet," vroeg ik terwijl mijn ogen de zijne niet los lieten. Er verscheen een klein lachje rond zijn lippen.

"Als jij mij ook iets vertelt over jou dat niemand weet."

"Deal," zei ik en stak mijn pink omhoog om het te pinky-promisen. Dit maakte zijn lach alleen nog maar groter en hij vouwde zijn pink om de mijne.

"Iets wat niemand van mij weet is dat Silvestre niet mijn echte naam is."

Ik haalde mijn wenkbrauw op en keek hem verbaasd aan. Hij stond al die tijd al bekend als Silvestre. Niemand wist zijn achternaam. Of voornaam.

"Mijn echte naam is Thomas. Thomas Silvestre."

"Dan snap ik wel dat je alleen Silvestre gebruikt," zei ik met een grote grijns. Hij barstte in lachen uit en gaf me een kus op mijn voorhoofd.

"Je bent geweldig," zei hij en zijn blik zei al genoeg. "En nu jij! Wat is jouw geheim."

"Wat niemand van mij weet is dat..."

Zijn blik leek me aan te moedigen om door te gaan en hem een geheim te verklappen.

"Dat ik heel erg veel van Thomas houd."

En toen zette ik het op een sprinten en hoorde een brul van Silvestre.

"Mia!! Dat is niet eerlijk!"

Hij wilde de achtervolging al inzetten maar ik sneakte al weg de gang in. Silvestre kwam al achter mij aan en deed snel de deur van het magazijn dicht. Gelukkig was de gang leeg en was het niemand opgevallen dat Silvestre en ik uit het magazijn kwamen. Silvestre spurtte op mij af en nam me in een knuffel. Hij kneep mij bijna fijn en bedolf me met natte kusjes. Ik lachte en probeerde los te komen.

"Jij gaat helemaal nergens heen, kleine viezerik."

De bel ging en hij liet me gelijk los om vervolgens mijn hand te pakken. Langzaam stroomde de gang vol en gingen wij mee naar beneden om te gaan genieten van onze pauze. Lydia en Britt zaten al aan een tafel en wij gingen erbij zitten.

"Lekker rode wangen heb je, Mia," zei Lydia met een knipoog en ik voelde mijn wangen nog roder worden. Lydia, Britt en Silvestre moesten nog harder lachen om mijn blik en ik voelde me een klein beetje opgelaten. Wat nou als nog meer mensen zagen dat Silvestre en ik... Ik wilde er niet over nadenken.

Ik keek de aula rond op zoek naar Eve. Maar die was nergens te bekennen. Lydia had duidelijk gemerkt dat ik opzoek was en zei: "Ze zit in de bibliotheek."

Ik knikte teleurgesteld. Ik had niet anders verwacht. Maar ik miste haar wel intens. Eve was sinds ik hier was komen wonen mijn beste vriendin. We waren onafscheidelijk. Het voelde raar zo zonder haar. Een soort leegte die niet gevuld werd door Lydia en Britt. Zelfs niet door Silvestre.

"Je mist haar," zei Lydia en ze legde haar hand even op de mijne. Ik knikte. Woorden ontbraken om mijn gevoelens uit te kunnen drukken.

"Misschien moet je even met haar praten. Ik wil me er niet in bemoeien maar ik zie dat je het er moeilijk mee hebt."

"Dankjewel," zei ik tegen Lydia. "Ik heb met haar geprobeerd te praten maar ik ben bang dat het niet gaat lukken. Ze maakte duidelijk dat ze geen behoefte meer aan mij had."

"Ze trekt wel weer bij," zei Britt en ze schonk me een lieve glimlach. Ik knikte veelbelovend maar ik wist wel beter. Eve zou waarschijnlijk niet bijtrekken. Ze was duidelijk boos en als zij boos is, dan is daar niet veel meer aan te doen.

Het gesprek aan tafel ging verder met de dagelijkse dosis roddels van de dag maar ik praatte niet mee. Mijn ogen waren gefixeerd op de tafel waar Eve en ik altijd samen zaten. Waar nu enkel nog twee lege stoelen stonden. Ooit had ik vanaf die plek verlangt naar een van de populaire mensen zijn. Dat was ik nu maar het voelde niet goed. Incompleet.

Ik schrok op toen ik hoorde dat het even helemaal stil was in de aula. Nog nooit was dit gebeurd. Langzaam ontstond er wat gefluister en geroezemoes. Alle ogen waren op de deur van de aula gericht. Wat daar gebeurde deed mijn mond open vallen. Hij was gekleed in een zwarte broek, wit shirt en een leren jasje. Zijn krullen waren warrig en zijn bruine ogen stonden gevaarlijk en uitdagend.

Juan was terug.

Lieve lezers,

The shit hits the fan, Juan is terug!! Ik zal proberen nu vaker te uploaden omdat de laatste paar hoofdstukken eraan gaan komen. Maar niet getreurd, een nieuw verhaal komt al snel weer online. Zo hoef je maar een van de karakters niet te missen (:

Ik wil aan het einde van het verhaal, bij mijn epiloog/dankwoord, ook nog een Q&A doen. Dus mocht je vragen hebben aan mij of aan een van de karakters dan kan je die alvast stellen! Je mag daarmee hieronder reageren en dan zal ik het meenemen in de Q&A!

Vergeet vooral niet te stemmen als je het een leuk hoofdstuk vond <3

X

E