HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 11

Het was weer zo ver, de wekelijkse gymles. Maar dan nu gelukkig weer met mijn eigen gymkleding. Het zwarte shirtje op mijn zwarte Adidas broek, een stuk veiligere keuze dan het broekje van Eve. Mijn haar zat in een hoge paardenstaart en ik voelde me een stuk zelfverzekerder de zaal binnenlopen dan vorige week. Zoals altijd was iedereen weer bezig met hun eigen ding en ik voelde me nogal alleen en ongemakkelijk. Eve had me vanochtend geappt dat ze ziek was en niet kwam. En daar stond ik dan, zonder Eve meer alleen dan ooit. Naast Eve had ik geen vriendinnen. Dus stond ik daar wat ongemakkelijk bij de deur met een arm om mezelf heen geslagen. Het geluid van het fluitje schalde krijsend door de gymzaal. Het sein kwam duidelijk over want iedereen bewoog zich richting de bankjes en ik dus ook. De jongens kwamen langs mij gedribbeld en Olivier droeg de voetbal onder zijn arm.

"Jammer van die lange broek, Mia. Had veel liever die kortere bij je gezien," zei Olivier spottend en zijn opmerking werd gevolgd door een groot geschater van zijn vrienden die hem wat high fives gaven. Triest, zo kwetsbaar als hij was gisteren zo vreselijk was hij nu. Maar het was een façade want zijn ogen stonden verdrietig en dus wist ik dat hij het niet meende.

"Ik moet hem helaas wel gelijk geven," hoorde ik vlakbij mijn oor. Het was Silvestre en toen ik me omdraaide om hem aan te kijken was zijn blik strak naar voren gericht.

"Wat?" zei ik verbaasd. Maar hij reageerde niet meer. Sterker nog, hij liep volledig langs me heen en nam plaats op het bankje waar nu nog een plek over was. Naast hem. Ik rolde met mijn ogen en besloot toch maar naast hem te gaan zitten, hoe graag ik ook koppig op de grond wilde gaan zitten. Ik was mij wel bewust van zijn lichaamswarmte naast mij. Zijn been drukte hij duidelijk tegen die van mij en ik voelde dat mijn adem even stokte. Iets wat hem duidelijk niet ontging want er vormde zich een duidelijk scheef lachje rond zijn mond. Ik kon mezelf wel slaan, ik wilde hem niet die tevredenheid geven.

"Dames en heren, we hebben vandaag een super leuke les," begon meneer Duivendrecht. "Voor sommige van jullie dan. We gaan namelijk voetballen!"

Een luid gejuich, van met name de jongens, steeg op. Ik voelde ook een lach op komen. Niemand wist dat ik jaren had gevoetbald voordat ik naar deze stad was verhuisd. Zo zou ik nu een keer niet een kneus lijken bij gym maar wat sportiever.

"Ik wil graag 3 team captains die hun teams samen mogen stellen. Enige vrijwilligers?"

Het blije gevoel was gelijk weg. Het kiezen van teams betekende maar een ding, ik zou als laatste lekker gênant over blijven. Maar toen zag ik Juan aan het uiteinde van de bank en dacht ik dat er misschien nog wel iets van hoop was dat ik niet als laatste zou eindigen.

De handen van Olivier, Lydia en, een jongen genaamd, Xavier schoten de lucht in. Mijn leraar gebaarde dat ze naar voren konden komen en zo zou het kiezen gaan beginnen. Ik voelde de moed alweer in de schoenen zakken. Ik zou overblijven en niemand zou mij in hun team willen hebben. En zo ging het natuurlijk de eerste keuze ronde, Olivier koos Juan, Lydia koos Britt en Xavier koos iemand van zijn vrienden. De tweede ronde begon ook alweer lekker maar Lydia maakte een niet verwachte keuze. Haar honingzoete stem sprak de naam krachtig uit.

"Silvestre."

Zijn reactie was echter wat raarder. Hij liep naar haar toe met een grote grijns en tilde haar op en draaide haar in het rond. Dit ging natuurlijk gepaard met een absurde dosis gegiechel. Ik voelde een kleine steek in mijn hart toen hij mij uitdagend aankeek terwijl hij een arm om haar heen sloeg. Ik kon mij er niet weerhouden om te denken hoe het was om Lydia te zijn en zijn arm om mij heen te hebben. Ik schudde de gedachte van me af. Het zou nooit wat worden.

"Mia."

Mijn naam schalde door de gymzaal en ik kon het niet helpen om super verbaasd te kijken naar wie mijn naam zei. Olivier. Ik kon enkel schaapachtig en ongelovig naar hem kijken. Maakte hij niet een grapje?