HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 7

Ik stond voor de spiegel en plukte wat aan mijn jurkje. Ik had een lichtblauwe jurk van kant aan die wijd uitliep en tot over mijn knieën. Eronder had ik een paar witte hakken die uitliepen in een punt. Mijn haar was licht gekruld en ik had een vrij nude make-up op. Ik was bloed nerveus. Vanavond was mijn date met Juan. Ik keek nog een keer in de spiegel en besefte dat dit inderdaad anders was dan hoe ik me normaal kleedde en merkte dat ik me niet helemaal comfortabel in de outfit voelde. Maar het was een leuke outfit en de enige die het zag was Juan op wie ik toch wel indruk wilde maken. Silvestre had ik na de aanvaring niet meer op school gezien. Lichtelijk begon ik me zorgen te maken maar ik zette het al snel weer uit mijn hoofd. Ik mocht me geen zorgen om hem maken, hij deed dat ook niet om mij en ik wreef over mijn arm om de pijnlijke herinnering weg te wrijven. Ik hoorde getoeter en keek vanuit mijn raam naar beneden. Beneden zag ik Juan staan met een oude cabrio. Hij leunde tegen de zijkant en zwaaide naar me. Ik begon spontaan te lachen en rende, zo hard als ik kon op mijn hakken, naar beneden.

"Doei mam! Ik ben vanavond weer thuis."

"Niet later dan 23:30 dame, je hebt morgen gewoon school," klonk het uit de keuken.

"Jaha!!"

"Oh en Mia," hoorde ik de zware stem van mijn vader. "Je gaat toch niet bij hem in de auto he. We weten beide dat dat niet mag en ik zou hem ter plekke nu kunnen arresteren."

"Nee hoor pap," loog ik. "En anders, je bent toch off duty."

"Mia!!" bulderde de zware stem en ik spurtte naar buiten en gooide de deur snel dicht. En daar stond Juan dan te wachten met een enorme grijns. Hij zag er heel knap uit. Een leren jasje met een wit t-shirt en een zwarte broek, zijn haar zat wat warrig en er hing een gevaarlijke grijns om zijn lippen.

"Mia, je ziet er gevaarlijk mooi uit," zei hij en hij gaf me een knuffel. Ik voelde zijn arm om mijn heup glijden en een zacht kusje plaatste hij op mijn wang.

"Jij ook Juan," zei ik en ik gaf hem een knipoog. Zijn grijns werd nog breder. Hij opende de deur van passagiersstoel en ik nam plaats.

"Waar gaan we heen," vroeg ik terwijl hij plaats nam naast mij.

"Naar het mooiste plekje van de wereld die vergeleken naast jou toch minder mooi dan ik dacht."

Ik voelde een blos op mijn wangen komen. Ik wendde mijn blik af. Juan startte de auto en begon op te trekken. Ik keek nog even achter me om te kijken of mijn ouders voor het raam stonden maar mijn blik werd getrokken door iets anders. Of meer iemand anders. Op de hoek van de straat stond Silvestre. Ik keek zo verbaasd en ik draaide me om naar hem te kijken. En toen was hij weg. Ik draaide me om en keek verbaasd voor me uit. Had ik het wel goed gezien? Stond hij daar nou echt?

"Is er iets, Mia? Je bent zo wit weggetrokken?"

"Er is niks," hakkelde ik maar ik zag het lange gestalte van Silvestre nog voor me. Er kroop een rilling door mijn lichaam. Silvestre was het grootste raadsel voor me. Maar toch elke keer wanneer ik aan hem dacht begon mijn hart sneller te kloppen. Ik schudde de gedachte van hem van me af. Ik was nu met Juan en hij was beter voor mij en liever dan Silvestre ooit was geweest. Ik keek naar Juan en hij keek terug. Ik lachte naar hem.

"Ik ben benieuwd waar je me mee naar toeneemt!"

"Dat zal je snel zien, schoonheid."

Het was zo'n 15 minuutjes rijden toen we stopten bij een natuurgebied. Juan hielp mij uit de auto en ik keek om mij heen.

"Als je had gezegd waar we heen gingen had ik niet deze onhandige hakken aangetrokken."

Juan keek naar mijn hakken en begon te lachen. Nee, hakken waren niet praktisch nu ik al dat groen om mij heen zag.