HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 8

De date was verder super gezellig geweest. We hadden gelachen en gegeten en wat gezoend. We hadden elkaar eindelijk beter leren kennen en Juan bleek eigenlijk zo slecht nog niet, integendeel hij was echt super leuk! Hij had me uiteindelijk thuis gebracht en een klein kusje op mijn wang gegeven.
Ik lag in mijn bed en voelde de adrenaline nog door mijn lichaam gaan. Nog nooit had ik met een jongen zo gedate of had een jongen ook maar interesse in mij gehad. En dan ook nog zo'n mooie jongen als Juan. Ik pakte mijn telefoon die op mijn nachtkastje lag. Ik zag dat ik een bericht had van Juan.
J: Hey beautiful
M: Hey! 😊
J: Ik heb echt een hele leuke avond gehad. En naast dat je mooi bent, ben je gewoon ook nog zo een geweldig meid! 😍🤤
M: Dankjewel! Ik heb het ook heel leuk gehad☺️
J: Zullen we binnenkort weer wat samen gaan doen? Heb het te leuk gehad om niet nog een keer af te kunnen spreken (en je lippen weer te kunnen proeven😶)
M: Daar zeg ik geen nee tegen
J: Ga snel slapen beautiful, morgen weer gewoon school en het is al laat
M: Slaap lekker Juan x
J: Sweet dreams, baby.
Ik legde mijn telefoon weg en ik voelde een grote glimlach op mijn gezicht. Is dit dan hoe het voelde om verliefd te zijn?

Ik had zeer weinig geslapen, de hele avond had ik gedacht aan de date van mij en Juan. Het was de laatste les voor de pauze en dan zou ik hem weer zien. Ik had nu Aardrijkskunde en had moeite om mijn ogen open te houden tijdens de uitleg. Ik voelde langzaam mijn ogen dicht gaan toen ik werd opgeschrikt door een stem achter me.
"Jullie hebben toch niet geneukt gisteren, heilige maagd Maria."
De stem klonk zachtjes bij mijn oor maar zijn harde woorden deden me opschrikken. Ik draaide me om en zag daar Silvestre zitten met een grote grijns. Mijn mond viel open en ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen.
"Doe je mond maar dicht popje, ik weet al genoeg."
De ogen van Silvestre stonden gevaarlijk en spuwden vuur.
"Dat hebben we niet gedaan, Silvestre," zei ik zachtjes terwijl ik om me heen keek of niet niemand het hoorde.
"Sure," zei Silvestre wat ongelovig.
"Jij," begon ik maar mijn zin werd afgekapt door meneer Lakens.
"Mia en Silvestre, als jullie willen praten doen jullie dat maar na de les. Dus nu mondjes dicht."
Ik klemde mijn kaken op elkaar. Nooit had ik een waarschuwing gehad en nu wel. En oh, wat had ik graag mijn zin afgemaakt om Silvestre de les te kunnen lezen. Ik voelde zijn aanwezigheid weer vlakbij en zijn stem weer bij mijn oor.
"Ga over 10 minuten naar de wc, dan vervolgen wij ons gesprek."
Ik voelde mijn bloed koken, die jongen haalde het slechtste in mij naar boven.

De leraar was klaar met uitleggen en iedereen begon aan hun huiswerk. Ik liep naar voren om naar het toilet te gaan. De schoolgang was verlaten en ik hoorde de voetstappen van Silvestre achter me. Hij haalde me al snel in.
"Volg me," zei hij en hij opende een deur die naar een opslagruimte leidde. Ik volgde hem en liep naar binnen. Hij deed de deur dicht. En daar stond hij dan.
"Wat hebben jullie gedaan gisteren," zei hij dwingend.
"Het gaat jou niks aan."
Hij greep mijn arm.
"Ik vraag het nog een keer beleefd."
"Wat boeit het jou wat ik doe?!" schreeuwde ik. "Ik ben niet je vriendin, je kent mij helemaal niet. En je behandelt me slecht. Je doet me pijn. Je bent een lul, Silvestre, een lul!"
Ik trok mijn arm los en keek hem woedend aan.
"Je bent van mij Mia."
Ik liep langs hem heen naar de deur.
"Ik ben van niemand en al helemaal niet van jou, Silvestre."
Ik deed de deur open en liep weg zonder om te kijken. Silvestre kon de pot op met zijn rare gedoe. Wie dacht Silvestre wel niet dat hij was? Ik zou vanaf nu niet meer mee gaan in zijn spelletjes. Mijn lach klonk hard door de stille gangen.

De pauze was net begonnen en ik zocht Evelynn op. Ze zat aan een tafel en naast haar zat Juan. Ze waren druk aan het praten en het leek allemaal heel vriendelijk. Ik liep naar de tafel en ze keken mij allebei blij aan.
"Hey Mia!" zei Juan en hij klopt op de stoel die tussen de twee in stond.
"Wat waren jullie aan het praten," vroeg ik nieuwsgierig terwijl ik tussen de twee plaats nam.
"Ik moet toch wel de beste vriendin leren kennen van het meisje met wie ik aan het daten ben?"
"Je krijgt mij er namelijk bij," zei Eve. Ik begon te lachen. Eve en ik waren super close dus ja, je kreeg inderdaad wel veel met haar te maken.
"We hadden het net over jullie date, en dat hij dus zeker wel geslaagd was," begon Eve.
"Zeg dat wel," zei Juan en hij knipoogde naar mij. Ik knipoogde terug en hij schoof wat dichter naar mij toe. Hij legde zijn hand op mijn been en kneep erin.
"En gaan jullie nog een keer afspreken?" vroeg Eve.
"Ik denk het wel, we hebben nog niks nieuws gepland maar dat gaat zeker weten nog wel komen," zei Juan en ik knikte instemmend. Ik zag van de andere kant van de aula Silvestre aan komen slenteren. Hij liep regelrecht op onze tafel af en ik keek hem gedurfd aan. Ik zou hem niet meer ontwijken of mijn ogen neerslaan.
"Hey," zei hij en hij keek met zijn ogen naar de hand van Juan die op mijn been lag.
"Hey Silvestre," zei Juan en hij stond op om hem te begroetten. Het duidelijke jongens hand grijpen en een halve knuffel. Silvestre greep een stoel en schoof die naast Juan.
"Jullie hadden het leuk gehad hoorde ik?"
Hij lachte naar Juan maar toen hij mij aankeek zag ik een gevaarlijke blik. Ik keek hem aan en zei poeslief: "Heel leuk, zo leuk dat we zelfs hebben besloten om nog een keer af te spreken."
"Aha," zei Silvestre enkel. Er viel een ongemakkelijke stilte en toen gebeurde er iets dat nooit eerder was gebeurd. Lydia en Britt schoven aan bij onze tafel. Lydia zag er zoals altijd weer prachtig uit.
"Hey Silvestre," zei Lydia met een suikerzoete stem waar ik bijna de rillingen van kreeg.
"Het Juan," voegde Britt eraan toe en haar ogen pinden zich op Juan die haar blik ontweek.
"Dames," zei Juan en hij wendde zich tot mij en schoof nog iets dichterbij om de afstand tussen hem en Britt te vergroten. Silvestre daarentegen schoof zijn stoel naar achter en trok Lydia op schoot die gelijk als een malle begon te giechelen. En niet veel later troffen zijn ogen de mijne en ontstond er een grijns op zijn gezicht. Ik lachte vol overtuiging terug. Dat hij zelf zover ging om mij jaloers te maken bewees wel hoe sneu hij eigenlijk was. Ik zag Britt wat wanhopig naar Juan kijken, wachtend tot hij haar ook op schoot ging trekken maar dat deed hij niet. Juan boog zich naar voren en fluisterde in mijn oor: "Ik zou nu liever met jou op ons plekje zijn dan hier." Er verscheen een lach op mijn gezicht en ons momentje was Silvestre ook niet ontgaan. Zijn grijns was alweer verdwenen. Dus deed ik er nog maar een schepje bovenop en boog me naar Juan toe en zei net hard genoeg zodat Silvestre het ook hoorde: "Ik ben zaterdag alleen thuis. Kom anders langs."
Ik zag dat Silvestre zijn woede probeerden te beheersen maar zijn ogen zeiden genoeg. Juan kon niet stoppen met grijnzen.
"Kom Eve," zei ik want ik was wel klaar met alle spanningen aan de tafel. "We moesten nog even langs de mediatheek."
Eve knikte en pakte ook haar tas.
"Laters," zei ik tegen iedereen en gaf Juan een knipoog. We liepen door de overvolle aula en lieten de rest achter ons
"Dat heb je maar een partij goed gedaan met Juan," zei Eve. Ik keek hoe Juan nog even op keek en zwaaide.
"Dat heb ik zeker," zei ik en lachte.

Lieve lezers,

Mia ain't taking Silvestre's shit no more, OMG. Wat vinden we van de aanvaring met Silvestre? En wat is er gaande tussen hem en Lydia? Shippen we Juan en Mia? Of toch Silvestre?

Maandag weer een nieuw en vers hoofdstuk! Hoop dat jullie er dan klaar voor zijn (;

Als je het een leuk hoofdstuk vond vergeet dan niet te stemmen <3

X

E