HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 12

Ik zat nu al 5 minuten aan één stuk door op de deur te rammen en help te schreeuwen terwijl Silvestre tegen de muur stond te leunen achter in het magazijn.

"Argh," zei ik gefrustreerd en zakte met mijn rug tegen de muur naar beneden. Dat ik nu juist met hem opgesloten kwam te zitten.

"Het is allemaal jouw schuld," beet ik hem toe en keek hem boos aan. Hij leek echter niet geamuseerd want hij zat een beetje naar zijn nagels te kijken.

"Het is nou ook niet de reactie die ik graag krijg wanneer ik opgesloten met iemand zit," begon hij en begon toen mijn stem te imiteren. "Help, help, help, ik zit hier opgesloten!"

Hij lachte om zijn eigen imitatie en ik beet op mijn lip om mezelf onder de controle te houden. Ik wilde hem het liefste een klap verkopen om die verdomde grijns van zijn gezicht te halen. Maar ondanks dat ik boos was kon ik het niet helpen om te kijken naar hoe zijn gespierde armen zo over elkaar heen waren geslagen en hoe hij zo grijnsde. En dan die prachtige ogen van hem die me zo aankeken... Ik schudde mijn hoofd. Ik was boos op hem, hij had ervoor gezorgd dat ik eruit was gestuurd. Bij freaking gym! Hij stond nog steeds tegenover me en de spanning was om te snijden. Langzaam ging hij ook zitten. Er zat zo'n drie meter tussen ons maar het voelde als een paar centimeter. Mijn hart bonkte als een gek en snel begon ik maar de planken om ons heen te bestuderen. Alleen maar gymspullen, allemaal nog lang niet zo boeiend als de jongen tegenover mij. Maar dat hoefde hij niet te weten.

"Dus," begon Silvestre.

"Dus," aapte ik hem na. Ik voelde me heel ongemakkelijk. Waarom moest ik nou uit alle mensen opgesloten worden met hem. Ik hoopte dat de gymles snel over was en iemand langs kwam en de deur zou openen. Maar wie zou nou doorhebben dat ik weg was? Misschien Juan maar dat wist ik niet zeker. Olivier waarschijnlijk ook niet ondanks dat hij nu wel meer oog voor mij had dan normaal. De enige hoop lag op de mensen die Silvestre kenden. Mensen zouden heus wel door hebben dat hij weg was. Het zorgde voor een steek in mijn hart om te bedenken dat waarschijnlijk niemand mij zou missen.

"Wat is er, Mia?"

De stem van Silvestre klonk verbazingwekkend zacht en lief. Hij keek me doordringend aan.

"Niks," zei ik en keek omlaag.

"Ik zie toch aan je dat er wat is. Dus bespaar me de moeite om het uit je te moeten trekken."

Ik keek hem aan en zuchtte. Wat maakte het ook uit of hij het wist of niet. Alsof hij er wat om zou geven.

"Het is gewoon dat er waarschijnlijk niemand me mist en doorheeft dat ik weg ben. En het idee daarvan doet gewoon pijn. Bij jou zullen mensen het gewoon merken dat je weg bent en bij mij gewoon niet."

Ik wreef over mijn arm en ontweek zijn blik. Ik had gelijk spijt nadat ik het had gezegd. Ik had me te bloot aan hem gegeven en het was nog maar de vraag wat hij met deze informatie zou gaan doen.

"Het is kut dat je je zo voelt, Mia. Zo zou je je niet moeten voelen. Ik zou wel doorhebben dat je er niet zou zijn."

Ik keek hem aan en trok een wenkbrauw op.

"Tuurlijk," zei ik lachend. "Jij zou mij echt niet missen. Kom op, Silvestre. Dat weten wij allebei."

"Dat zou ik wel."

"Waarom," zei ik en keek hem uitdagend aan. Ik zag hem diep in ademen.

"Dat weet jij ook wel, Mia."

Misschien wist ik het diep van binnen het wel. Hoe hij deed, hoe hij naar me keek. Hij vond me leuk. Maar een deel binnen in mij durfde het niet onder ogen te zien. Ik kon hem niet vertrouwen. En dan was er nog zijn mysterieuze houding. Ik wist niet hoe ik moest reageren op het feit dat hij me zou missen en wendde snel mijn blik af.

"Jouw vriendje daarentegen," zei Silvestre en sprak het woord vriendje uit alsof het vies was.

"Hij is niet mijn vriendje," bitste ik. Ontkende ik nou dat ik aan het daten was met Juan. Dit was foute boel.

"Jullie zijn aan het daten. Maar denk maar niet dat jullie ooit een relatie krijgen."

"Hoezo niet?" vroeg ik verontwaardigd.

"Juan heeft je alleen voor de lol, niet voor iets serieus. Hij ziet je enkel als een uitdaging om je in zijn bed te krijgen."

"Niet," zei ik terug. Het kon toch niet waar zijn. Juan leek heel anders dan dat. Silvestre moest liegen.

"Wees niet zo naïef, Mia. Waarom zou hij anders in een keer interesse in je tonen!"

"Waarom toon jij dan ook in een keer interesse in mij? Zie jij mij niet gewoon als een uitdaging. Omdat ik je heb afgewezen. Of omdat ik niet hetzelfde voel voor jou?"

Hij begon te lachen.

"Kom op, jij weet ook dat je hetzelfde voor mij voelt als ik voor jou. Je ontkent het alleen."

"Ga toch weg," zei ik. Hij haalde zijn schouders op.

"Sorry, maar ik kan niet weg."

Hij grijnsde zijn tanden bloot en ik slaakte een gefrustreerde kreet. Ik stond op en begon weer op de deur te rammen en om hulp te roepen. Toen ik het weer wilde opgeven hoorde ik voetstappen om de gang.

"Hallo! Ik zit hier vast, kan iemand hulp halen en de deur openen!" schreeuwde ik en trommelde hard op de deur. De voetstappen kwamen dichterbij en er werd met sleutels bij het slot gerommeld. Silvestre was ook weer gaan staan maar hield gepaste afstand. Ik zette een stapje terug en de deur werd open gezwaaid. Daar stond meneer Duivendrecht en vlak achter hem stond nog iemand anders. Lydia. Lydia vloog langs me heen naar Silvestre toe en begon hem te knuffelen en zei met haar zeik stem: "Oh Silvestre, ik was al helemaal ongerust, ik wist niet waar je was."

"Als het niet voor Lydia was hadden jullie hier nog langer gezeten. Ze kon Silvestre nergens vinden en dus gingen we naar je op zoek. Hoe zijn jullie hier in terecht gekomen?" vroeg meneer Duivendrecht.

"Dat is mijn fout," begon Silvestre tot mijn grote verbazing. "We waren nog wat aan het kibbelen en ik wilde wat meer privacy om het uit te kunnen praten en deze deur was open. Helaas viel hij in het slot toen hij dicht ging."

"Aha," zei Duivendrecht en hij keek ons een voor een aan en ik knikte om te laten lijken alsof dat het verhaal inderdaad was. "Laat het melden dan maar zitten. Scheer je weg."

Lydia liep als eerste het magazijn uit en Silvestre liep langs mij heen.

"Zie je wel," zei ik zachtjes maar net hard genoeg zodat hij het hoorde. "Er komt iemand voor jou en niet voor mij."

Ik liep het magazijn uit langs iedereen heen en ging richting de kleedkamers.

"Mia," hoorde ik Silvestre nog zeggen maar ik keek niet om. Ik wilde hem niet de tranen in mijn ogen laten zien.

Lieve lezers,

I'm back! Met vandaag zelfs twee nieuwe hoofdstukken! Morgen komt er nog een hoofdstuk online. Ik ga het idee van vaste upload dagen laten varen en gewoon elke keer wanneer ik een nieuw hoofdstuk af heb deze online zetten.

Ik ben zo blij met alle lieve reacties die ik krijg. Ik vind het onwerkelijk dat mensen mijn verhaal lezen en het leuk vinden. Bedankt <3

Vergeet niet te stemmen als je het leuk vond!

X

E