HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 13

Na het gym-akkefietje met Silvestre hadden we elkaar niet meer gesproken. We hadden elkaar nog wel gezien maar Silvestre had het druk met Lydia en ik met Juan. Eve was de hele week ziek waardoor ik me soms wat alleen voelde maar gelukkig hield Juan me nog veel gezelschap. Het ging steeds beter tussen ons en het ging steeds meer lijken alsof we een relatie hadden. Alhoewel sommige dingen nog wel stiekem gingen. Nooit gaf hij me een kus in het bijzijn van anderen maar zodra we alleen waren greep hij me vast en leidde het tot een verhitte zoen die eigenlijk alles wel goed maakte. Ik raakte steeds gehechter aan zijn gezelschap en aan onze band.

Na school was Juan met mij mee naar huis gegaan. De kust was veilig want mijn vader en moeder waren aan het werk. Juan had wel tweehonderd keer gevraagd of de kust echt veilig was aangezien hij toch nog wel bang was voor mijn vader. Nadat ik hem elke keer ervan had verzekerd dat het echt zo was kon hij iets meer ontspannen en ging hij mee naar huis. En zo waren we op mijn kamer beland met wat fris en een zak chips.

"Dus," begon ik terwijl ik naar mijn glas keek en op mijn bed zat. Juan zat op een stoel aan mijn bureau en hij keek mij lachend aan.

"Wat is er? Je kijkt zo serieus?" zei hij.

"Ik vroeg me gewoon af hoe het tussen ons zit. Of je me leuk vindt? Of je verliefd bent?"

Het woord verliefd kwam er met moeite uit.

"Oh, Mia," zei Juan en hij stond op en liep naar me toe. Het glas pakte hij uit mijn handen en zette hij op mijn bureau. Hij nam plaats tegenover me op het bed en pakte mijn handen vast. Zijn ogen keken me liefdevol aan.

"Ik ben gek op je. Ik vind je heel erg leuk. En qua verliefd, ik krijg steeds meer kriebels wanneer ik je zie."

"En onze status?" vroeg ik nieuwsgierig. We waren nu al drie weken aan het daten en zagen elkaar super vaak.

"Mia, wil je nou dat ik je verkering vraag?"

Ik keek naar de witte muur die ineens heel interessant bleek te zijn.

"Nou," begon ik wat hakkelend. "Het zou wel leuk zijn. Dan hoeft dat stiekeme op school ook niet meer."

Hij pakte mijn gezicht vast en plantte zachtjes een kusje op mijn lippen.

"Als ik je vraag maak ik het speciaal. Niet zo snel willen gaan. Laten we gewoon genieten van deze fase. Maar het gaat niet lang meer duren en dan vraag ik je. Kan niet wachten om je de mijne te kunnen noemen."

Ik knikte en reageerde niet. Binnenkort zouden we een relatie hebben, misschien wilde ik ook wel te snel gaan. Juan bewoog zich langzaam naar me toe en begon me te zoenen. Ik ging er maar gewoon in mee maar kon alleen maar denken aan wat Silvestre had gezegd toen we opgesloten zaten. Hij ziet je enkel als een uitdaging om in bed te krijgen. Die zin spookte door mijn hoofd. Juan zoende me steeds harder en dwingender en zijn handen gleden over mijn lichaam naar plekken waar ze eerder nog niet waren geweest. Ik onderbrak de zoen en Juan zijn handen gleden van mijn borsten af. Hij vervolgde met kusjes geven in mijn nek.

"Juan, zie jij mij als een uitdaging?"

Gelijk stopte hij met kusjes geven en rolde van mij af.

"Waarom zeg je zoiets?"

Hij was behoorlijk achterdochtig en leek geschrokken. Ik ging rechtop zitten en fatsoeneerde mijn shirt.

"Gewoon, omdat je nooit eerder interesse in mij hebt getoond."

"Toen was ik een gek. Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat jij me nooit eerder bent opgevallen. Je bent namelijk zo mooi en leuk."

Gelijk stortte hij zich weer op me en zoende me.

"En je hebt zo'n prachtige lichaam," fluisterde hij in mijn oor terwijl zijn handen over mijn lichaam gleden. Zijn handen gleden onder mijn shirt over mijn blote buik.

"Juan, ik weet niet of ik dit wil," bracht ik uit maar ik leek wel verstijfd.

"Schatje, rustig nou maar. Je vindt me toch leuk? Dan zal dit heel leuk gaan worden," zei hij terwijl hij verder ging.

"Juan," zei ik en ik duwde hem hard van me af.  Hij was licht aan het hijgen.

"Ik zei nee."

Ik bewoog me van hem vandaan.

"Doe niet zo preuts, Mia. We zijn al 3 weken aan het daten. We kunne toch wel iets verder gaan."

"Als ik dat ook zou willen dan wel ja."

Hij lachte hard op en pakte zijn jas en tas.

"Ik dacht dat wij serieus waren, Mia. Denk het niet. Je vindt me volgens mij ook helemaal niet leuk want anders had je dit wel gewild."

Hij liep de kamer uit en de trap af. Ik rende hem achterna.

"Juan, wacht nou! Ik vind je juist leuk!"

"Zoek het uit!"

Hij trok de deur hard achter zich dicht en ik bleef alleen achter met mijn schuldgevoel.

De hele avond kon ik alleen maar denken aan wat er gebeurd was. Ik twijfelde aan mezelf. Was ik dan echt zo preuts? Het had verkeerd gevoeld met Juan en ik wilde het niet. Nog niet. Ik staarde naar mijn telefoon waar het gesprek met Juan open stond. Ik wilde hem appen. Toen zag ik dat hij ook online kwam en aan het typen was. Snel klikte ik het gesprek weg en wachtte op zijn berichtje.

J: Hey Mia. Het spijt me van vanmiddag. Ik wil je tot niks dwingen, ik kon mezelf gewoon niet inhouden. Ik hoop dat je me wilt vergeven?

M: Het is oké. Ik hoop dat je weet dat ik je juist heel leuk vindt!

J: I know, en om het goed te maken trakteer ik je bij de bagels & beans. Zie ik je maandag daar na school 😘😍

M: I be there, en dat is lief van je😊

J: Maak je geen zorgen om ons Mia. Binnenkort ben je de mijne😍😏

Ik legde mijn telefoon weg en merkte dat er een last van mijn schouders viel. Het ging weer goed tussen ons. Maar toch bleef het gesprek met Silvestre door mijn hoofd gaan. Wat nou als het wel allemaal maar een uitdaging was voor Juan?

Lieve lezers,

Een extra hoofdstuk vandaag! Ben weer vol op bezig met het verhaal. Hoop dat jullie het nog leuk vinden <3

Vergeet niet te stemmen!

X

E