HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 19

Het was de perfecte scene uit een film. Het meisje die eindelijk haar gevoelens onder ogen zag, op weg naar de jongen die op haar wachtte. Ik trapte de longen uit mijn lijf, ik fietste zo snel als ik kon naar de plek waar ik had afgesproken met Silvestre. Het was tijd, tijd om naar mijn hart te luisteren en eraan in te geven. Ik had mijn gevoelens lang genoeg weg gestopt en genegeerd maar nu was het klaar. Mijn hart was van hem.

Dus trapte ik zo hard als ik kon naar het natuurgebied waar mijn eerste date met Juan was maar die plek, die had nu een andere betekenis.

Zodra ik het natuurgebied zag gooide ik mijn fiets in een van de bosjes en rende ik over het pad naar de open plek. En daar zat hij dan. De zon ging langzaam onder en de oranje gloed verlichte zijn gezicht. Wat was hij toch mooi. Mijn adem stokte toen hij mij zag en hij stond gelijk op. Normaal zou ik niet hebben bewogen, te verstijfd uit angst maar nu wist ik wat ik wilde. Dus rende ik op hem af en stortte me op hem. Gelukkig was hij daar om me op te vangen Ik plakte mijn lippen op de zijne en gaf me volledig aan hem over. Een zoen zo passievol, vol met alle gevoelens die waren onderdrukt. Ik wist niet waar ik hem moest aanraken maar ik wilde hem zo dichtbij mogelijk. Zijn handen waren verstrengeld in mijn haar en hielden mijn hoofd stevig vast. God, wat was dit fijn.

"Oh Mia," zei Silvestre en verbrak onze zoen. Hij tilde me op en ik sloeg mijn benen om zijn middel. Zijn armen hielden mij zo stevig vast, alsof hij probeerde te zeggen dat hij mij nooit meer zou laten gaan. Ik kon niet ophouden met hem zoenen. Zachtjes legde hij mij in het zachte gras. Hij ging naast mij liggen, op zijn zij met zijn hand zijn hoofd ondersteunend. Met mijn vinger traceerde ik zijn gezicht, zijn neus, zijn kaaklijn en zijn lippen.

"Ik neem aan dat dit inhoud dat je ook verliefd bent op mij en er klaar voor bent?" zei hij met zijn prachtige grijns. Ik knikte.

"Lieve, prachtige, mooie, eigenwijze Mia, wil je mijn vriendin zijn?"

Zijn lichtblauwe ogen keken mij teder aan en ik zei gelijk ja. Duizend keer zei ik ja en ik dook op hem en bedolf hem met kusjes. Ik keek hem stralend aan en het voelde alsof mijn mondhoeken uit zouden scheuren.

"Dus we zijn gewoon officieel? Iedereen mag het weten?" vroeg ik met stralende ogen maar ik voelde een onzekerheid me bekruipen. Wat nou als hij het geheim wilde halen of...

"Iedereen, ik zou het van de daken willen schreeuwen. Iedereen mag weten dat ik verliefd ben op jou, Mia," zei hij en pakte mijn handen vast. "Weet je wat, ik zal het gelijk aan de wereld bekend maken."

Silvestre sprong op en zette twee handen aan zijn mond en schreeuwde: "MIA IS VAN MIJ! MIJN VRIENDIN! WOEHOE!"

Ik begon te lachen en Silvestre trok mij omhoog en drukte mij tegen zijn borst. Langzaam wiegden we in alle stilte. We dansten in de stilte, het enige geluid het kloppen van ons hart. Zo stonden we daar. Gewoon een jongen en een meisje, verliefd te zijn bij zonsondergang. Toen het langzamerhand donker begon te worden liet hij me los.

"Ik denk dat het tijd is om naar huis te gaan."

Silvestre zijn hand gleed liefkozend langs mijn wang en ik knikte. Zo verlieten we onze plek, de plek die voor mij nu een hele andere betekenis had. Onderweg haalde we nog mijn fiets op en begonnen we samen terug te fietsen naar de bewoonde wereld en het echte leven.

Het schemerde nog een klein beetje toen ik thuis kwam. Ik stapte af en zette mijn fiets neer zodat ik nog even naar Silvestre kon gaan. Ik dook in zijn armen en wenste dat ik daar nooit meer weg zou kunnen gaan. Ik voelde zijn handen door mijn haar gaan.

"Ga maar snel naar binnen. Anders worden je ouders nog ongerust."

"Ik ga nooit meer uit jouw armen," zei ik en greep hem steviger vast. Hij lachte hardop en het was zo'n prachtig geluid. "Oké dan,."

Ik liet hem los en gaf hem een kus. Hij zwaaide nog even en toen fietste hij weg. Mijn hoofd was gevuld met allemaal roze wolken. Dus zo voelde het om verliefd te zijn. Het was het beste gevoel dat er bestond! Maar ik was gelijk weer op aarde toen ik mijn ouders in de hal zag staan. En mijn vader keek nou niet bepaald blij.

"Was dat het Silvestre joch?"

De stem van mijn vader donderde door de stilte van de hal en het enige wat ik kon zeggen was: "Inderdaad, en so what?"

Ik begon te lachen en liep straal langs mijn ouders naar mijn kamer. Ik hoorde mijn moeder nog zeggen tegen mijn vader: "Laat haar maar, ze is volgens mij heel erg verliefd."

Ik deed de deur dicht en gilde van blijdschap. Ik liet me met open armen op het bed vallen en wist gewoon niet hoe ik mijn blijdschap moest uiten. Mijn blijdschap werd een klein beetje verbroken toen ik de brief van Juan op mijn kast zag liggen. Ik sprong van het bed en liep op de brief af. Ik keek er nog een laatste keer naar en verscheurde het toen in duizend stukjes. Elke keer dat ik het papier verscheurde liet ik een stukje van Juan gaan. Totdat er niks meer over was en Juan officieel uit mijn hart verdwenen was.

Lieve lezers,

Ik merk dat het schrijven van Him & I steeds moeilijker gaat op de een of andere manier. Natuurlijk ga ik het afmaken maar ik bied alvast mijn excuses aan voor als de hoofdstukken minder zijn dan normaal... I'm trying!

Als je het een leuk hoofdstuk vond stem dan vooral <3

X

E