HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 17

Lieve Mia,

Zoals je weet ben ik heel plotseling weg gegaan en uit je leven vertrokken. Ik schrijf je nu met grote spijt en verdriet. Ik ben naar mijn vader in Mexico en heb mijn telefoon achter gelaten. Ik heb rust nodig en hoe hard het ook klinkt, ik kan jou er even nu niet bij hebben. Je bent nog steeds een geweldige meid, prachtig en lief maar dit is niet ons moment. Wacht niet, ik weet niet wanneer ik terug kom of hoe het ervoor staat met mijn vader.

Het spijt me, echt waar.

Juan

De brief trilde in mijn handen. Regel voor regel las ik de brief opnieuw. Juan was vertrokken en hij kon mij er niet bij hebben. Het was duidelijk, heel duidelijk. Ik voelde een traan over mijn wang gaan en ik pinkte hem weg. Verdomme, ik dacht dat het wat zou worden met hem. In mijn achterhoofd zei een klein stemmetje wat anders, als je hem echt zo leuk vond had je nooit met Silvestre gezoend. En dat was zo maar het was toch anders. Het was de alcohol en het moment waardoor ik er in mee ben gegaan. Maar toch ook dat gevoel, Silvestre en ik hadden een speciale soort klik, dat was niet te ontkennen. Ik keek naar de brief en voelde een soort woede opkomen. Boos scheurde ik de brief in stukken. Een brief, dat was alles, hij beëindigde wat er had kunnen zijn met enkel een brief. Ik wilde even rust, even niks. En ik bedacht me toen een plek die prachtig was en waar ik even alleen kon zijn.

Snel pakte ik mijn schilder tubes en deed deze in de houten bak die ik kon meenemen wanneer ik op locatie wilde schilderen. Ik greep een nieuw doek en pakte mijn meeneem ezel. Met mijn besmeurde kleding en lichaam rende ik met mijn schilderspullen de trap af. Mijn moeder kwam nieuwsgierig kijken met wat eraan de hand was. Ik rommelde wat in het sleutelkastje en greep de sleutels van de auto van mijn moeder. Ik keek haar vragend aan en ze haalde een wenkbrauw omhoog.

"Waar moet je heen?"

"Ik wijs de weg, wil je verder niks vragen."

Ze knikte en pakte de sleutels aan en liep voor mij de deur uit. Ik gooide mijn spullen in de achterbak en stapte aan de passagierskant naar binnen terwijl mijn moeder plaats nam aan de bestuurskant. Ze gaf een klein kneepje in mijn hand en ik voelde een klein lachje opkomen.

De plek was net zo mooi als toen ik er was met Juan. Ik had mezelf geïnstalleerd en mijn ezel opgezet en nu waren de eerste lijnen op het doek gezet. Ik voelde het weer, de inspiratie en hoe mijn vingers vanzelf met het penseel over het doek gleden. De vogeltjes maakten geluid en ik voelde me rustig worden. In een keer leek het gedoe met Juan en Silvestre heel ver weg. Er was rust in mijn hoofd.

"Mia?"

Ik draaide me van schrik om. En daar stond hij dan, Silvestre. Hij droeg een zwarte adidas joggingbroek en een zwart t-shirt met korte mouwen die strak om zijn lichaam zat. Die armen dacht ik, die sterke en gespierde armen.

"Wat doe jij hier?" vroeg Silvestre scherp. Ik werd wat ongemakkelijk van zijn toon, hij klonk streng en kil, bijna boos.

"Ik eh," hakkelde ik. "Juan had me deze plek een keer laten zien en ik wilde even wat rust. Dat krijg ik wanneer ik schilder en dit is zo'n mooie en rustige plek."

Ik was aan het ratelen, zo wilde ik de ongemakkelijk sfeer vermijden. De lieve Silvestre die me zo graag wilde zien was weg, leek het.

"Verdomme Juan," zei hij boos. Ik kromp ineen, zijn stem klonk nog veel harder in de rustige en stille omgeving.

"Rustig maar, Mia. Het is meer dat dit een speciale plek voor mij is. Mag ik naast je komen zitten?"

Ik knikte en hij nam plaats naast me op het gras. Beide staarden we naar het water voor ons.

"Mijn moeder is zo'n 3 jaar geleden overleden," begon hij en zijn stem was zacht. "Dit was haar lievelingsplek, ik werd hier van kleins af aan mee naartoe genomen. Vroeger maakte ze me wijs dat hier kleine elfjes woonden, het was namelijk zo'n magische plek."

Hij keek dromend voor zich uit en er hing een lief lachje om zijn mond.

"Toen ze overleed kwam ik hier vaak en Juan steunde mij dan. Hij was er altijd voor me en kon mij vaak hier vinden. Het voelt gewoon kut dat hij jou hier mee naar toe heeft genomen. Terwijl hij toen al wist dat ik je leuk vond."

"Het spijt me van je moeder, dat wist ik helemaal niet."

Er was een ongemakkelijke sfeer en de stilte was stiller dan ooit.

"Vond je me toen echt al leuk?" vroeg ik zachtjes en ik staarde voor mij uit.

"Ja, en Juan wist dat en toch probeerde hij het met jou. Mijn manier van versieren was zeker niet de juiste maar ik weet gewoon niet wat ik met jou aan moet. Ik kan iedereen krijgen maar jou, jij bent anders. Anders dan alle anderen meiden. Hoe je hier zit, onder de verf maar toch nog zo prachtig."

Hij keek me verliefd aan en deed een los plukje achter mijn oor.

"Oh Mia, als je eens wist wat ik voor je voelde."

Het was oprecht, hij was oprecht. Alles schreeuwde aan hem dat hij me echt leuk vond. De brief van Juan verdween uit mijn gedachten en ik besefte dat wat er met Juan was, het was niks vergeleken met mijn gevoelens voor Silvestre.

"Misschien wil ik het wel een kans geven."

"Wat zei je?"

Silvestre zat gelijk rechtop en keek me aan met een ongelooflijk grote lach. Ik kon het niet helpen om zelf ook te gaan lachen. Een warm gevoel verspreidde zich door mijn lichaam.

"Dat ik het een kans wil geven! Wat er ook tussen ons speelt, ik wil het een kans geven."

Hij greep me in een knuffel en hield me onwijs hard vast. Ik knuffelde hem terug.

"Silvestre, je killt me bijna!" bracht ik nog uit. Gelijk liet hij me los en hij straalde.

"Sorry Mia maar je wilt niet weten hoe blij ik ben."

"Ik ben ook blij. Maar ik wil wel eerlijk met je zijn, ik wil het wel rustig aandoen. Het is pas net klaar met Juan. Ik wil er echt klaar voor zijn wanneer ik wat met jou begin. Ik wil jou alles geven."

"Ik snap het," zei hij en legde zijn hand op mijn knie. "Laat het me maar weten wanneer je er klaar voor bent. Ik zal op je wachten."

Hij trok me naar zich toe en gaf een kus op mijn voorhoofd. Het voelde vertrouwd zo met hem. Er is een gezegde dat wanneer je je soulmate ontmoet dat je je rustig moet voelen, alsof alles op zijn plek valt. Het moment dat Silvestre mijn voorhoofd kuste was dat moment. Alles leek ineens te kloppen.

Lieve lezers,

Op dit late tijdstip toch nog een hoofdstuk! Wat vonden jullie ervan?

Ik word zo blij van alle reacties, echt geweldig <3 Vergeet niet te stemmen!

X

E