HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 6

"Silvestre? Wat doe jij hier?"

Zijn fiets stond op het midden van het fietspad en ik zag hem er zachtjes tegenaan leunen. Zijn haar zat warrig en zijn blauwe ogen stonden ijzig kil. De mouwen van zijn shirt waren opgevouwen en zijn broek hing laag. Ik voelde hoe mijn hart sneller ging kloppen. Of het kwam doordat Silvestre er waarschijnlijk speciaal voor mij stond of dat het zijn enge blik wist ik niet. Hij liep naar me toe. Ik stapte van mijn fiets en hield die in mijn hand.

"Wat heb je met Juan besproken?" vroeg Silvestre met een harde toon en hij stond recht tegenover me. Zijn ogen verdoezelde niet de woede die hij had.

"Dat gaat jou niks aan," zei ik. Hoe durfde hij me zo op te wachten. Eerst probeerde hij me te zoenen, zei hij dat ik hem gek maakte en dan nu stond hij voor me als een woesteling. En dan ook nog verwachten dat ik zou doen wat hij wilde.

Silvestre pakte mijn arm vast en trok me naar zich toe.

"Ik maak geen grapje Mia, wat wilde hij van je."

"Laat me los! Dat gaat je niks aan, Silvestre!"

Mijn woorden waren hard en bits en ik spuugde ze uit. Ik voelde zelf ook een woede opkomen.

"Laat me nu los, Silvestre! Je doet me pijn."

Zijn gezicht vertrok en hij liet me los. Hij draaide zijn rug naar me toe en liep weg. Hij legde zijn handen achter zijn hoofd en ik hoorde hem vloeken.

"Verdomme, Mia."

Ik reageerde niet en keek naar de grond. Silvestre stond stil een aantal meters verder op. Hij draaide zich om en ik zag dat zijn gezicht vertrokken zijn. Hij leek niet meer op de populaire jongen van de school maar op een jongetje die verdriet had. Hij leek kwetsbaar.

"Wil je me alsjeblieft vertellen wat Juan wilde, Mia."

Ik keek naar de vloer en zei zachtjes: "Hij heeft me mee uit gevraagd, dat is alles."

Ik hoorde een paar stappen en hij stond weer voor me. Met zijn vingers pakte hij voorzichtig mijn kin en hij plaatste hem hoger zodat we elkaar aan konden kijken. De kille ogen waren nu veel zachter.

"Het spijt me, Mia. Ik wilde je geen pijn doen. Ik wil niet dat zo'n jongen als Juan jou krijgt. Hij mag dan wel mijn beste vriend zijn maar ik weet gewoon dat hij geen goede bedoelingen heeft. Ik wil jou, Mia."

Hij keek naar mijn lippen en boog zich naar voren. Ik wende snel mijn gezicht af. Niet zo en niet nu. Ik wilde niet dat hij me nu wel ging zoenen na alles wat hij had gedaan en wat hij had gezegd. Dat hij me wilde, het klonk als een grote grap.

"Hoe kan ik jou vertrouwen," zei ik zachtjes. "Als je mij pijn doet. Je kent mij niet en ik ken jou niet. En je hebt een reputatie, eentje die niet bepaald best is."

"Mia, dat zijn maar verhalen. Ik zou je nooit echt pijn doen."

Ik keek hem aan.

"Dat weet ik niet, Silvestre."

Ik pakte mijn fiets en liep langs hem.

"Ik zie je morgen wel weer," zei ik en ik fietste weg. Ik keek nog een keer om en ik zag Silvestre daar wat verloren staan. Ik kon het niet. Juan die had me net mee uitgevraagd en dan nu Silvestre die zich agressief gedroeg en zei dat hij me leuk vond. Beide jongens hadden een reputatie en ik wist niet of ik beide kon vertrouwen. Ik voelde me verward en verscheurd. Nooit had ik echt aandacht gehad van jongens en nu waren er twee jongens die mij leuk vonden en hun best deden. Ik wist niet meer wat ik moest doen.

Wat uiteindelijk de dag nog erger maakte was dat het ook nog keihard begon te regenen. Zwoegend door de harde druppels fietste ik naar huis. Het kleine huisje aan het einde van de wijk bij het bos. Het was een schattig wit huisje met een prachtige tuin die in de zomer gevuld was met de mooiste bloemen. Snel zette ik mijn fiets onder het afdak en sprintte naar binnen waar mijn moeder me al opwachtte met een grote handdoek. Mijn moeder wikkelde me al in de handdoek en begon me warm te wrijven.