HIM & I [VOLTOOID]

Hoofdstuk 20

De volgende dagen waren als een droom. Silvestre had me openlijk geclaimd als de zijne, zijn vriendin. Op school wist iedereen het, Silvestre en ik waren een koppel. En hij kon gewoon niet meer met zijn handen van mij afblijven. Ik had nooit zo'n stel willen worden die alleen maar aan elkaar zit en zo klef loopt te doen maar oh, ik kon mijn handen niet meer thuis houden. Ik was zo halsoverkop verliefd op deze jongen dat de hele wereld het mocht weten.

Lydia had zich aan haar woord gehouden en was, tot mijn grote verbazing, steeds meer met mij gaan praten. Nooit hadden we ook maar een woord gewisseld en nu kwamen de gesprekken vanzelf. Er gingen heel wat roddels rond over de verhouding van Silvestre, Lydia en mij maar het boeide me niet. Wat me wel boeide was Eve. Eve was zich sinds ik officieel was met Silvestre zich steeds raarder gaan gedragen. Ze slenterde achter ons aan en als ik een gesprek met haar wilde aanknopen was ze steeds chagrijnig en kort af. Ik wilde met haar praten over wat er was maar eigenlijk was ik maar bezig met een ding, een iemand.

Het was weer pauze en ik was opzoek naar Silvestre en Eve. Tot mijn grote verbazing zaten ze bij elkaar en ook nog met Lydia en Britt.

"Hey," zei ik blij verrast. Hoe geweldig was het dat mijn vriendje en mijn beste vriendin met elkaar om gingen. Met Lydia ging ook steeds meer om en we werden steeds wat closer.

"Hey leukerd," zei Silvestre en trok me op zijn schoot om me vervolgens een kus op mijn mond te geven. Ik was compleet overdonderd en werd knalrood.

"Jullie zijn zo cute," zei Lydia en ze glimlachte stralend. Wat ongemakkelijk deed ik een pluk haar achter mijn oor. Ik kon nog steeds niet wennen aan het feit dat Silvestre en ik een koppeltje waren. Dat deze bloedmooie jongen van mij was.

"En klef," zei Eve. Er viel gelijk een stilte en iedereen aan tafel keek naar Eve die deed alsof ze met haar nagels bezig was.

"Dat hoort bij een stelletje," zei Silvestre en ik zag hem verontwaardigd kijken. De blik van Eve zei genoeg, ze was duidelijk pissed off. "Ik ben gewoon heel gek op Mia."

Deze uitspraak werd gevolgd met een kus op mijn wang en een knuffel. Ik voelde hoe we bekeken werden door de andere mensen in de aula. Dit was zo raar, ik zat altijd ergens in een hoekje als een onopvallend meisje en nu keek iedereen naar ons.

"Sure," zei Eve.

"Jeetje, wat is er met jou Evelynn? Moet je ongesteld worden of zo," zei Britt. Eve lachte nep en pakte haar tas.

"Ik denk dat ik de enige ben die ziet wat dit voor relatie is. En sorry hoor dat ik Mia daarvoor wil beschermen. Wat een goede "vriendinnen" zijn jullie dat jullie dat gewoon maar laten gebeuren. "

En dat was het laatste wat ze zei voordat ze boos weg stormde.

"Je mond staat open Mia," zei Silvestre. Ik was overdonderd. Wat leek op een gezellige pauze veranderde in heel iets anders.

"Maak je geen zorgen, babe," fluisterde Silvestre in mijn oor. "Ze snapt gewoon niet wat wij hebben en ze is gewoon jaloers."

Dus knikte ik instemmend.

De bel ging en de les wiskunde was alweer voorbij en Eve had de hele les niks tegen mij gezegd. Ik begon mijn boeken in mijn tas te doen en merkte dat Eve dit met een heel hoog tempo deed en zonder te zeggen wegliep. Dus versnelde ik mijn tempo en gooide mijn tas op mijn rug. Ik rende de trap af om Eve achter na te gaan.

"Eve!" riep ik hard door de gang maar mijn stemgeluid viel weg in het harde geroesemoes van alle andere leerlingen die naar huis ging. Ik probeerde zo snel mogelijk naar beneden te gaan om haar bij de fietsen te treffen aangezien we samen naar huis zouden fietsen. Maar ze was er net wat eerder en begon al haar fiets te pakken om weg te gaan.

"Eve! Wacht even, waar ga je heen?"

Ik blokkeerde haar weg maar ze duwde me aan de kant en liep langs me heen. Dus rende ik achter haar aan.

"Eve??"

Silvestre kwam ook de school uit en keek verbaasd over wat er gebeurde tussen Eve en mij.

"Mia?" vroeg hij en keek me verward aan.

"Ik weet het ook niet, ik spreek je later," zei ik en gaf hem snel een zoen om vervolgens naar mijn fiets te spurten en Eve achterna te gaan. Ik sprong op mijn fiets en begon te trappen voor mijn leven om Eve in te halen. Silvestre zwaaide nog wat verdwaasd naar me maar ik was zo weg. Ik zag het blonde haar van Eve een aantal meter voor me en zette een tandje bij zodat ik naast haar kon fietsen. Zodra ze merkte dat ik naast haar fietste schudde ze luid zuchtend haar hoofd.

"Hoeveel tekens heb je nodig om te realiseren dat ik geen zin heb om met je te praten?"

Haar stem klonk geïrriteerd en boos.

"Dat boeit me allemaal helemaal niks. Je bent mijn beste vriendin, ik wil weten wat er is!"

"Wat er is, ha," Eve lachte sarcastisch en stopte met fietsen. Ze zette haar fiets op de stoep en zo besloot ik maar om bij haar te gaan staan.

"Vind je het niet heel gek Mia dat ik zo doe? Je bent zo verliefd op die jongen waardoor je niet inziet hoe gek deze situatie is. Hij heeft je nooit zien staan terwijl je al twee jaar bij hem in de klas zit. En nu plots zijn twee populaire jongens verliefd op je en val je er gelijk voor. Het klopt van geen kant, Mia. Ik had gehoopt dat je dat zelf ook wel zou inzien."

"Wauw," zei ik overdonderd door wat ze zei. "Kan je niet gewoon blij voor me zijn? Of ben je gewoon jaloers omdat ik een vriend heb en jij niet? En dat hij toevallig populair en knap is?"

Ze lachte hard maar het klonk zo nep.

"Ach Mia, ik ben niet jaloers. Want ik ben niet het persoon die uiteindelijk eindigt met een gebroken hart."

Ze pakte haar fiets en fietste weg. Maar dit keer ging ik niet achter haar aan.

Lieve lezers,

Eindelijk weer een nieuw hoofdstuk! Ik heb weer super veel inspiratie dus moet helemaal goed komen met nieuwe hoofdstukken. Als je hem leuk vond plaats dan vooral een reactie en stem ook!!

X

E