Pentagram

Hoofdstuk 5

Het gras kietelde mijn armen. Jordan, Pascal, Bertram en ik lagen op het veldje bij school. We waren uit, maar we hadden toch niks anders te doen, niemand van ons deed ooit ons huiswerk. Waarom zouden we ook? We gingen toch wel over.

School hier in Pentagram was niet zo moeilijk. Er waren hier dan ook geen vervolgstudies, er werd je gewoon een baan aangeboden en dat was je baan voor heel je leven. Op zich was het een best wel dom systeem, maar ja.

'Ga je nog wat doen met je verjaardag?' Pascal leunde op zijn elleboog en keek me verwachtingsvol aan.

Ik fronste mijn wenkbrauwen. 'Verjaardag?' Was het alweer tijd?

De jongens barsten in lachen uit.

'Opkomende dementie,' zei Pascal. 'Heel erg normaal bij tienermeisjes van 17 jaar.'

Ik sloeg hem op zijn achterhoofd. Hij wreef er even over en plantte toen een kus op mijn wang. 'Ik mag jou ook hoor.'

'Ben je het vergeten?' vroeg Bertram verbaasd. 'Ik bedoel, het is best een belangrijk moment in je leven. Je bent eindelijk volwassen.'

Pascal stemde in. 'Je kan je vol zuipen, je mag autorijden, je kan overal in.'

Jordan lachte hard. 'Ja, iedere jongen staat voor je klaar!'

'Ik bedoelde het casino en dat soort shit,' zei Pascal en gaf Jordan een duw tegen zijn schouder, waardoor hij achterover op het gras viel.

'Ik ben het inderdaad vergeten,' zei ik. Ik ging rechtop zitten en legde mijn handen op mijn knieën. 'Meestal onthouden je ouders dat, maar aangezien mijn moeder niks om mij geeft en me eigenlijk het liefst weg wil hebben, onthoud ze natuurlijk niet wanneer ik jarig ben.'

We waren een tijdje stil. Mijn moeder was altijd een vreemd onderwerp voor de jongens, en ik kon het ze niet kwalijk nemen.

'Anders hou je het feest bij mij thuis?' Stelde Bertram voor. 'Mijn ouders zijn chill, het mag vast wel.'

Jordan knikte hevig. 'Jouw huis is super groot. Je ouders kunnen vast wel een deel missen.' Hij lachte en er vormden kuiltjes in zijn wangen. Hij haalde zijn hand door zijn warrige haar. Fuck, hij is echt knap.

'Wanneer is het ook alweer?' vroeg ik aan Bertram. Dit was best vreemd, ik vraag aan mijn vriend wanneer ik jarig ben.

'1 week dacht ik,' antwoordde hij.

28 augustus dus. Kut, dat kwam snel.

~

We bleven nog een uur liggen en hadden het over van alles en nog wat. Het was best relaxt, gewoon een beetje met je vrienden chillen en nergens zorgen over te maken. We waren gewoon een stel tieners, onbezorgd en vrij. Alhoewel, vrij?

Vrij waren we niet. We mochten nooit het dorp verlaten, nooit. Je werd hier geboren en stierf hier. Er waren maar een paar mensen die deze cirkel onderbroken hadden. 1 van die mensen was mijn vader geweest.

Ik was nog altijd boos over het feit dat hij me niet had meegenomen. Misschien was het dom om te denken dat hij me had kunnen meenemen, maar het was nog altijd een verlangen om te zien wat daarbuiten was. Ik wou meer zien van de wereld.

'Ben je er nog?' vroeg Bertram bezorgd. Hij zwaaide met zijn hand voor mijn ogen.

Ik knikte glimlachend. 'Ik was even ergens anders met mijn gedachten.'

'Waar was je naartoe?' vroeg Jordan. 'Zat je met je gedachten bij een knappe jongen.' Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek me verwachtingsvol aan.

Ik barste in lachen uit.

'Wat ?' vroeg hij verbaasd.

'Je bent mijn vriend, weet je nog? Ik ga geen relatie beginnen met vrienden.'

Pascal sloeg Jordan op zijn schouder. 'Je zit vast in de friendzone mijn jongen. Het spijt me, maar het kan niet anders. Ik denk dat ze een oogje heeft op een andere gozer.' Hij knikte naar Bertram. Die proestte even en lachte toen hard.

Ik keek geacteerd verdrietig. 'Maar ik dacht dat wij iets hadden?' Ik ging bij hem op schoot zitten. 'Betekent dat dan niks voor jou?'

'Het spijt me lieverd,' begon hij, 'maar als je even de tijd had genomen om naar mijn Facebookpagina te kijken, had je gezien dat mijn relatiestatus is veranderd.'

Ik stak mijn tong naar hem uit.

Waarom kon het leven niet altijd zo onbezorgd zijn?