Pentagram

Hoofdstuk 16

Ik sprong van het balkon op het witte gras. Jordan rende naar buiten en keek verwonderd naar me. 'Je bent prachtig,' mompelde hij.

Ik duwde mijn kop tegen zijn been en maakte een tevreden geluid.

'Het was echt leuk vandaag,' zei Jordan en grinnikte even. De drank vloeide nog steeds door ons maar het was wel minder dan eerst.

Ik knikte met mijn kop. Het was geweldig die nacht. Eerst de film, de pizza en daarna de drank en nou ja, je weet wel, de seks.

'Milena?' hoorde ik de verbaasde stem van Bertram zeggen. 'Waar ben jij nou weer? En waarom denk je aan Jordan en...?' Hij werd stil en ik hoorde een tijdje niks.

'Hé jongens?' hoorde ik in mijn hoofd. Het was de stem van Pascal. 'Wat is er aan de hand?'

Ik keek op naar Jordan en zag hem verward terugkijken. 'Wat is er?'

'Is hij bij jou?' hoorde ik Bertrams stem vragen. 'Zijn jullie bij hem?'

'Wat is er aan de hand?' vroeg Thomas.

'Godverdomme Milena,' zei Bertram en ik kromp in door zijn woede. 'Jullie zijn bij hem, is het niet?'

'Bertram, ik,' begon ik, maar hij kapte me al snel af.

'Ik kom nu naar jullie toe en dan vermoord ik hem.' Toen werd de lijn stil.

Ik duwde mijn kop tegen Jordans been. Hij moest hier weg. En snel ook, aangezien Bertram de snelste van de roedel was.

'Hij weet het, is het niet?' vroeg Jordan en ik knikte. 'Laat hem maar komen, ik ben klaar voor hem.

Na een half uur was ik weer een normaal mens. De transformaties werden steeds langer, uiteindelijk zouden ze de hele nacht duren.

Het was voor ieder van ons anders, Thomas was bijvoorbeeld 2 keer zolang wolf als ik.

Ik keek bang naar Jordan. 'Je moet hier weg, Bertram is nogal kwaad dat wij,' begon ik, maar de wolf sprong al uit de bosjes. Hij gromde naar Jordan en ik zag een paar bloedplekken in zijn vacht. Wat had hij gedaan?

Bertram rende naar Jordan en vloerde hem. Ik gilde hard en even keek de wolf opzij, maar richtte zich toen weer snel op de jongen onder hem.

Bertram sloeg Jordan een paar keer met zijn sterke poten en schopte hem in zijn maag.

Jordan probeerde de wolf verwoed van zich af te halen, maar hij was niet sterk genoeg.

Ik rende naar de jongens toe en gooide me op de wolf. Ik probeerde hem van Jordan af te trekken, maar Bertram gooide me gemakkelijk van zich af en haalde uit met zijn klauw.

Pijn schoot door mijn rechterarm en ik schreeuwde van pijn. Ik legde mijn hand op de wond en voelde het warme bloed tussen mijn vingers.

De andere jongens kwamen uit de bosjes rennen, sommige mensen andere nog wolven.

De mensen renden naar mij toe en keken naar mijn wond.

De wolven stortten zich op Bertram. Pascal duwde hem van Jordan af en duwde zijn kop hard tegen zijn flank. Hij gromde hard en een huivering ging door me heen. Dit gaat niet goed, dacht ik, helemaal niet goed zelfs.

Bertram hapte in Pascals nek en slingerde hem naar recht. Mijn vriend jankte hard en ik krabbelde naar hem toe.

De wond was niet groot, maar bloedde wel hevig. Ik scheurde een stuk van mijn shirt (Jordans shirt) af en depte het bloed.

Pascal likte aan mijn arm en probeerde het bloed te stoppen. Zijn ogen keken mij bezorgd aan.

Bertram had zich inmiddels op Andrew gestort. De wolven hapten en gromden naar elkaar. Ze beukten op elkaar in en ik kon niet goed zien wie er slechter aan toe was.

'EN NU IS HET GENOEG!' riep ik en de wolven keken me aan. Door mijn rang kon ik harder en overtuigender praten. 'GODVERDOMME!'

Bertram keek me vreemd aan, alsof ik Milena niet meer was. In ieder geval niet meer de Milena die hij kende. Het deed pijn, maar ik wist dat ik het veroorzaakt had.

~

De wond in Pascals nek was rood geworden. Het was inmiddels opgehouden met bloeden, maar je kon duidelijk de afdrukken van Bertrams bek zien.

Hij verzekerde me dat het goed ging, maar aan zijn bleke gezicht zag ik dat hij loog.

Bertram werd vastgehouden door een paar anderen en ik liep geschokt naar Jordan. Ook hij was bleek en had een doodsbange uitdrukking in zijn ogen. De sneeuw in zijn haar was nog lang niet zo wit als zijn huid.

'Gaat het?' vroeg ik en wist meteen dat het een domme vraag was.

Jordan knikte afwezig. Ik pakte zijn hand en kneep er even in.

'Het spijt me,' zei ik en ik wende mijn blik af. 'We waren dronken en deden dom. Dit was nooit gebeurt als ik gewoon was blijven zitten. We waren gewoon domme tieners, we bedoelden er niks mee.'

Ik zag iets breken in zijn ogen. 'Voor mij was het veel meer dan gewoon tienergedrag. Ik heb nog nooit een meisje boven genomen, dat doe je alleen met speciale meisjes.'

Ik hapte even naar adem. Ben ik zo blind geweest?

'Ik hou echt van je Milena,' fluisterde Jordan. 'En na vannacht dacht ik dat jij misschien ook wel iets om mij geeft. Maar anders dan Bertram schop ik het niet uit de friend-zone.'

'Jordan,' fluisterde ik, maar er kwam niks meer uit. Ik wou zeggen dat ik van hem hield, dat ik bij hem zou blijven, dat ik bij niemand liever zou zijn. Maar dat waren leugens. Ik wou het wel, maar op een andere manier dan hij.

Jordan wende zijn blik af en ik draaide me om. Ik liep naar Pascal toe en keek nog een keer naar de wond.

'Wordt ik nu een weerwolf?' grapte hij en ik gaf hem een mep op zijn arm.

'Milena?' Ik draaide me om en zag Bertram staan, met een paar handen om zijn armen.

Ik liep aarzelend naar hem toe. 'Milena,' mompelde hij nog een keer en ik zag verdriet in zijn ogen. 'Ik dacht echt dat jij anders was. Dat jij geen slet was. Ik had het zo te zien mis.' Hij schudde de handen van zich af en liep weg.

Een felle pijn schoot door mijn lichaam. Ik zakte door mijn knieën en huilde. Ik kwam niet meer overeind.

~

Weken gingen voorbij. Ik ging met steeds minder mensen om. Ik at niks meer, je kon mijn botten voelen onder de dunne laag huid. Ik ging dagen niet naar school. Ik huilde veel. Ik had een paar keer bovenaan mijn balkon gestaan, met de gedachte te springen. Vaak had ik het mes gepakt en hem naast me gelegd.

En allemaal door die ene zin: 'Nu is het tijd om je vol te zuipen.'