Pentagram

Hoofdstuk 17

'Het gaat echt niet goed met je Milena,' zei mijn vader bezorgd en haalde zijn hand over mijn bol. 'Je ziet zo bleek en bent zo stil. Dit is niet het levendige meisje waar ik zo van houd.'

We zaten aan de keukentafel. Ja, mijn ouders waren weer bij elkaar. Hoe ze het voor elkaar hebben gekregen snap ik ook niet.

Ik keek moeilijk naar de cracker voor mij. Ik wist dat als ik hem zou eten, ik hem later toch zou uitspugen. Ik kon de laatste tijd niets meer eten. Niet dat ik er veel behoeft aan had.

'Kom op lieverd, zeg toch iets. Het maakt niet uit wat.'

'Nu is het de tijd om je vol te zuipen,' mompelde ik en de tranen gleden over mijn wangen. Die zin had letterlijk mijn leven verneukt.

~

Ik lag op mijn bed en staarde naar het plafond. Het wit deed pijn aan mijn ogen, maar ik kon niet wegkijken.

Mijn moeder werd gek van de gedachte dat ik "misschien" depressief was. Misschien leek een beetje onnodig vanuit mijn oogpunt.

En toen werd mijn blik aangetrokken door het verslag. Het lag op mijn nachtkastje.

Ik greep ernaar en zocht de bladzijde waar ik gebleven was. Ik gleed even met mijn koude vingers over de bladzijden. De zachte streling liet me huiveren.

Ik begon te lezen. Het was lang, erg lang. En toen opeens, waren de bladzijden leeg.

Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek verward naar de lege pagina. Dit klopte niet, hier klopte helemaal niks van.

Mijn hart ging tekeer. Dit kon niet waar zijn.

Ik sloeg de pagina's om en zag dat na 10 lege pagina's eindelijk weer iets geschreven stond. En natuurlijk was dit geen leuk nieuws.

~

'Milena?' Pascal klonk verward. Zijn blonde haren zaten door de war en zijn bruine ogen waren groot. 'Wat doe jij hier? We hebben je weken niet gezien.' Hij liep naar me en sloeg zijn armen om me heen.

Zijn omhelzing deed pijn en slaakte een kreet van pijn. De jongen liet me snel los en ik zakte op mijn knieën.

'Milena?' vroeg Jack toen hij uit de bosjes tevoorschijn kwam met achter zich de rest van de roedel. 'Wat is er met je gebeurd?'

Ik kwam moeizaam overeind en sloeg een arm om mijn middel, of wat er nog van over was.

Ze hebben lampen Milena, dacht ik, geen wonder dat ze je kunnen zien.

Bertram liep naar voren en ging naast Jack staan. Er zaten donkere strepen onder zijn ogen. 'Je ziet er vreselijk uit,' grapte hij en ik kon niets anders dan lachen, wat een gorgelend en schor geluid leverde.

'Jij ziet er anders ook niet goed uit,' mompelde ik en zag hem glimlachen. Het warme gevoel kroop mijn lichaam weer in en nestelde zich in mijn buik.

'Wat doe je hier Milena?' vroeg Steve en hij keek me met zijn nieuwsgierige ogen aan.

'Het verslag,' zei ik zacht. 'Ik ben ergens achtergekomen, iets wat jij misschien wel wil weten Andrew.'

De jongen fronste zijn wenkbrauwen. Hij keek verward on zich heen.

Het ging pijn doen, dit zeggen. Het kon niet anders, het moest.

~

"Dag 31. We hebben een van de mannen eindelijk teruggevonden. Hoe ze ontsnapt zijn is nog steeds niet duidelijk, maar wel weten we dat er medewerking van binnenuit is geweest. Zonder dat kom je nooit uit die kamer.

De man die we hebben gevonden is Harold Irwin. Hij was de oudste van de groep.

Doordat we geen bacteriën in het gebouw wouden, hebben we Harold wat medicijnen gegeven.

Het spijtige nieuws is dat de medicaties niet goed aansloten met het Gen en Harold Irwin is overleden aan genetische vergiftiging."

'WAT?' schreeuwt Andrew. Hij rukt zich los van alle handen en loopt drijvend naar me toe. Hij hief zijn vuist en liet hem neerkomen op mijn kaak.

Ik schreeuwde het uit van de pijn en viel op de grond. Pijn schoot door mijn hele lichaam en donkere vlekken dansen voor mijn ogen.

Jack rende naar me toe en hielp me overeind. 'Waar sloeg dat op?' vroeg hij kwaad.

'Op haar kaak, zag je dat niet?' zei Andrew uitdagend. De woede in zijn ogen liet me huiveren. Hij zag er altijd zo rustig uit.

'Je snapt het echt niet, hè?' vroeg ik zacht en ik keek op naar de boze jongen. 'Je vader heeft zich opgeofferd zodat de anderen konden ontkomen.' Ik begon harder te praten. 'Ik snap dat je boos bent en dat je nu antwoorden wilt op andere vragen, maar..'

'Ze zeiden dat mijn vader is omgekomen bij een auto-ongeluk!' riep Andrew. Tranen stonden in zijn ogen. 'Waarom vertel je me dit. DIT IS NIET GRAPPIG!'

'DAT WAS OOK NIET DE BEDOELING!' schreeuw ik terug. 'JE WEET NIET HOELANG IK HEB LIGGEN NADENKEN OVER HOE IK DIT MOEST GAAN VERTELLEN.' Mijn stem werd hoger en ik stond op het punt om te gaan gillen. 'IK BEN VOOR JOU HIER HEEN GEKOMEN. JE VADER IS EEN HELD GODVERDOMME, MAAR JIJ LIJKT DAT MAAR NIET TE BESEFFEN.'

Bertram komt naast me staan en legde zijn armen om me heen. Zijn geur kalmeerde me en ik begon weer zachter te praten. 'Onze vaders waren ontsnapt uit het lab en gevlucht, maar ze werden opgespoord. Jouw vader heeft ze gered Andrew. Wees daar trots op.'

De woede in Andrews ogen was weg en hij zakte door zijn knieën terwijl hij begon te snikken.

Ik verborg mijn hoofd in Bertrams shirt. Het voelde daar veilig.

'Ons broederschap ligt aan diggelen,' mompelde Steve. Hij haalde een hand door zijn haar.

Ik knik. 'Ik ben hier niet gekomen omdat ik terug bij de roedel wil, alles behalve dat. Ik kom jullie vertellen dat de wetenschappers een goedje hebben uitgevonden om het Gen te verminderen en te voorkomen dat we ooit nog wolf worden. Als we willen kunnen we er naartoe gaan en ons laten injecteren.'

'Dat is eigenlijk geen optie meer,' zei een stem en ik huiverde. Niet weer, niet weer die poppenstem. Het gelaat van Meredith kwam de bosjes uit en grijnsde vals.

Mannen pakten de jongens vast en een jongen trok mij van Bertram weg. Zijn handen waren zacht.

Ik hapte naar adem. Ik had deze handen zo vaak een high-five gegeven, zo vaak dat prachtige handschrift zien schrijven, zo vaak in mijn hand gevoeld.

Ik sloot mijn ogen toen ik zijn stem hoorde. 'Het spijt me Milena,' zei Jordan.

~~~~~~

(A/N)

Korte mededeling:

Ik ben een nieuw verhaal aan het schrijven op mijn laptop en ben van plan die ook online te gaan zetten. Doordat ik het op mijn laptop schrijf worden de hoofdstukken langer en beter. Het boek heet: children of Nature en ik zet de beschrijving hier onder. Bedankt voor alles!

De aarde is compleet vervuild. Elke dag worden meer bomen gekapt en meer rivieren vervuild. Mensen gaan dood door luchtvergiftiging en zijn erg verzwakt. De opbloeiende cultuur is erg gedaald en mensen zijn de oude talen vergeten.

Maar als een jongen genaamd Andrew in aanraking komt met een meisje genaamd Melody, blijkt dat de wereld in zijn handen ligt. En dat hij moet opschieten, erg moet opschieten.