Pentagram

Hoofdstuk 13

We zaten in een kring om een groot kampvuur. Ik was het enige meisje en ik voelde me op zich niet heel erg op mijn gemak bij deze lange en gespierde jongens.

Het vuur was warm. Het danste vrolijk mee op de maat van de wind. Het liet ons schijnsels zien van een roedel wolven, rennend door de bossen.

Ik legde mijn hoofd op Pascals schouder. We waren weer normale mensen en ik was nogal moe. De nachten hiervoor had ik nachtmerries, dus ik had ik niet veel geslapen.

'Dus wat jullie beweren is dat onze vaders allemaal met een project meededen?' vroeg Andrew gepijnigd. Hij was net als alle andere lang. Hij had lang bruin haar dat in een staartje in zijn nek was vastgebonden.

Ik knikte. 'Het was niet de bedoeling om wolven van onze vaders te maken. De wetenschappers waren opzoek naar een speciaal gen in ons om ons lichaam beter te laten functioneren. Het was iets over een brutaal gen, dat doet wat hij wil.'

'Dat hij doet wat hij wilt, hebben we nu wel gemerkt,' mopperde Steve.

Ik glimlachte even zwak naar hem. 'Het was niet de bedoeling van deze mensen om ons zo te vervormen. Het ging per ongeluk en toen waren ze zo nieuwsgierig dat ze dit gen verder hebben gemuteerd totdat onze vaders ook echt als wolven konden lopen en grommen. De eerste paar keren was het wankel, net als bij ons. Ons gen ontwikkeld zichzelf verder, het is slimmer geworden.'

'En waarom weer jij hier zoveel vanaf?' vroeg de jongen met de donkere huid, Thomas dacht ik. 'Ben jij soms een wetenschapper of zoiets?'

Ik schudde lachend mijn hoofd. 'Ik heb erover gelezen en heb mijn theorie verder uitgedacht. Het gen blijkt met een bepaald medicijn in reactie te zijn gekomen, waardoor er veranderingen in het lichaam werden veroorzaakt. Het was sowieso al bekend dat onze vaders een speciaal geval waren. Normale mensen konden wel tegen het medicijn, maar bij hen veroorzaakte het dus vervorming van cellen en verandering van gedrag.'

De jongens keken mij verwachtingsvol aan, maar ik snapte niet waarom.

'En dat teken op je hoofd? Wat heeft dat te betekenen?' vroeg Hurley nieuwsgierig. Ja, Hurley uit mijn klas was ook een deel van onze roedel.

Ik raakte met mijn wijsvinger voorzichtig mijn voorhoofd aan en maakte het teken na.

'Ik weet het niet,' mompelde ik. 'Mijn vader had ook zo'n teken op zijn kop.' Ik stond op en liep de kring uit.

'Mijn vader werd gekozen als leider van zijn roedel. Ik ben een meisje, ik kan dat niet.'

'Nou, toen we die open plek tegenkwamen, voelde ik een soort aantrekkingskracht die ons naar jullie toe leidden,' zei Andrew. Hij liep naar me toe en legde een hand op mijn schouder. Ik hoorde Bertram grommen.

'Die voelde ik ik ook,' mompelde Thomas.

'Die voelden we allemaal,' zei Jack met zijn zware stem. Hij stond op en ging voor me staan. 'Jij bent de leider van onze roedel. Door jou aantrekkingskracht zijn we bij elkaar gekomen, dat moet toch iets betekenen. Ik denk dat jij uitermate slim bent en ons geweldig kan leiden.'

Ik keek hem recht in zijn groene ogen aan. Er lag een grijns om zijn lippen en ik kon er niks aan doen, maar ik moest terug lachen.

Ik draaide me om naar de andere jongens en zag dat ze allemaal verwachtingsvol naar mij keken. Ze stonden naast elkaar, voor het vuur. Ze zagen eruit als broers en ik was hun zus.

'Oké,' zei ik. Ik verhief mijn stem een beetje. 'Als je het ermee eens bent dat ik de leidster wordt van deze roedel, zeg dan ja.'

Het was even stil, maar toen zette Pascal een stap naar voren en antwoordde. 'Ja.'

Aarzelend stapte ook Thomas naar voren. Hij knikte even.

'Jij lijkt me een geweldig leidster,' zei Steve en hij keek enthousiast. Hij was dan wel ouder dan mij, ik had het gevoel dat hij nog steeds alles zag door de ogen van een kind.

De rest knikte ook en ik zag Bertram even trots kijken.

'Oké dan.' Ik klonk voor het eerst sinds tijden echt zelfverzekerd. Ik rechte mijn rug en keek de jongens één voor één aan. 'Dan gaan we nu...'

Ik werd afgekapt door een vrouwelijke stem. Het was een hoge stem, zo eentje die je bij een barbiepop verwacht. 'Ze moeten hier ergens zijn. Dit is de perfecte nacht voor een transformatie, het is koel en vochtig.'

Ik ademde diep in en hield mijn afschuw in bedwang. Ik wist maar al te goed wie die barbiepop was. Ik heb er zo ongeveer een dag mee opgescheept gezeten in het wetenschapslab: Meredith Orgestra.

~~~~~~

(A/N)

Wow, lange hoofdstukken. Ik heb de laatste tijd veel inspiratie en tijd om te schrijven, daardoor worden de hoofdstukken ook wat langer.

Als er iets onduidelijk is, vertel dat dan in de comments, dan kan ik dat in een later hoofdstuk misschien uitleggen.

Ik heb al 150 reads gehaald en wil jullie daarom bedanken. Ook wil ik jullie vragen om je vriend(inn)en over dit verhaal te vertellen. Ik zou het geweldig vinden om meer reads te krijgen.

Hopelijk vinden jullie het net zo leuk om dit verhaal te lezen als ik het vind om te schrijven.

Xx