Pentagram

Hoofdstuk 15

Ik zat naast Hurley. De jongen waar hij altijd naast zat was naar de tandarts of zoiets en Jordan was nergens te bekennen.

Het was 2 maanden na het incidentje met de mensen uit het wetenschapslab en ik begon meer met Hurley op te trekken.

Ik krabbelde wat in mijn schrift toen de deur openging en Jordan naar binnen kwam met sneeuw in zijn haar. Hij keek even verbaasd naar zijn plek en toen naar mij.

'Meneer Sharp,' begon onze geschiedenisdocent, 'is er een rede waarom u zo laat bent?'

Jordan keek boos naar de grond en balde zijn handen tot vuisten. 'Ik moest nog iets halen, ik had nogal een tijdslimiet. Maar ik merk nu dat die al verstreken is.' Hij ging op zijn plek zitten en keek uit het raam.

Ik keek naar mijn tafeltje. Het was niet de bedoeling geweest hem te kwetsen, wist ik veel dat hij nog naar school zou komen.

~

Ik legde mijn hand op Jordans schouder en hij keek verschrikt op. Toen hij mij zag, glimlachte hij licht.

'Het spijt me dat ik er niet zat bij geschiedenis,' begon ik en ik ging op de stoel naast hem zitten. De aula was verlaten, we hadden pauze en iedereen ging naar buiten om een beetje van de sneeuw te genieten.

'Het maakt niet uit,' zei Jordan en hij keek me aan met zijn grijsblauwe ogen en ik voelde me nog schuldiger. 'Het is gewoon dat sinds jullie weten dat jullie,' hij keek even om zich heen en zag dat er niemand was, 'wolven zijn, jullie me nogal negeren. We deden vroeger altijd alles samen en nu kies jij Hurley opeens boven mij.' Hij wende zijn blik af.

'Wat kan ik doen om je beter te laten voelen?' vroeg ik en legde mijn hand onder zijn kin zodat hij me aan moest kijken. Ik keek hem doordringend aan.

'Gewoon een film kijken bij mij thuis,' stelde hij voor en ik knikte. 'Mijn ouders zijn bij vrienden, dus we kunnen pizza of zoiets bestellen.'

Ik lach even en knik. 'Pizza en een film klinkt goed.'

'Meteen na school?' vroeg Jordan en ik zag die kuiltjes weer in zijn wangen. Ik knikte en ze werden nog dieper.

De bel ging en we strompelden allemaal weer naar onze lokalen, maar wel met 1 zorg minder.

~

Jordans huis was groot. Het had drie verdiepingen, een balkon en een grote tuin met vijver. Zijn vader had een baan bij het ziekenhuis, dus hij verdiende veel geld.

Ik liet mijn ogen door de woonkamer glijden. 'Nieuwe stoel?' vroeg ik en hij knikte.

Het was al een tijdje geleden dat ik hier was geweest, maar het voelde wel vertrouwd.

'Wil je iets te drinken?' vroeg mijn vriend terwijl hij naar het aanrecht liep. 'We hebben vast wel cola of zoiets. Of heb je liever water? Of melk?'

Ik stak mijn tong naar hem uit. Hij wist over mijn afgunst naar melk en plaagde me er graag mee.

'Water is goed hoor,' zei ik en ik ging op de leuning van de grote leren bank zitten. Hij zag er hard uit, maar was heerlijk zacht.

Hij deed de kraan open en vulde het glas met water. Voor zichzelf schonk hij een glas vruchtensap in.

Hij gaf me het water en ik keek hem boos aan. 'Je zei niet dat er vruchtensap was!'

'Jij en sap gaat niet goed samen Milena,' zei hij en hij raakte mijn neus aan met zijn wijsvinger.

Ik stak mijn tong naar hem uit en plofte neer op de bank.

Toen kwam Josh naar binnen rennen. De vrolijke boxer begroette me met een lik in mijn gezicht en ik zetten uit voorzorg mijn glas op het bijzettafeltje.