ေမွာင္မဲေနတဲ့အခန္းငယ္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ္ပိတ္မိေနခဲ့တယ္။ အသံမထြက္ပဲ ႐ိႈတ္ငိုေနမိတယ္..ကြၽန္ေတာ္ ဘာအတြက္ဝမ္းနည္းေနပါသလဲ? ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြမဆံုးခင္ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့အခန္းတံခါးပြင့္သြားေလေတာ့ အလင္းတန္းတစ္ခုကြၽန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္။
အလင္းတန္းနဲ႔အတူ လူတစ္ေယာက္ေပၚလာခဲ့တယ္။ ဒီလူက...ဟုတ္ပါတယ္...စစ္ပါ စစ္.. ကြၽန္ေတာ္ရင္းႏွီးတဲ့အျပံဳးေတြနဲ႔ျပံဳးျပေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေက်ာခိုင္းၿပီးလွည့္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ဟင့္အင္း မရပါဘူး မထြက္သြားရဘူး...ကြၽန္ေတာ္႐ွိသမ်ွအားနဲ႔ သူ႔လက္ကိုဆြဲထားမိတယ္..ၿပီးေတာ့ ေအာ္ေနေပမယ့္အသံမထြက္ႏိုင္တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုနဲ႔ႀကိဳးစားၿပီး သူ႔နာမည္ကိုရြတ္လိုက္မိတယ္။
"ဂုဏ္...ဂုဏ္... ရရဲ႕လား''
မ်က္စိအစံုကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အျမင္အာရံုေဝဝါးဝါးကတစ္ဆင့္ကြၽန္ေတာ္ျမင္လိုက္တာက ထက္လင္း....
"ေရ...''
"ေရာ့ ဒီမွာေသာက္လိုက္''
"ငါ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ''
"မင္း Accidentျဖစ္ၿပီး ေဆးရံုေရာက္ေနတာ...ေမ့ေနတာ 2ရက္ေလာက္႐ွိၿပီ''
Accidentျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ၿပီးေတာ့...
"စစ္..... ကိုစစ္ေကာ''
ထက္လင္းရဲ႕အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္ေစာင့္မေနေတာ့ဘူး။လက္မွာသြင္းထားတဲ့ အပ္ေတြ...ႏွာေခါင္းကေအာက္စီဂ်င္ပိုက္..ကြၽန္ေတာ္အကုန္ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ဖိနပ္မစီးႏိုင္ပဲအ႐ူးတစ္ေယာက္လို ေျပးၿပီး လိုက္႐ွာေနမိတယ္။ ကိုစစ္ေလာက္ မထိခိုက္ေပမယ့္ ေခ်ာ္လဲထားတဲ့ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြရဲ႕ နာက်င္မႈကိုအံတုၿပီး တိတိက်က်မသိရတဲ့ ကိုစစ္ကိုထားတဲ့လူနာခန္းကို႐ွာေနမိတယ္။ ကိုစစ္႐ွိဦးမွာ ဟုတ္တယ္..ကြၽန္ေတာ့္ကိုထားၿပီးထြက္သြားစရာအေၾကာင္းမွမ႐ွိတာ။
"ဂုဏ္....ေနဦး...ဘာလို႔အ႐ူးလိုေျပးေနတာလဲ...မင္းလည္းလူနာပဲကြ။ မင္းမွာ႐ွိတာ ႏွလံုးေရာဂါေနာ္ စိတ္လႈပ္႐ွားမလြယ္စမ္းပါနဲ႔ ေသခ်င္ေနလား''
YOU ARE READING
If your love isn't for me..?
Romance(Unicode) နဲ့ဖြည့်ပေးထားပါတယ်ရှင်။ "မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္ခဲ့မိလို႔... အျမဲၿမိဳသိပ္ထားခဲ့မိတဲ့ကိုယ့္အခ်စ္ေတြမင္းကိုအျမဲေပးခ်င္ခဲ့တယ္... ကိုယ္႔အျဖစ္က.. မိုးပ်ံပူေဖာင္းေလးတလံုးအျမင့္ကိုတက္ႏိုင္ဖို႔.. မိုးေပၚတက္သြားတာကို လွမ္းမဖမ္းပဲ.. ေငးေနလိုက္မိသလိုမ်ိဳး...
