Cornered

Chapter 18

Chapter 18

Pissed

"Oh? Kumain na muna kayo..." it was tita Llyana. May dala dala syang tray ng pagkain. Ipinatong nya yon sa isang maliit na table dito sa kanilang music room. Kakatapos lang naming mag praktis ng pag pa piano.

"Salamat po tita" papapasalamat ko. Ngumiti at tumango si tita bago umalis.

Tumayo sya at inabutan ako ng isang baso ng juice at sandwich.

"Sweet!" tudyo ko. Sumimangot naman sya at tinawanan ko.

"You really know how to piss me off" walang laman nyang sabi at uminom sa baso nya.

"Yeah" I chuckled at uminom na din. Agad din naman naming naubos yung pagkain.

"Want to go somewhere?" He suddenly asked. Kumunot ang noo ko sa kanya.

"Where?"

"Basta sumama ka!" madiin nyang utos. Aapila pa lamang sana ako ng dire diretso syang lumabas ng kwarto.

I sighed. Wala na akong nagawa kundi sundan sya.

Naabutan namin si tita Llyana sa sala at may tinatahi na damit.

"Oh, Traven pasaan kayo?" tanong nya ng makita kami. Di sya pinansin nito at diretso lang ang lakad.

He's always been like this. Sa akin lag hindi, I guess. Pag may taong lalapit sa kanya, hindi nya pinapansin. He always wear that 'the world is about to end' face. And worst kahit sa mga kamag anak nya ganto sya.

Kitang kita ko kung paano lumungkot ang mukha nya. Naaawa ako para kay tita. I think, ginagawa nya ang lahat para kunin ang loob ng anak nya. But Traven doesn't really care.

"Tita may bibilhin lang po" ako na yung sumagot. Ngumiti sya sa akin ng mapait. Tumango naman ako.

Agad ko namang sinundan si Traven. At nang nasabayan ko na sya ng lakad ay nagasalita na ako.

"We're you always been like that?" tanong ko ng di tumitingin sa kanya.

"Hmmmm?" kita ko sa gilid ng mata ko ang pakunot ng noo nya.

"I mean your being stubborn" nag buntong hininga sya at ibinaling muli ang tingin nya sa dinadaanan.

"Di mo ako sinagot" sabi ko. Nung nasa tapat ng kami ng isang kulay pulang wigo ay tumigil sya na sya rin namang ginawa ko. Humarapa sya sa akin.

Hinuli nya ang bewang ko at hinapit ako palapit sa kanya.

He looked at me with so much passion and adoration. And I can't took my eyes off him.

"I don't care if it's wasn't you. You're all that matters to me" I sighed.

Lagi syang ganito. Ilang beses ko nang nakita ang pagbalewala nya sa ibang tao. Kahit yung mga lumalapit sa kanya. At kahit yung mga kamag anak nya. Worst, pati ang mama nya.

Di ko alam kung ano ang problema. But everytime that i will ask him , ngiti lang ang sagot nya.

"What if we didin't meet? What if di tayo nagkakilala. Ganyan ka pa rin ba?" tanong ko.

"No one met by chance , Gwen. It's inevitable" natulala ako sandali sa kanya. Saka lang ako natauhan ng yakapin na nya ako.

No one met by chance. Yeah, that's true. I hope so.......

"Hey, kailan ka pa natutong magsalita ng ganyan ha?" tudyo ko.

"Starting from the day when I met you" hinampas ko sya sa dib dib.