AYNADAKİ KİMLİĞİM.

YENİ BİR HİS

Saat 07:00 baş ucunda çalan alarmın sesiyle yavaşça gözlerimi açtım, bir alarm sesi benden başka kimseyi mutlu edemez herhalde, normal insanlar gibi uyanmak paha biçilmez bir his . Bu sabah odam olması gerekenden farzla soğuk, başımı yastıktan yavaşça kaldırdığım sırada kapının açık olduğunu fark ettim. Bu kapıyı kim açtı? Aslında hiç şaşırmadım sadece merak ediyorum ben açmış olabiliriyim diye. Bütün sorularımı ardımda bırakıp kapıyı kapattım ve üzerimi değiştirip eşyalarımla evden çıktım. Okula geç kalmak üzereyim, hızlı adımlarla yürürken karşıdan bir kadının bana doğru geldiğini fark ettim, tam önümde durdu.

" Yanlış anlama lütfen beni ama sana bir şey soracağım." Geç kalıyorum, gevezelik dinleyecek vaktim yok.

" Boş kelimeleri kenara bırakıp direk soruya geçerseniz dinliyorum."

" Sen tek mi yaşıyorsun birde hiç akraban falan yok mu, evine senden başka giren kimseyi görmedim." Neden benim hakkımda bu kadar meraklı?

"Çekilin lütfen, gereksiz şeylerle ilgilenmediğimi söylemiştim." Kadının yanından omuzuna sürtünerek geçtim, hızlı adımlarla ilerlerken arkamdan son sorusunu sordu

"Dün gece neden sokağın ortasında dikildin onu söyle bari, kapını da kapatmadın."

Kendime sorduğum soruların ilk cevabını aldım sonunda, ama bu cevap bana farklı sorular sorduruyor. Neden yaptım, ne zaman yaptım, neden hatırlamıyorum, onu yapan gerçekten ben miydim?
İlk iki ders uyuyarak geçti, teneffüs zilini duyduğum gibi tuvalete koşmaya başladım, anlamsızca aynalara bakmak istiyorum. Hayatımın en önemli ve en anlamsız görüşmesini yapmaya gider gibiyim. Tuvalete girdiğimde kendimi aynanın karşısında buldum, hırsla ve nefretle kendime bakıyorum, güç, hırs aynı kelimeler. Kulağımda kendi sesim ilişti.

"Hazır mısın Elif, her şey yeni başlıyor." Aynada gördüğüm kız iyice çirkinleşti, simsiyah büyük göz bebekleri, nemrut ve büzük cildi.

" Unutma her şey benim kontrolümde, bana karşı koyamazsın."
Derken birden bakışları cildi sesi hisleri değişti. Gözleri buğulu, cildi daha masum ve temiz bir kıza dönüştü.

"Yapma Elif, mecbur değilsin. Artık huzurlu yaşa baskı altında kalma, ailene git Elif." Bu nasıl bir his peki? Yeni tanıştım, çok güçsüz ve çaresiz hissediyorum.

"Yapmayacaksın, senin ailen yok Elif. Sadece sen varsın ve kimseye ihtiyacın olmayacak sen ve ben varız. Hayatında güçlenmek için çabalayacaksın anladın mı beni?"

İki farklı ses, iki farklı bakış, iki farklı his ve aynı iki kişi aynanın karşısında durmuş sürekli bir şeyler yapmamı söylüyorlar. Kafam karıştı ve göz kapaklarım çöküyor. Bu ne böyle, dayanılamaz bir ağrı var başımda. Sesler git gide derinleşiyor daha yüksek ve inatçılar, kendimi hissedemiyorum, iyice uyuşmaya başladım. Bacaklarım tutmuyor ve gözlerim kararıyor, hiç iyi hissetmiyorum...

#Aynanın karşısı da dikilen bir kurban, onu komut veren kişilikler. Artık her şey kontrolden çıktı, reddetmek başa daha büyük dert açtı. Kendisiyle savaş veren zavallı kurban, yense de zararda, yenilse de. Bencil psikolojisi karşısında iyice köşeye sıkıştı.

Başım ağrıyor, kendimi yorgun hissediyorum. Gözlerimi yavaşça açtım ve kendimi revirde buldum. Aydınlık ve ferah revirde yatıyorum, başımı hafifçe yana doğru eğdim ve o çocuğu gördüm, dün çarpıştığım çocuk Enes. Baş ucumda bir koltukta ayaklarını sehpaya uzatmış oturuyor bir yandan da elindeki telefonla uğraşıyor.

"Neden buradayım ben?" Enes hiç istifini bozmadan hatta yüzüme dahi bakmadan mırıldanarak bayıldığımı söyledi. İlk defa umursamaz olan taraf ben değilim.