AYNADAKİ KİMLİĞİM.

ENES ÖZET-2

Gece babamda kalacağım, aslında burada kalmaktan nefret ediyorum ama annemede gidemem çünkü bunalmaya hiç halim yok, en azından babama gözükmezsem ve eğer bir şeye morali bozuk değilse varlığımı fark etmez bile.  Elifi eve bıraktıktan sonra annemle bağ kafede buluştum, eğer dışarıda buluşacaksa buluşma yerimiz her zaman burasıdır. Saat 08:00 diye kararlaştırmıştık ama annem tabiyki her zaman olduğu gibi son dakika işleri yüzünden geç kaldı. Saat 08:45’te kafeye girdiği gibi garson anneme beni işaret etti, oturduğumuz masa fiks ama bazen dolu olduğundan başka yerlerde oturmak durumunda kalıyoruz aynı bugün olduğu gibi.  Annemi görmezden gelip başımı cama çevirdim ve bunaltan enerjisiyle karşıma oturdu.

“Tatlım, son dakika işim çıktı çok beklemedin değil mi?”  Sanki her sorusu beni çıldırtmak için.

“Saat 8’den beri bekliyorum sadece.” Elimi tutup gönlümü almak için baskın bakışlarını üzerime dikti.

“Biliyorsun, isteyerek yapmıyorum tamamen işler yüzünden.”

“Tamam anne önemli değil.”

“Evet neler yaptın bu gün.” Aslında bir annenin oğluna sorabileceği en doğal soru ama benim hissettiklerim sadece annemin bu gün neler yaptığımı öğrenip kendince yanlış gelen noktalara burnunu sokmak istemesi.

“Bir şey yapmadım anne aynı şeyler.”

“Şu sıralar biraz düşünceli görünüyorsun merak ediyorum seni.”

“Bir sorun yok, yorgunum biraz.”  Telefonunu çıkarttı.

“Yorgunmusun! Fitness hocanla konuşmadın mı bu durumu neden yoruluyorsun.”

“Konuşmadım anne!” Gerçekten çok sıkılıyorum, en kötüsü de annem kalkana kadar burada birlikteyiz.

“Olmaz öyle şey bir arayayım bakalım daha hafif bir program ayarlayabilir mi?”  Telefonu elinden çekip gözlerinin içine baktım.

“Anne lütfen ne diyeceksin arayıp, yarın gitmem dinle.....” Söylediklerimi umursamadan kızgın ve diktatör gözlerle baktı.

“Enes ne yaptığının farkında mısın, lütfen bunu bir daha tekrarlama ve telefonumu geri ver. “ Hayatıma burnunu sokarken o ayıp etmiyor ama ben buna engel olurken ayıp ediyorum.

“Arama ama, Lütfen!!”  Gözlerinden ateş fışkırıyor.

“Ne yapacağıma sen karar veremezsin Enes çim.  İsteksizce bıkkın ifadeyle telefonu verdim, aldığı gibi Fitness hocamı aradı annem konuşurken camdan dışarıya odaklandım, sinirden dişlerimi sıkarken derin nefesler aldım. Gerçekten bazen sabrım taşıyor.  Telefonu kapatıp sinirime sinir katan neşesiyle bana döndü

“Tamamdır hayatım bunuda hallettim.”  Başımı yana eğip mutsuz ifademi yüzüne takındın annemin neşesinin aksine sinirden boğazındaki damarlarım şişti.

“Sana bunu yapmamanı söyledim.” Söylediğimi duymazdan gelip garsonu çağırdı.

“Ne içersin birtanem.”

“Bir şey istemiyorum.”

“Enesçim iç lütfen bir şey.”

“Anne istemiyorum.” İsteyip istememem umurunda değil.

“Enesçim ne olacak içsen.” Kabul edip içmekten başka çarem yok.

“Tamam anne kahve alıyorum.