Yutkunup gördüğüm kişinin Dane olduğuna emin olduktan sonra konuşabildim.
"Ne arıyorsun burada?" Sesim titrememişti. Aksine istediğim gibi otoriter çıkmıştı.
"Seni görmeye geldim." Ağzımdan gülmeye benzer bir ses çıktı. Gideceğimi söylerken fazlasıyla umursamaz olan kişinin şimdi karşıma geçip beni görmeye geldiğini söylemesi fazlasıyla gülünçtü. Sonradan fark ettiğim sigarasından bir nefes daha çekip yere attı ve ayağıyla ezdi.
"Konuşabilir miyiz?"
"Neyi konuşacağız?"
"Soruma soruyla cevap vermesen?" Gözlerimi devirdim.
"Yan sokakta bir park var. Orada konuşuruz. Geç kalmazsın, merak etme."
"Tamam." deyip sıkıntıyla iç geçirdim. Karanlık sokakta yanyana yürümeye başladık. İnatla konuşmuyordum çünkü en son ona yaklaşma çabam hüsranla sonuçlanmıştı. Onun da sessiz kalması işime geliyordu.
Park bomboştu. Sokak lambasının hemen altındaki banka geçip oturunca, yanına geçtim. Bir süre daha kimse konuşmayınca sessizliği bozdum. "Ee? Ne konuşacağız?"
Dirseklerini dizlerine yaslamış, parmaklarıyla oynuyordu. Üzerinde siyah bir kot pantolon ve düz beyaz bir tişört vardı. Koyu renk kot gömleğini üstüne ceket gibi geçirmişti. Yine salaştı ama daha derli topluydu.
"Sana kaba davrandım. Yine." Onaylarcasına içimi çektim. "Grace ben kaza geçirmiş veya bir hastalığa yakalanmiş biri değilim. Ben kendi kendini hasta eden bir insanım. Bana terapide 'bir hatan olmasa burada olmazdın' derken aslında haklıydın. Ben kendi hatasıyla oraya düşmüş biriyim."
"Ama Becky'e, yaptığın şeylerin hata olduğunu düşünmediğini söyledin." diye cevap verdim.
"Çünkü hata olduğunu bile bile yaptım. Ve bilerek yapmam, onları hata olarak görmemi engelledi."
"Neden uyuşturucu aldın Dane?" Sorum onu şaşırtmamıştı.
"Herkesin bir sebebi vardır. Acele etme, zamanla öğrenirsin." dedi. "Nasıl burayı bulduğumu merak etmiyor musun?"
"Bilmem. Zamanla öğrenirim diye düşündüm." dediğimde güldü. Sesli güldüğüne ilk kez şahit oluyordum. Hatta güldüğüne desem daha doğru olurdu.
"Gizemli bir cevabım yok. Hastaneden buldum işte." deyip omuz silkti.
"Sırf kaba davrandığını söylemek için mi hastaneden çıkıp geldin? Kaba olduğunu zaten biliyordum."
"Aniden değişiyorum biliyorum. Yalnızca özür dilemek istedim. Tekrarı olmayacak." Arkasına yaslanıp devam etti. "Hastaneden temelli ayrıldım. Artık ben de yalnızca terapilere gideceğim."
"Öylece elini kolunu sallaya sallaya çıkmana izin mi verdiler?" Bu soruları sorarken bir yandan da şaşırıyordum. Grace Evans ve Dane Wood kavga etmeden yaklaşık 10 dakikadır sohbet ediyordu.
"Hastaneye kendi isteğimle yattım. Zorla yatırılmadım. Biliyorum ardı arkası kesilmeyen sorular soracaksın ama zamana bırak, cevabını alırsın."
"Öyle olsun bakalım." deyip üstelememeyi seçtim.
"Gidelim mi?"
"Olur."
Eve dönüşümüz de en az parka gidişimiz kadar sessizdi. Ardı arkası kesilmeyen sorularımı bir kenara bırakıp normal bir konu açmaya çalıştım.
"Peki şimdi nerede kalacaksın?"
"Önceden büyükannemle kalıyordum. Şimdi kendi evimdeyim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Geçmişe Bağımlı
Teen Fiction"Sanırım en zoru; geçmişinin karanlığı geleceğine adım adım yaklaşan biriyle ileriye bakmaya çalışmak olmalıydı. Onunla olmak, gün batımını izlemek gibiydi. Tek fark, bir daha doğmayacağını ve ebedi karanlığın bizi yakalayacağını biliyordum."
