“Kit… သား… သားက ဘာဆုိတာေမ့ပစ္ရမယ္…”
သူ႕နားထဲေသနတ္သံတစ္ခ်က္ၾကားလုိက္ရၿပီး သူ႕ေရွ႕တြင္ လဲက်သြားသူတစ္ဦး။
“Krist Sama ကြ်န္ေတာ္တို႕တည္းရမဲ့ေနရာေရာက္ပါၿပီ…”
“အင္း…”
သူမ်က္လံုးမ်ားဖြင့္လုိက္မိသည္။ ထုိင္းႏိုင္ငံ။ သူ႕ေမြးရပ္ေျမ။ သူ႕မ်က္လံုးထဲတြင္ အိပ္မက္ေဟာင္းတစ္ခု။ သူ ထိုေမြးရပ္ေျမသို႕ ျပန္လာရျခင္းေၾကာင့္ ထိုသို႕ေသာ အိပ္မက္ကို ျမင္မက္လာသည္လား သူ မေျပာတတ္။ အတိတ္မွ မွတ္ဥာဏ္အခ်ိဳ႕က သူ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြးသည့္ အရာတစ္ခု။
“သန္ဘက္ခါညေနမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ မင္းသား Aroon နဲ႕ေတြ႕ဖို႕ခ်ိန္းဆုိထားပါတယ္…”
“အင္း…”
“ေနာက္ၿပီး Krist Sama အတြက္ အခ်ိန္တစ္ရက္ရတယ္လို႕ Reiji Sama ကမွာလုိက္ပါတယ္…”
Krist မ်က္ႏွာထက္တြင္ ေက်နပ္ျပံဳးတစ္ခု။ သူ Keiji အား အသာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ သူ ေနရာမည့္ အခန္းထိ လိုက္ပို႕ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႕အား ရိုက်ိဳးစြာ ႏႈတ္ဆက္သြားသည့္ Keiji ထြက္သြားသည္ႏွင့္ သူ ကုတင္ေပၚပစ္လွဲခ်လုိက္မိသည္။ သူ႕ မွတ္ဥာဏ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွ ထြက္ေပၚလာေသာ အတိတ္ဆိုးကို သူ ျပန္ေတြးလိုက္မိသည္။
“Mae!!! Mae!!! Por… Mae က…”
မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာေသာ ကေလးငယ္တစ္ဦး… ကူကယ္ရာမဲ့စြာ သူ ငိုေနခဲ့သည္။ ထိုကေလးငယ္ကို တင္းၾကပ္စြာ ေထြးေပြ႕ထားသည့္ လူႀကီးတစ္ဦး။ အျခားႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ခုိကိုးရာမဲ့ေနခ့ဲေသာ မိသားစုတစ္ခု။ သူတို႕ေနာက္တြင္ေတာ့ Yakuza မ်ား… ဂ်ပန္လိုေျပာေနၾကသည့္ စကားတုိ႕ကို သူ တစ္လံုးမွ နားမလည္ေသာ္လည္း သူ႕ဖခင္က သူ႕အား စကားတုိ႕တတြတ္တြတ္မွာေနသည္ကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ သူ႕ဘဝသည္ ထို အမိႈက္ပစ္သည့္ လမ္းၾကားထဲတြင္ အဆံုးသတ္ရမည္ကို ေတြးမိၿပီး ထိုကေလးငယ္သည္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ေနမိသည္။ သူ႕မိသားစုသည္… သူ႕ အေတြးမဆံုးခဲ့ ေသနတ္သံတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ သူ႕ကိုဖက္ထားသည့္ သူ႕ဖခင္၏လက္တို႕ေျပေလ်ာ့သြားၿပီး သူ႕ေပၚလဲက်သြားခဲ့သည္။ သူ႕ေရွ႕မွ သူ႕ကိုပါ သတ္ေတာ့မည့္သူမ်ားကို စူးရဲစြာ သူၾကည့္လုိက္မိသည္။
