DONUK (Ara Verildi)

Korku

Hayatımdaki tüm olumsuzluklara karşın Umut umudumdu sanki.

Soğuyan kahveme iç geçirerek baktım. Yenisini hazırlama zahmetine girmedim ve üstümdeki pijamaları değiştirdim. Kahvaltı saati yaklaşmıştı. Belki Müzeyyen teyzeye yardım ederdim.

Aşağıya indiğimde Müzeyyen teyze çay koyuyordu.
"Günaydın Müzeyyen teyzeee."diyip arkasından sarıldım.
" Kız dur. Sabah sabah bu ne neşe böyle?" diyerek güldü.

"Aaa Müzeyyen teyzecim sen demiyor muydun sabah yüzü gülenin...ımm hatırlayamadım şimdi. Neyse sabah neşe iyidir diyordun işte."
Müzeyyen teyze güldü halime. Bu evde en çok onu seviyordum. Hatta sadece onu seviyordum.

Mutfakta sofrayı hazırlarken o da içeride annemler için bir sofra hazırladı.

Annemlerle kahvaltı yapmıyordum. Öğle yemeği zaten yemiyordum. Fakat akşam Müzeyyen teyze evine gittiği için oturmak zorunda kalıyordum o sofraya.

"Kızım birazdan makineyi çalıştıracağım. Odanda bir şey var mıydı?"

"Bardak var? Yemekten sonra getiririm hemen."

"Yok kızım ben alırım. Sen yemekten sonra doğruca dışarı çık. Hava al biraz. Evde durmak yaramıyor sana."
Kafamı salladım. Yürüyüş fena fikir değildi.

Yemeği bitirince dışarı çıktım. Evimden biraz ilerde spor yapanların kullandığı ağaçlık bir alan vardı. Oraya doğru yürümeye başladım. Sokaklarda kimsenin olmamasına şaşırmıştım. Genelde bu kadar boş olmazdı.

Biraz daha ilerleyince tiz bir çığlık duymamla irkildim. Bir çocuğa ait gibiydi. Etrafıma bakındım. Kız çocuğunu görünce yanına gittim.
Donuk gözlerle sabit bir yere bakıyordu. Gözlerindeki kızarıklıktan ağladığını anlamıştım. Siyah puantiyeli sarı bir elbise vardı üzerinde. Uzun siyah saçlarını ve yeşil gözlerini kendime benzetmiştim. Hali ürkmeme neden olsa da biraz daha yaklaştım ve "Çığlık atan sen miydin?" diye sordum en sevecen halimle.

"Evet." dedi ifadesizce.

Ürkmüştüm ama belli etmiyordum.

"Bir sorun mu var?"

Yüzüme baktı. "Korktum." dedi.
Etrafına bakmaya başladı. Yol kalabalıklaşmaya başlamıştı ve insanlar bize bakıyordu.
Kızın elinden tutup en yakındaki banka götürdüm."Sen burada bekle. Ben sana su alıp geleceğim."dedim ve en yakın büfeye gittim. Bir şişe su ve bir çikolata alıp kızın yanına koşmaya başladım. Fakat kız bıraktığım yerde değildi. "Çocuk! Çocuk!" diye bağırdım etrafıma bakınarak. Nereye kaybolmuştu?
İnsanlar hala bana bakıyordu. Umursamadan bir kadının yanına gittim."Yanımdaki kızın nereye gittiğini gördünüz mü acaba?"

"Hayır, görmedim." deyip uzaklaştı yanımdan.

Nereye kayboldu bu kız?

Yepisyeni bir bölüm daha. 😄Oy ve yorumlarınızı bekliyorum. Keyifli okumalar. Umarım beğenirsiniz...😊

İnstagram : stranger__sn (link profilde)