Güçsüz hissediyorsun, belki gerçekten öylesin. Korkuların,zaafların seni yönetmeye başlamış. Artık onların esirisin.
İliklerine kadar donuk,önemsiz, hissiz hissediyorsun...
Fakat...
Savaşmadan yenilmek mi? Asla!
"Her şey sona ermiş göründüğünde gözl...
Hala ağlıyorken 'iyiyim' demek çok yapmacık olacağından tebessüm etmekle yetindim. Daha yeni tanıştığı biri için fazla samimi ve sıcak kanlı davranıyordu. Bu onun iyi biri olduğunu gösterir fakat iyi olmak her zaman güzel değildir. Bazen kötü biri olman gerekiyor.
Arabadan inerken "Bu arada ben Aras."dedi. Yol boyunca konuşmamıştık ve adını bile bilmeden teklifini kabul etmiştim. "Masal."dedim bildiğini bilmeme rağmen. Gülümseyip arabayı çalıştırdı ve gözden kayboldu. Bende yaşadıklarımla başbaşa kaldım.
Kapının kilidini açmaya çalışırken içimden gidecek başka bir yerim olmadığı için lanetler okuyordum. Babam yaşananlara rağmen yanımda olsaydı daha farklı olurdu her şey. Üstesinden gelebilirdik. Bende bu hayata mahkum olmazdım. Eve girdiğimde adımlarını hemen merdivenlere yönelttim. Işığı açmamıştım fakat ilk basamağa bastığımda evde bir hareketlenme olduğunu fark ettim. Kalp atışlarım hızlanırken korkudan ellerimin titremeye başladığını hissettim.
Evet,gecenin bu saatinde evde kim olabilir? Müzeyyen teyze? Vehbi amca?Hırsız?
HIRSIZ?
Hemen ışığı açıp mutfağa girdim. Elime herhangi bir tavayı alıp odama ilerledim. Çıkarken de etrafıma bakmayı ihmal etmiyordum. Bu beni daha çok korkutuyordu fakat bakmadan edemiyordum. Sanki onu gördüğümde bir şey yapabilecek mişim gibi !
Merdivenlerin son basamaklarını çıktığımda karşımdan bir şey geçtiğine yemin edebilirdim!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korkuyla yanımdaki duvardan anahtarı bulup ışığı açtım. Bir şey yoktu. İliklerime kadar korkuyordum. Şuan tek isteğim odama ulaşmaktı.
Alnımdan terler boşanırken birkaç adımda odama ulaştım. Işığı yakıp odama göz gezdirdim. Bıraktığım dağınıklıkta duruyordu. Ayakkabılarımı çıkarıp yatağıma ilerledim fakat yataktaki şişlik afallamama neden olmuştu!
Yutkundum. Tava ellerimin arasından kayarken halının yumuşak zemini sesi engellemişti. Titreyen ellerimle yorganı hafifçe kaldırdım. Nefesim içime kaçmıştı,kalbim az daha yerinden fırlayacaktı. Parktaki çocuk yatağımda mışıl mışıl uyuyordu. O kadar çok korkuyordum ki! Bu çocuk normal değildi. Evime nasıl girmiş,yatağıma nasıl yatmıştı?! Garip hal ve hareketleri yeterince ürperticiydi. Derin bir nefes alarak arkama döndüm. Yavaş adımlarla kapıya ilerlerken yatakta hareketlendiğini fark edince çok geç olduğunu anladım. Arkama dönmüştüm ki tam dibimde bitti. O an öyle bir çığlık attım ki! Beni daha çok korkutan çocuğun bu tepkisizliğiydi. Aynı donuk bakışlar ve ifadesiz bir surat!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kız sırıtmaya başladığında ağlamaya başladım. Ben bu ana kadar nasıl dayanabilmiştim ki zaten! Hızlı bir hareketle arkama dönüp kapıdan çıktım. Merdivenlerden koşarak inerken arkamdan geldiğini hissetmiştim. Çığlık çığlığa salona girdim. Kapıyı kilitleyip ağzımı kapattım hıçkırıklarımı bastırmak adına. Evde dolaşıyordu. Ağzında tanıdık bir melodi. Nereden hatırladığımı bilmediğim. Sesler kesildiğinde gitmiş olmasını umdum. Fakat pat diye kapıyı zorlaması yine çığlıklar atmama neden oldu! Şimdi yanımda Umut'un olmasını o kadar çok istiyordum ki! Salondaki ev telefonunu alıp numarasını hatırlamaya çalıştım fakat işe yaramadı. Çocuk kapımı zorlamaya devam ederken "Ne istiyorsun?! Kimsin sen?! "diye bağırdım hıçkırıklarıma engel olamayarak.
O sırada dışardan araba sesleri geldiğinde sevinmiştim. İlk defa. İlk defa onların gelişine sevinmiştim.
Beklemediğm bir anda salon kapısı açıldı ve ben titreyen bacaklarımla yere yığıldım. Yavaş adımlarla yanıma geldi.
"Gece."dedi. "Ben senin gecelerinim!"
Yakınımda olması beni ayrıca ürkütürken,sözlerinden tehlike seziyordum. Ben. Bu küçük kızdan. Çok korkuyordum. Gece gözden kaybolurken ben bitkin düştüm ve son güç kırıntılarımla "Anneeeee!"diye bağırdım. Çaresizlik işe bu olmalıydı.
