Haru's pov...
ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသသြားၿပီ ထင္ၿပီး ပင္လယ္ထဲ လႊတ္ေပးခဲ့လို႔ ကိုကို႔ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္...
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ႏွလံုးမခုန္ေတာ့လည္း အသက္ရွင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကိုကိုတို႔ ဒယ္ဒီတို႔ ေမ့ေနတယ္ထင္တယ္...
ရီွႏို ထိုးလိုက္တဲ့ အဆိပ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ အဆိပ္နဲ႔ ျပန္ကုသခဲ့ရတယ္...
စစခ်င္းဆို လူသားပံုစံ ေျပာင္းလို႔ မရခဲ့ဘူး...
တျဖည္းျဖည္း အဆိပ္ေတြ ေျပသြားၿပီး လူသားပံုစံ ေျပာင္းႏိုင္ခဲ့တယ္...
ဒါေပမဲ့ အရြယ္အစားေျပာင္းဖို႔ေတာ့ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး...
လံုးဝ ဥသုန္ ျပန္ေကာင္းဖို႔ အခ်ိန္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ယူခဲ့ရတယ္...
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေကာင္းေတာ့ ကိုကို႔ကို သြားရွာခဲ့တယ္..
ေျပာင္းသြားတာပဲ သိရၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မေတြ႕ရေတာ့ဘူးထင္ေနတာ...
တစ္ရက္ေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ ကေလးေတြ ကြၽန္ေတာ္ေနတဲ့ ပင္လယ္နားမွာ ေဆာ့ေနတာကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္...
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို မမွတ္မိခဲ့ဘူး...
စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ကိုကိုအရမ္းကို ခံစားခဲ့ရလို႔ ဦးေႏွာက္ ထိသြားတဲ့ အထိ...
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို မေမ့ရဘူး...
ေမ့သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္ အစကေနျပန္စမယ္...
တစ္ရက္ ဒယ္ဒီတို႔ အျပင္ထြက္သြားတာ ေတြ႕တယ္...
ဒါဆို ကိုကို တစ္ေယာက္ထဲေပါ့...
ဟာ႐ူလည္း စေတြ႕တုန္းကလို ကေလးတစ္ေယာက္ပံုစံျဖင့္ အိမ္တံခါးေရွ႕တြင္ ရပ္ကာ တံခါးကို တဘုန္းဘုန္းထုေနလိုက္သည္။
ဘန္း~ ဘန္း~ ဘန္း~ ဘန္း~ ဘန္း~ ဘန္း~
"ya...
ဘယ္ေကာင္လဲ
လာေနာက္ေနတာ ထြက္ခဲ့စမ္း"
ကိုကိုေလ ေအာက္ကို ငံု႔မၾကည့္ဘဲ အေပၚကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ေနတာ...
ခစ္ခစ္😍
"ဘယ္သူမွလဲ မရိွဘူး
ဒါ သက္သက္ လာေနာက္ေနတာ"
အြန္း~ အြန္း~
أنت تقرأ
Jelly & Me
خيال علميနည္းပညာႏွင့္ သိပၸံပညာမ်ား ေခာတ္ႏွင့္အညီ ပိုမိုတိုးတက္လာသည္ႏွင့္အမွ် Mutantမ်ဳိး႐ိုးဗီဇေျပာင္းထားသည့္ လူမ်ား၊ တိရိစၧာန္မ်ား၊ သေႏၶေျပာင္းလူသားမ်ား ေပၚေပါက္လာသည္မွာ မထူးဆန္းေတာ့။ သေႏၶေျပာင္း jellyfishလူသားေလး တစ္ေယာက္ လူသားကမ႓ာထဲသို႔ ေရာက္ရိွေမြးဖြား...
