Το παιχνίδι της μοίρας

Κεφαλαιο 4

Βικτοριας POV

Σε λιγες μερες κλείνουν τα σχολεία.Επιτελους.Θα σταματήσω να ειμαι για λίγο το ορφανό και η χοντρή και θα γίνω για 2 εβδομάδες η Βικτόρια.Αν και δεν έχουμε ναι πολλούς συγγενείς όποτε μάλλον θα κάνουμε γιορτές εγω και η μαμα μου.Οπως κάνουμε τα τελευταία 4 χρόνια.

Ο αδερφός μου δεν μπορεί να ταξιδέψει μέχρι εδώ,όποτε πάντα κανει γιορτές με τους φίλους του.

Μου λείπει παρα πολυ.Το καλοκαίρι που μας πέρασε δεν μπόρεσε να έρθει,έτσι έχω να τον δω από πέρυσι το καλοκαίρι.

Ούτε αυτός ξέρει κάτι για την ζωή μου.Ποτε δεν άφησα κανέναν να το μάθει.Αν πουε έβγαινα εξω,έκανα μονη μου βόλτες σε κάποιο παρκάκι.

Τον τελευταίο καιρο δεν μιλάω καθόλου στον Αχιλλέα.Δεν νιώθω πολυ άνετα,γιατί προφανώς και έχει ακούσει τα πράγματα που μου λένε.Δεν θέλω να μου μιλάει και να κανει παρέα μαζί μου από οίκτο.

Μαμα:Βικτόρια ξύπνα,πρέπει να πας στο σχολειο είπε η μαμα μου ξυπνώντας με από τις σκεψεις μου.

Εγω:Μαμα ζεν σέλω να παωω είπα εγω σαν 5χρονο αλλα εκείνη δεν έδειξε να καταλαβαίνει.

Μαμα:Δεν ακούω κουβέντα,αγάπη μου ειναι τρεις μέρες.Μη με σκας σε παρακαλώ αλλιώς ξέρεις είπε γ μαμα μου απειλητικά.

Εγω:Όχι όχι εντάξει σηκώνομαι είπα τρομαγμένη,γιατί ήξερα πως δεν θέλω σε καμία περίπτωση να ανοίξει τα παντζουρια.

Αφού ετοιμάστηκα και έφαγα ,έφυγα με βαριά καρδιά για το σχολειο.

Ο Αχιλλέας με περίμενε στο ντουλαπάκι μου.Φαινοταν αγχωμένος.

Εγω:Καλημέρα Αχιλλέα είπα τραυλίζοντας.Ελεος γιατί πρέπει να τραυλιζω?

Γιατί είσαι ερωτευμένη και έχεις καιρο να του μιλήσεις.

Ουφ ,γιατί έχω αγχωθεί τόσο?

Αχιλλέας:Ε μικρή μ' ακούς ρωτησε ο Αχιλλέας και εγω τινάχτηκα λίγο από την έκπληξη.

Εγω:Εμ ναι ... βασικά όχι δεν σε άκουγα,τι έλεγες ρώτησα και κοίταξα το πάτωμα επειδή ντρεπόμουν.

Αχιλλέας:Τίποτα μικρή τίποτα είπε και με κοιταξε στα μάτια.

Αχιλλέας:Γιατί με αποφεύγεις ρωτησε με παράπονο και μπορούσα να διακρίνω λύπη στα μάτια του.

Εγω:Ε..Α..απλα δεν μπορούσα είπα και δάγκωσα το μάγουλο μου,γιατί ήμουν έτοιμη να κλαψω.Δεν ένιωθα όμορφα που τον απέφευγα χωρίς λόγο.