Το παιχνίδι της μοίρας

Κεφαλαιο 35

•Όταν μαθαίνουμε κάτι άσχημο περνάμε από πολλά στάδια.Το πρώτο ειναι η άρνηση.

«Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.Μου είχε πει πως με αγαπάει πως δεν θα με πληγώσει ποτέ.Κι όμως τελικά με πλήγωσε πιο πολυ από τον καθένα»

«Δεν μπορώ να πιστέψω πως φέρθηκε τόσο εγωιστικά.Την εμπιστεύτηκα.Την άφησα να μάθει για μένα,τον εαυτό μου.Και τελικά έφυγε δίχως δεύτερη σκέψη.»

Μετά ειναι ο θυμός.

«Τον σιχαίνομαι.Δεν θέλω να τον βλέπω.Ευτυχως ήρθε το καλοκαίρι και δεν θα χρειαστεί να το ξαναδώ.»

«Επιτέλους ήρθε το καλοκαίρι.Δεν θα την δω για τουλάχιστον δυο μήνες.Δεν ξέρω καν πως να την χαρακτηρίσω.Αχαριστη?Λιγο θα ειναι.»

Αργότερα έρχεται η θλίψη.

«Δεν αντέχω αλλο.Δεν μπορώ να σκέφτομαι τι μου έκανε.Κλαιω και όταν νομίζω πως δεν έχω αλλο,κλαίω ακόμα περισσότερο.Μου λείπει.»

«Θέλω να την δω.Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι.Εχω να κλαψω έτσι πολυ καιρο.Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα.Μου λείπει.»

τέλος η αποδοχή.•

«Θα τον ξεπεράσω.Δεν έγινε και κάτι ούτως η άλλως.Ενταξει σιγά.Δεν ειναι η πρώτη φορά που πληγώθηκα ούτε η τελευταία.»

«Πρέπει να φανώ δυνατός.Και αυτό θα κάνω.Απλα από εδώ και πέρα δεν θα εμπιστεύομαι τόσο εύκολα τους ανθρώπους.Ευκολακι.»

Authors POV

Όταν έφτασε ο Σεπτέμβρης και ήρθε η ώρα να ξαναπάνε στο σχολειο δεν ήταν πια η συνεσταλμένη Βικτόρια και ο player Αχιλλέας.

Ήταν δυο ανθρώπου αλλαγμένοι.Βαθια πληγωμένοι.

Δεν είχαν ξαναμιλήσει μεταξύ τους από την ημέρα που χώρισαν.

Πρώτα ήταν θυμωμένοι.Μετα στεναχωρήθηκαν πολυ.Μαραζωσαν.Σταδιακα το ξεπέρασαν.

Την πρώτη μέρα του σχολείου ήταν δύσκολα για αυτούς.Τα περισσότερα παιδιά ήταν χαρούμενα γιατί έβλεπαν τους φίλους τους μετά από καιρο.

Όμως εκείνοι οι δυο είχαν το ίδιο άγχος:Τι θα γίνει άμα συναντηθούν?

Και τελικά κανένας από τους δυο ήξερε τι έπρεπε να κανει όταν έγινε.

Παραλίγο να πέσουν ο ένας πάνω στον αλλο.Οι ματιές του κλείδωσαν.Οση προσπάθεια είχαν κανει για να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον πήγαν στα σκουπίδια.