Hakmarrje e perfunduar

Kapitulli14

Edhe pak dite po afrohej pervjetori I vdekjes se prinderve te Dayles. Ajo dhe Dilanin planifikonin te shkonin ne vendlindjen e tyre dhe te qendronin atje disa dite.Edhe Alanin e Auroren nuk i kishin takuar qe moti, vetem njehere qe nga vdekja e prinderve te tyre.

Dilani vazhdimisht hulumtonte mos kishte pasur babi i tij ndonje armik, por kot, s'po gjente asgje. Kishte paguar dhe nje detektiv privat per te zbuluar diqka. Ate dite mori nje telefonate te rendesishme, te papritur.

-Mirdita zoteri, kemi te reja ne lidhje me vdekjen e prinderve tuaj-u pergjigj djaloshi nga ana tjeter e telefonit.

-Ma thuaj shpejt-fliste Dilani I paduruar.

-Vdekja e prinderve tuaj s'ka qene aksident, por e qellimshme. Jane pare disa persona ate dite, persona te panjohur qe kane qendruar afer shtepise suaj. Kur ka shperthyer zjarri, ata jane larguar-vazhdonte djaloshi.

-E dija, e dija se ska qene aksident. E kam ditur qe nga fillimi-fliste Dilani I acarruar.

-Si duket ata menjehere jane larguar me vetur dhe askush nuk I ka pare-tha djaloshi.

-Ne rregull, falemnderit per informacionin. Vazhdoni te hetoni-aq tha Dilani dhe e mbylli telefonaten. I perplasi gjitha gjerat qe I kishte mbi tavoline, si dukej vetem ashtu do e qetesonte veten.

Pasi e mori veten, ju kujtua se kishte lene nje takim me Daylen, Lunen, Brunen dhe Stelen, ne nje kafeteri te qytetit.

Pasi u takuan dhe u pershendeten, s'po ia hiqte syte Lunes sepse e njohu menjehere.

-Na falni per vonesen, por kishte shume trafik, ndaj u vonuam-tha Bruno kur u afrua afer tyre.

-Kjo eshte motra ime Stela. Stela, ky esht miku im Dilani dhe kjo eshte Dayla, motra e tij.

Dilani per nje moment u shperqendrua I teri, e hutuan ata syte e bukur e buezeqeshja e saj e sinqert si I nje femije.

-Pershendetje, une jam Stela-u prezantua ajo dhe ua zgjati doren te dyve, ndersa me Lunen u perqafuan, njiheshin qe moti.

-Pershendetje shpirt, si te kam?-e pyeti Luna paksa e merzitur, kur e pa se Dilani s'po ia hiqte syt Steles.

-Mire shpirt, ja sa mbarova me pune dhe dola tju takoja-u pergjigj ajo me miresjellje.

-Kjo eshte Dayla, infermerja e Elios, njekohesisht dhe mikja ime-tha Luna.

-Ndersa une jam vellau I saj-u pergjigj Dilani me nxitim, thua se Stela do ikte. Te gjithe qeshen nga ky veprim femijeror I Dilanit, perveq Lunes e cila kishte filluar te xhelozonte.

Filluan te njiheshin e te bisedonin, te benin shaka, kur per nje moment cingerroi telefoni I Lunes.

-Urdhero vella?-u pergjigj ajo.Me te ndergjuar ato fjale, mori canten, telefonin dhe vrapoi per te dera me nxitim, thua se ishte ne pytje jete a vdekje.Qante e vraponte rruges,thua se te gjithe ia kane fajin. Por asaj nuk i interesonte se te gjithe po e shikonin.

-Zot, te lutem me ndihmo te arrij sa me shpejt-aq tha ajo dhe u fut ne vetur.